Αιτήματα όλων των παραπάνω συντεχνιών, οι οποίες τάχα υποστηρίζουν το δημόσιο συμφέρον....

Πολλές είναι οι εκφάνσεις του παραδόξου αυτού στην καθημερινότητά μας. Φοιτητές που αντιδρούν στην «ιδιωτικοποίηση της παιδείας» καταλαμβάνουν για ψύλλου πήδημα σχολεία και πανεπιστήμια, βανδαλίζοντας κατά σύστημα τη δημόσια περιουσία. Καθηγητές κρατούν τους μαθητές ομήρους των κινητοποιήσεών τους, όταν δεν τους σπρώχνουν στο φροντιστήριο. Εργαζόμενοι στις αστικές συγκοινωνίες, πολλοί εκ των οποίων, ως γνωστόν, προέρχονται από συγκεκριμένους νομούς, απεργούν με κάθε ευκαιρία, βρίσκοντας μάλιστα τρόπους να μη χάσουν το μεροκάματο, με αποτέλεσμα να καθιστούν προβληματικούς τους οργανισμούς τους. Γιατροί, ο σύλλογος των οποίων δεν χάνει ευκαιρία να κατακεραυνώσει το Μνημόνιο, υπονομεύουν επί χρόνια τη λειτουργία του ΕΣΥ και του ΙΚΑ, με τα φακελάκια και τις υπερσυνταγογραφήσεις. Από κοντά στις καταγγελίες του Μνημονίου και ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών, ενώ ακόμη και οι δικαστές βρήκαν τρόπους να παρακάμψουν τη συνταγματική απαγόρευση των απεργιών τους. Παραβλέπουν, βέβαια, το γεγονός ότι ο νομικός κόσμος είναι ο βασικός υπεύθυνος για τις καθυστερήσεις στην απονομή δικαιοσύνης, εξαιτίας των οποίων κανείς δεν επενδύει στην Ελλάδα.

Τα αιτήματα όλων των παραπάνω συντεχνιών, οι οποίες τάχα υποστηρίζουν το δημόσιο συμφέρον, ενώ η αλήθεια είναι ότι είτε από πλάνη είτε από φιλοτομαρισμό, το υπονομεύουν, σιγοντάρει και η Αριστερά. Η παράταξη που κλαυθμυρίζει για την ύφεση δεν χάνει ευκαιρία να καταγγείλει κάθε επένδυση που θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας, να υποστηρίξει κάθε «κινητοποίηση» που οδηγεί σε καταστροφές δημόσιας περιουσίας ή ακόμη και σε φονικές ενέργειες, όπως στη Χαλκιδική, να βάλει πλάτη σε κάθε αίτημα πληρωμής εξωφρενικών προνομίων από την τσέπη του φορολογουμένου.