Κι όλα αυτά είτε είσαι άνεργος είτε έχεις λεφτά να βγάλεις το μήνα είτε όχι!

Θα συμφωνήσουμε φαντάζομαι όλοι ότι το να μην έχεις δουλειά, να μην μπορείς να εκπληρώσεις βασικές υποχρεώσεις σου και να στερείσαι την πρόσβαση σε βασικά κοινωνικά αγαθά, που στην εποχή μας θεωρούσαμε πια αυτονόητα, είναι όντως μια πολύ δύσκολη και ενίοτε σκληρή πραγματικότητα. Θα συμφωνήσουμε όμως, ελπίζω, επίσης ότι όλα αυτά δεν είναι ακριβώς το ίδιο με το να επιχειρούν να σε κάψουν ζωντανό, να σε δέρνουν, να σε καθυβρίζουν ή να θέτουν σε κίνδυνο την ίδια σου τη ζωή. Το να ακούμε λοιπόν από κάποιους, κάθε φορά που ασκείται μια πράξη βίας, ότι δεν είναι διατεθειμένοι να την καταδικάσουν ευθέως αλλά μόνο εάν και εφόσον λυθεί πρώτα το πρόβλημα της ανεργίας, της μείωσης των μισθών και όλων των άλλων κακών που μας έχουν βρει είναι είτε προσχηματικό είτε ένας έμμεσος τρόπος για να δικαιολογήσουν –και όχι απλώς να εξηγήσουν– το φαινόμενο της βίας. 

Εάν αποδεχτούμε ότι ο καθένας θα έχει τη δική του εκδοχή περί βίας, ανάλογα με την πολιτική, ιδεολογική του άποψη, τώρα θα οδηγηθούμε σε εξαιρετικά επικίνδυνα μονοπάτια. Οι χρυσαυγίτες, για παράδειγμα, θα θεωρούν βία το να καις μια ελληνική σημαία αλλά όχι απαραιτήτως και το να δέρνεις ένα μετανάστη. Οι συριζαίοι θα θεωρούν προφανώς βία το να προπηλακίσεις ένα μετανάστη, όχι όμως και το να προπηλακίσεις τον Φούχτελ. Οι νεοδημοκράτες, οι πασόκοι και οι ΔΗΜΑΡίτες θα θεωρούν βία το να καθυβρίσεις έναν υπουργό της κυβέρνησης, αλλά όχι απαραιτήτως και το να καθυβρίσεις ένα στέλεχος της αντιπολίτευσης και πάει λέγοντας... Κι όλα αυτά είτε είσαι άνεργος είτε έχεις λεφτά να βγάλεις το μήνα είτε όχι!