Πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Μπορούν να μας πουν αυτοί που μας κυβερνούν;

Ανησυχεί η συγκυβέρνηση για το τι θα γίνει απ' τη στιγμή που ο κόσμος δεν αντέχει άλλο. Ο άνεργος που παίρνει επίδομα, αν παίρνει τριακόσια ευρώ πώς γίνεται να πληρώσει τη δόση των πεντακοσίων ευρώ στην τράπεζα έστω και με επιτόκιο 1,5%; Οι τροϊκανοί που μας επισκέπτονται απειλητικά ως δανειστές, δεν εννοούν, αυτή είναι η δουλειά τους, να καταλάβουν. Οι δικοί μας, οι του εσωτερικού χώρου, δεν συνειδητοποιούν την κατάσταση, που πλέον γίνεται εκρηκτική. Τα ψέματα τελειώσανε. Η τρομοκρατία του φόβου, που πλασάρεται από τα ηλεκτρονικά μέσα κυρίως, δεν πιάνει τόπο. Το χτένι δεν έφτασε στον κόμπο γιατί κόμπος δεν υπάρχει, έχει σπάσει. Τα εμπόδια υπάρχουν για να τα ξεπερνάμε. Οχι όμως με υπεκφυγές και προσπεράσματα.

Το πρόβλημα δεν είναι να εφαρμόσουμε τα μέτρα για να μας δώσουν τη δόση ανάσας και την παράταση ζωής οι δανειστές μας, το πρόβλημα είναι να διεκδικήσουμε το δικαίωμα στη ζωή τού καθενός ξεχωριστά και προπαντός των παιδιών μας κι όλων μαζί, δηλαδή της πατρίδας μας που είναι βαριά άρρωστη και κινδυνεύει με ακρωτηριασμούς και σηψαιμία.

Η υποδούλωση γεννάει τον αγώνα για ελευθερία. Το «ακαρτέρει κι ακαρτέρει» δεν μπορεί να συνεχιστεί, έχει τελειώσει η υπομονή. Θα πρέπει να καταλάβουμε πως χρειάζεται ριζική ανατροπή κι αυτό δεν αφορά μόνο εμάς, ούτε τους λαούς του Νότου. Δεν είναι ενωμένη Ευρώπη αυτή, είναι η Ευρώπη των τραπεζών και του κεφαλαίου και την πολιτική την υπαγορεύουν οι τραπεζίτες. Δεν μπορεί να συγχωνευτούν τα πάντα, ούτε να χωνευτούν. Πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Μπορούν να μας πουν αυτοί που μας κυβερνούν;

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα δεν τα ακούει κανένας. Ούτε καν κι αυτοί που υποτίθεται ανήκουν στα κόμματά τους. Η απαξίωση είναι, δυστυχώς, γενική κι αυτό το γεγονός εμποδίζει την οργανωμένη, τη συγκροτημένη αντίδραση και πολιτική δράση. Δεν γίνεται όμως να μη δημιουργηθεί το νέο πολιτικό υποκείμενο που θα σπάσει τον συμπληρωματικό ρόλο της Αριστεράς, εντός του συστήματος, που θα πρέπει να ανατραπεί. Ηδη έχει φάει τα ψωμιά του και το γνωρίζουν κι αυτοί που το υπηρετούν. Η σύγκρουση είναι αναπότρεπτη. Το πότε και το πώς θα οριστεί από το «δεν πάει άλλο, φτάνει πια».