Η αποκατάσταση των απωλειών που έχουν υποστεί οι πιο ευάλωτες κοινωνικά ομάδες θα είναι το σύνθημα των επόμενων πιθανόν και των μεθεπόμενων εκλογών. Οπως και η καλλιέργεια της προσδοκίας ότι όλα θα αποκατασταθούν, είτε με την πλήρη εφαρμογή του Μνημονίου που θα οδηγήσει στην ανάπτυξη είτε με την ανατροπή του Μνημονίου και τη χάραξη τρίτου η τέταρτου δρόμου για την ευημερία.
Η διαφορά είναι ότι η κυβέρνηση πια δεν μπορεί εύκολα να επαναλάβει τις προεκλογικές υποσχέσεις της, καθώς αυτομάτως θα τεθεί το ερώτημα του «πότε». Θα απαιτηθεί συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για την κάλυψη των εισοδηματικών απωλειών, κάτι που προφανώς δεν μπορεί να κάνει, εφόσον δεν μπορεί να προβλέψει την κατάσταση της οικονομίας όχι απλώς για τον επόμενο χρόνο αλλά ούτε για το επόμενο εικοσαήμερο.
Αυτό ακριβώς λέει όμως και ο κ. Δραγασάκης, με την άνεση που του προσφέρει φυσικά το γεγονός ότι βρίσκεται στην αντιπολίτευση: Εάν αργήσουμε να έλθουμε στην εξουσία, θα είναι δύσκολο να αποκαταστήσουμε τις απώλειες στον κατώτατο μισθό...
Πιθανόν θα είναι δύσκολο να καταργηθεί το χαράτσι για τα ακίνητα σε όλες τις κατηγορίες φορολογούμενων. Ολα θα εξαρτηθούν από την πορεία της οικονομίας (ή του πόσο καμένη γη θα μας παραδώσουν, εξηγεί πιο απλά ο κ. Δραγασάκης). Μάλλον θα έπρεπε να χαιρετιστεί αυτή η ένδειξη ωριμότητας του ΣΥΡΙΖΑ, παρά να αποδοκιμάζεται.
Αυτό όμως που δεν ακούσαμε είναι ένας στοιχειώδης υπολογισμός του πόσο θα στοιχίσει στον ιδιωτικό τομέα η αποκατάσταση του κατώτατου μισθού, πόσες επιχειρήσεις θα είναι έτοιμες να το αντέξουν και ποιες θα καταφύγουν απλώς σε part time απασχόληση και απολύσεις. Γιατί στην πιάτσα όταν θέλεις να δείξεις ότι δεν είσαι αεριτζής και είσαι έτοιμος να κάνεις τη δουλειά, πρέπει πρώτα απ΄ όλα να «δείξεις το χρήμα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου