Σαν να μην βλέπουν τι επέφερε στη κοινωνία αυτή η πολιτική.

Είναι να απορεί κανείς για την χοντροπετσιά ορισμένων να λένε άλλα γι’ άλλα από εκείνα που έγραφαν το 2009, όταν άκουσαν τον Γιώργο Παπανδρέου να ανακοινώνει την ένταξη της χώρας στον μηχανισμό "στήριξης" του ΔΝΤ και των ευρωπαίων εταίρων και συνέχισαν με φανατισμό να υποστηρίζουν- μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον- ότι "το πρόγραμμα αυτό θα μας σώσει και αν δεν υπήρχε το μνημόνιο θα έπρεπε να το ανακαλύψουμε..."
Σήμερα, αφού το μνημόνιο πέρασε σαν οδοστρωτήρας πάνω από την ελληνική κοινωνία, διαλύοντας μισθωτούς, συνταξιούχους, ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα, είναι πολλοί από τους υμνητές του,που καταγγέλλουν την τρόικα και τις πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν την επιβολή ενός προγράμματος που κατέστρεψε την χώρα!
Σαν να μην συνέβη τίποτα.
Σαν να μην βλέπουν τι επέφερε στη κοινωνία αυτή η πολιτική.
Σαν να μην αντιλαμβάνονται ότι συνέργησαν και οι ίδιοι σε αυτήν την καταστροφή, ως υποστηρικτές των "φίλων εταίρων".
Δεν νιώθουν την ανάγκη να πουν και να γράψουν μια συγνώμη,ή "κάναμε λάθος βρε αδελφέ, αλλιώς τα είχαμε υπολογίσει"..
Η πλάκα είναι  πως το πρόβλημα δεν είναι με αυτούς που έλεγαν ότι έτσι έπρεπε να γίνει- στο κάτω κάτω μπορεί να το πιστεύουν ακόμα, παρά την καταστροφή- αλλά με τους υποκριτές και τους φαρισαίους που το έχουν στρίψει σαν να μην τρέχει τίποτα, απ’ όσα έγραφαν εδώ και τρία χρόνια.
Θα  πει κανείς, δεν μπορεί να αλλάξουν άποψη; Προφανώς, αλλά οι περισσότεροι το κάνουν για να είναι και "πάλι μέσα στο κόλπο" αν αλλάξουν οι πολιτικοί συσχετισμοί.
Είναι αυτοί που από τα ίδια "παράθυρα" θα ανακαλύψουν ότι κάτι αλλάζει.
Είναι οι ίδιοι που θα θέλουν να δίνουν την γραμμή από τα πρωτοσέλιδα.