Κουβέντα να γίνεται, υποσχέσεις να μοιράζονται.

Οταν μια κυβέρνηση καταθέτει μια πρόταση νόμου χωρίς καν να γνωρίζει το δημοσιονομικό της κόστος (γιατί δεν την πέρασε από το Γενικό Λογιστήριο) και χωρίς να έχει εξασφαλισμένη τη συναίνεση των εταίρων και δανειστών της (επειδή θεώρησε περιττό να τους ρωτήσει) αποτελούν απόδειξη συνωμοτικού σχεδίου σε βάρος της τα όποια επιτιμητικά σχόλια ή και η σκληρότερη κριτική εκ μέρους των μέσων ενημέρωσης ή, αντίθετα, εκπλήρωση της κοινωνικής αποστολής τους; Είναι μια απορία για την οποία πολύ θα ‘θελα ν’ ακούσω την άποψη βουλευτών και υπουργών της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που συμβαίνει να είχαν κάποτε την ιδιότητα του δημοσιογράφου.

Η δική μου είναι δεδομένη. Η περίπτωση του «παράλληλου προγράμματος» δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία ακόμη επιβεβαίωση της επιπολαιότητας, της τσαπατσουλιάς και της κουτοπονηριάς με την οποία πολιτεύονται ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του. Και δεν έχουν πια και το ελαφρυντικό της απειρίας. Οπου να ‘ναι θα χρονίσουν στην εξουσία. Θα ‘πρεπε να το είχαν καταλάβει ότι η λογική τού «βλέποντας και κάνοντας» δεν οδηγεί πουθενά. Οχι μόνο δεν λύνει προβλήματα αλλά δημιουργεί και νέα.

Είναι προφανής η κουτοπονηριά του «παράλληλου προγράμματος». Σε μια στιγμή που νιώθουν στριμωγμένοι από τις πιέσεις που δέχονται και τις υποχωρήσεις που κάνουν, επιχειρούν την υπέρβαση μιας δήθεν φιλολαϊκής νομοθετικής πρωτοβουλίας, έτσι ώστε να οπλίσουν την κυβερνητική και κομματική προπαγάνδα με το επιχείρημα ότι δεν υποτάσσονται στα κελεύσματα του κουαρτέτου αλλά έχουν τη δική τους ατζέντα και πασχίζουν να την προωθήσουν.

Ποια είναι αυτή η ατζέντα; Μα φυσικά οι γενικόλογες διακηρύξεις του σχεδίου που κατέθεσαν και το οποίο δεν αναλαμβάνει την παραμικρή δέσμευση έναντι οιουδήποτε. Κι ο λόγος είναι απλός και είναι από τα πρώτα που μαθαίνει κάθε νέος κοινοβουλευτικός συντάκτης: νομοσχέδια που συνεπάγονται δημοσιονομικό κόστος περνάνε υποχρεωτικά από το Γενικό Λογιστήριο που υπολογίζει πόσο θα είναι το κόστος των υπό ψήφιση μέτρων και συντάσσει και σχετική έκθεση χωρίς την οποία το νομοσχέδιο δεν εισάγεται καν προς συζήτηση στη Βουλή.

Αν και τώρα που έχουμε «αριστερή» κυβέρνηση ποιος δίνει σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες; Κουβέντα να γίνεται, υποσχέσεις να μοιράζονται, αλλά συγκεκριμένες οικονομικές δεσμεύσεις να μην αναλαμβάνονται. Κι αν οι εταίροι τους στραπατσάρουν και λίγο παραπάνω, συνηθισμένοι είναι.