Ως γνωστόν, ουδέν καλόν αμιγές κακού - ρητό που ισχύει και αντίστροφα. Και εν προκειμένω το κακό είναι ότι η προαναφερθείσα διαβεβαίωση είχε και ουρά. Διότι η κυβερνητική εκπρόσωπος δεν αρκέστηκε στο αυτονόητο πως αναγνωρίζουμε και θα εκπληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας, αλλά θεώρησε πως όφειλε να προσθέσει και ότι παραμένει δικαίωμά μας να μη γουστάρουμε τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα ή την ανάμειξή του στα ευρωπαϊκά οικονομικά πράγματα και ότι την άποψη αυτή μπορούμε να τη λέμε.
Βεβαίως και μπορούμε να τη λέμε. Αλλωστε η πράξη έχει αποδείξει ότι η σημερινή κυβέρνηση και προσωπικά ο επικεφαλής της πιστεύουν πως μπορούν να λένε ό,τι θέλουν - πως όποτε γουστάρουν σκίζουν κι ένα Μνημόνιο και πως το τρίτο που μας φόρεσαν αποτελεί την απόδειξη της στιβαρής και αποφασιστικής διαπραγματευτικής πρακτικής τους. Μόνο που το θέμα δεν είναι τι έχουμε δικαίωμα να κάνουμε αλλά και τι μας συμφέρει να κάνουμε. Και κατά κανόνα στην πολιτική αλλά και στη ζωή ισχύει το δεύτερο.
Κέρδισε κάτι η κυβέρνηση που δυσκολεύομαι να εντοπίσω μ’ αυτήν τη μεγαλόστομη διακήρυξη της απαρέσκειάς της έναντι του ΔΝΤ; Ενίσχυσε ή αποδυνάμωσε τη θέση της μετά την κόντρα με τον Σόιμπλε και τη δήλωση του Μοσκοβισί; Κι ας μη σπεύσει να ισχυριστεί κανείς ότι ήταν για εσωτερική κατανάλωση, για να θυμηθούν οι ψηφοφόροι τους τη σθεναρή κι ασυμβίβαστη στάση του Τσίπρα και των συνεργατών του, διότι αυτά είναι σκηνές από παλιότερο, πολύ παλιότερο επεισόδιο του σίριαλ της πολιτικής διαδρομής του ΣΥΡΙΖΑ. Τότε που η διαφημιστική μαρκίζα περιελάμβανε και ονόματα όπως Λαφαζάνης, Κωνσταντοπούλου, Στρατούλης, Βαλαβάνη, Λεουτσάκος και πάει λέγοντας. Σήμερα το καράβι πλέει σε άλλα νερά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου