Εδώ που τα λέμε, τα θέλαμε και τα πάθαμε...

Τι θα λέγατε για μερικούς απολογισμούς; Συνηθίζονται τέτοιες μέρες. Και είναι και χρήσιμο να ξέρουμε πώς τα πήγαμε, πού βρισκόμαστε και τι πρέπει να περιμένουμε σε τομείς και δραστηριότητες που καθορίζουν το παρόν και το μέλλον μας. Οπως στην Ευρωπαϊκή Ενωση, για παράδειγμα. Που δυστυχώς δεν ήταν στα καλύτερά της το 2015 και δεν φαίνεται να υπάρχουν πολλά περιθώρια να βελτιωθεί μέσα στο 2016. Κάπου έχει χαθεί ο μπούσουλας και για αλλού τραβούσαμε οι Ευρωπαίοι κι αλλού πάμε.

 Εδώ που τα λέμε, τα θέλαμε και τα πάθαμε, γιατί ούτε στα εύκολα αποδειχθήκαμε σοβαροί, ούτε στα δύσκολα δείξαμε ή δείχνουμε την απαραίτητη ψυχραιμία και σύνεση. Εθνικό μας σπορ έχει καταντήσει η μανία να «πουλάμε τρέλα». Σε μικρότερο ή και σε μεγαλύτερο βαθμό, όμως, είναι κι άλλοι που δεν καλοβλέπουν τη ρότα που έχει χαράξει κι ακολουθεί το σκάφος.

Οπως οι Πορτογάλοι. Και οι Ισπανοί. Και οι Ιταλοί. Και οι Γάλλοι. Και, φυσικά, να μην ξεχνάμε και τους Βρετανούς, που είναι διατεθειμένοι ακόμη και να εγκαταλείψουν ανά πάσα στιγμή το πλοίο. Και που αν όλους αυτούς μας αθροίσουν, όχι μόνο ως άτομα, αλλά ως οικονομίες, ως ιστορική παρουσία, ως παράγοντες εξέλιξης και διαμόρφωσης του ευρωπαϊκού αλλά και του παγκόσμιου πολιτισμού, δεν νομίζω να μένουν και πολλά που να δικαιολογούν ακόμη και την επωνυμία που πολυεθνικού οργανισμού που φιλοδοξεί (ισχύει ακόμη;) να εξελιχθεί σε μια ενιαία ευρωπαϊκή πατρίδα.

Είναι πολλοί, ασφαλώς, οι λόγοι που η πορεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης έχει φτάσει να θεωρείται από κάποιους μέχρι και αδιέξοδη. Και είναι άλλοι και καταλληλότεροι εκείνοι που είναι σε θέση να τους επισημάνουν και να τους αναλύσουν. Αλλά υπάρχει κάτι κοινό στα όποια αίτια κι αν επισημανθούν. Που δεν είναι άλλο από την επιβεβαίωση της γνωστής παροιμίας ότι «από το κεφάλι βρωμάει το ψάρι». Γιατί αυτή είναι η αχίλλειος πτέρνα της ΕΕ. Στήθηκε και εξελίχθηκε από σπουδαίους πολιτικούς, από ηγέτες με στόχους και οράματα που ξεπερνούσαν τα στενά όρια των χωρών τους. Αλλά άλλες εποχές εκείνες και άλλες δυστυχώς οι τωρινές. Σήμερα τους ηγέτες δεν τους αναδεικνύει το προσωπικό όραμα και η διεθνής απήχηση, αλλά το συγκυριακό αποτέλεσμα της κάλπης και μόνο.