'Επαιξαν τη χώρα στα ζάρια.

Η πολιτική, όσο και αν κακοποιείται και δυσφημείται χυδαία μάλιστα τα τελευταία χρόνια, παραμένει αναγκαία και συνεχίζει ευτυχώς να προκαλεί το ενδιαφέρον των πολιτών. Η διαδικασία εκλογής προέδρου στη ΝΔ επιβεβαίωσε πως όχι μόνον δεν ζούμε το τέλος της πολιτικής αλλά ότι ενδεχομένως έχουμε εμπλοκή ενός τμήματος της κοινωνίας που για πολλά χρόνια κρατούσε αποστάσεις είτε από ελιτισμό είτε απλώς από αδιαφορία.

Φαίνεται όμως ότι τα όσα συνταρακτικά συμβαίνουν στη χώρα τα τελευταία χρόνια και κυρίως τους τελευταίους δώδεκα μήνες έχουν ανατρέψει αντιλήψεις και παραδόσεις. Οι λεγόμενοι συντηρητικοί ψηφοφόροι ήταν του καναπέ και της απόστασης, καθώς θεωρούσαν πολύ... ευτελές για τα γούστα τους να πηγαίνουν σε συγκεντρώσεις ή να μετέχουν στις πολιτικές διαδικασίες κομμάτων. Το πολύ πολύ ψήφιζαν στις εκλογές και όχι πάντα με ταξική συνείδηση.

Τα πράγματα φάνηκε να αλλάζουν για πρώτη φορά τον κολασμένο Ιούλιο, όταν ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του έπαιξαν τη χώρα στα ζάρια με το διαβόητο δημοψήφισμα που τόσα δεινά επέφερε στον τόπο. Τότε ήταν που ξεκίνησε η αφύπνιση ενός μεγάλου τμήματος πολιτών που δεν είχαν σχέσεις με την πολιτική καθημερινότητα. Ο πανικός μπροστά στους κινδύνους που απειλούσαν τον τρόπο ζωής τους οδήγησε σε πρωτοφανή κινητοποίηση.

Η δεύτερη φορά που περισσότερο συγκροτημένα αλλά όχι οργανωμένα ένα σημαντικό κομμάτι αυτών των πολιτών συγκινήθηκαν αυθόρμητα από την πολιτική και ανέλαβαν να δώσουν το δικό τους μήνυμα ήταν οι εκλογές για την ανάδειξη αρχηγού στη ΝΔ. Δεν πήγαν μόνον παραδοσιακοί φανατικοί ψηφοφόροι της Δεξιάς στις κάλπες αλλά και μια σημαντική μερίδα πολιτών που ένιωσαν την ανάγκη να δημιουργηθεί ένα ισχυρό αντίβαρο στη λαίλαπα της παρέας που κυβερνά τον τόπο. Η αίσθηση ότι διακυβεύεται το κράτος δικαίου και η δημοκρατία δυτικού τύπου όπως τη ζούμε μετά το 1974, έστω και ασυναίσθητα, ήταν το βασικό κίνητρο όσων βρέθηκαν με υπομονή στις ουρές για να συμμετάσχουν σε μια πολιτική διαδικασία.

Αυτή η εξέλιξη από μόνη της είναι σημαντική και ελπιδοφόρα και δείχνει ως έναν βαθμό ότι η κοινωνία δεν έχει παραιτηθεί. Αντιθέτως διεκδικεί ρόλο στις εξελίξεις και αναθέτει μεγάλες ευθύνες στους δύο μονομάχους της συντηρητικής παράταξης να βρουν τρόπο (όποιος και αν εκλεγεί στις 10 Ιανουαρίου), ώστε να αποτελέσει το κόμμα τους την εναλλακτική λύση για τη χώρα που βάλλεται πανταχόθεν. Στο χέρι τους είναι να μην τους απογοητεύσουν.