Κυβέρνηση και πολιτισμός

Κατά τη διαδικασία παράδοσης του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, στις 28 Ιανουαρίου 2015, και παραλαβής από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου, ο επικεφαλής υπουργός καθ. Αριστείδης Μπαλτάς στην ομιλία του τόνισε δύο σημεία: Οτι η κυβέρνησή τους είναι της ρήξης και της ανατροπής, και ότι η συγχώνευση του υπουργείου Πολιτισμού με το υπουργείο Παιδείας δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να εκληφθεί ως υποτίμηση και υποβάθμιση του πολιτισμού και των λειτουργών του, διότι πέρα από τη σχέση του πολιτισμού με την παιδεία, πολιτισμός είναι τα πάντα.

Στο τελευταίο αυτό είχε απόλυτο δίκιο. Ο πολιτισμός αφορά σε κάθε μας συμπεριφορά, ανιχνεύεται σε κάθε μας βήμα, σε κάθε μας λειτουργία. Ασφαλώς, πολιτισμός είναι τα λόγια και τα έργα μας να διακρίνονται από συνέπεια και αντιστοιχίες. Πολιτισμός είναι να είμαστε ειλικρινείς με τους συνομιλητές μας. Και ασφαλώς είναι πολιτισμός η ιδεολογία και οι πολιτικές, που ο καθένας προσωπικά αλλά και ως μέλος ευρύτερου συνόλου πρεσβεύει και ακολουθεί, να διακρίνονται για τις αρχές και τις αξίες τους.

Υπό την έννοια αυτή, αναρωτιέται κανείς ποια η σχέση της ορθής άποψης του καθηγητή Μπαλτά με όλα όσα ζούμε σήμερα. Η σημερινή κυβέρνηση, «η νέα ελληνική κυβέρνηση» ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, χαρακτηρίστηκε ως η «κυβέρνηση της ρήξης και της ανατροπής». Είναι η κυβέρνηση η οποία τον Ιανου­άριο διακήρυττε ότι με ένα άρθρο σε έναν νόμο θα καταργούσε τα δύο «προδοτικά για τον ελληνικό λαό μνημόνια» που υπέγραψαν οι κυβερνήσεις Γ. Παπανδρέου και Αντ. Σαμαρά. Σήμερα είναι η ίδια κυβέρνηση η οποία διαπραγματεύεται το πιο σκληρό και το πλέον επαχθές των τριών μνημονίων.

Ξεκαθαρίζω ότι προσωπικά ανήκω σ' αυτούς που πίστευαν και πιστεύουν με τρόπο απόλυτο στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας και της κοινωνίας μας, ήτοι στο 38% των Ελλήνων που ψήφισαν «ναι» και που κατά την πρόεδρο της Βουλής βρισκόμαστε «εκτός του εθνικού κορμού». Επομένως, θεωρώ θετικό ότι ο πρωθυπουργός, ο εταίρος του και η κυβέρνηση αποφάσισαν έστω και την ύστατη ώρα να ακολουθήσουν αυτό τον δρόμο.

Διερωτώμαι, όμως, αν η απόφαση αυτή χαρακτηρίζεται από συνέπεια και είναι αντίστοιχη με όσα προεκλογικά ελέχθησαν προκειμένου να αποσπάσουν την ψήφο των πολιτών. Αν τα όσα σήμερα υποστηρίζονται από τον πρωθυπουργό, τον εταίρο του και τους υπουργούς του, είναι συνεπή στην ιδεολογία τους, στις αρχές και τις αξίες τους. Αν, εντέλει, η ερμηνεία που δόθηκε στο «Οχι» του 62% των πολιτών είναι ειλικρινής.

Οι ερωτήσεις μου προφανώς είναι ρητορικές. Ειλικρίνεια, συνέπεια, αντιστοιχία λόγων και προεκλογικών εξαγγελιών με αποφάσεις και πράξεις, ιδεολογία και πιστεύω, προφανώς λείπουν. Κυ­ρι­αρ­χούν η στρεψοδικία, η ασυνέπεια, η αναντιστοιχία, η στρέβλωση, η προδοσία της ελπίδας γι' αυτούς που την πίστεψαν. Η «ρήξη και η ανατροπή» έγινε προς την αντίστροφη κατεύθυνση. Αφορά στο εσωτερικό της κυβέρνησης, των κομμάτων και των μελών τους. Δεν αφορά στην κοινωνία και δεν έχει σχέση με το παρελθόν. Φυσικά ο πολιτισμός συνεχίζει να αφορά στα πάντα. Αλλά πόση και ποια σχέση μπορεί να έχει με όλα όσα σήμερα εκτυλίσσονται ως θρίλερ μπροστά στα μάτια μας;