Οχι πάλι εκλογές

Πληθαίνουν καθημερινά οι ενδείξεις που θέλουν τη χώρα να οδεύει προς μια νέα πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, παρότι ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί με ακρίβεια η αποτίμηση του κόστους από το σχετικά πρόσφατο ανάλογο εγχείρημα του περασμένου Ιανουαρίου. Δυστυχώς ο πολιτικός μας κόσμος δεν εννοεί να διδαχθεί από τα λάθη του. Και το κακό είναι πως την ίδια παθογένεια παρουσιάζουμε και πολλοί στα μέσα ενημέρωσης.

Επί πέντε χρόνια εκεί που συμφωνούσαμε όλοι όσοι πιστεύουμε στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας ήταν η ανάγκη για την ευρύτερη δυνατή συναίνεση και συμμετοχή του πολιτικού κόσμου στην προσπάθεια για έξοδο από την κρίση. Εστω και καθυστερημένα και υπό δραματικές συνθήκες ο στόχος επιτεύχθηκε. Το νέο Μνημόνιο έχει εξασφαλισμένη μια κοινοβουλευτική στήριξη άνω των 220 βουλευτών. Παρά ταύτα η λεγόμενη πολιτική ηγεσία δεν εννοεί να απεμπλακεί από τον κομματικό της μικρόκοσμο.

Βασικά υπεύθυνος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο πρωθυπουργός. Οτι η εν δυνάμει διάσπαση του βασικού κυβερνητικού κόμματος διαμορφώνει μια νέα πολιτική πραγματικότητα είναι αναμφισβήτητο. Σε καμία, όμως, περίπτωση δεν φτάνει στο σημείο να αποτελεί το μείζον πρόβλημα για τον τόπο. Αυτό ήταν, είναι και θα είναι, όπως και στα προηγούμενα χρόνια, η απρόσκοπτη εφαρμογή του προγράμματος για την έξοδο από την κρίση. Και η βασικότερη προϋπόθεση για την επίτευξη αυτού του στόχου δεν είναι άλλη από την κυβερνητική σταθερότητα.

Το ξέρουν στον ΣΥΡΙΖΑ, το ξέρουν και στα κόμματα της φιλοευρωπαϊκής αντιπολίτευσης. ΝΔ, Ποτάμι, και ΠΑΣΟΚ δείχνουν πως δεν θα είχαν αντίρρηση να συνεργαστούν με τον ΣΥΡΙΖΑ για τη διασφάλιση της αναγκαίας κυβερνητικής σταθερότητας. Αλλά οι συριζαίοι ζουν με την ψευδαίσθηση της αυτοδυναμίας που πιστεύουν ότι θα τους εξασφαλίσει η προσφυγή στις κάλπες πριν οι πολιτικές εξελίξεις και οι παρενέργειες των μνημονιακών μέτρων μετριάσουν την ανεξήγητη λαϊκή αποδοχή του Αλ. Τσίπρα. Και προς χάριν μιας ακόμη κομματικής ιδιοτέλειας, η χώρα απειλείται να ξανασυρθεί στις κάλπες και ο λαός να ξαναπληρώσει τον λογαριασμό.

Οπως τον Ιούνιο του 2012 για να γίνει πρωθυπουργός ο Σαμαράς και τον περασμένο Ιανουάριο για να γίνει πρωθυπουργός ο Τσίπρας. Κι αν κάποιος μπορεί να αποτρέψει το νέο ολίσθημα είναι τελικά οι εταίροι. Μήπως θα πρέπει να περιλάβουν μια σχετική ρύθμιση στις μνημονιακές απαιτήσεις τους;