Ν ΟΝΤΩΣ τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, τότε πρέπει να παραδεχτεί κανείς ότι η Αριστερά -μια ζωή- πολιτεύθηκε φαντασιωνόμενη ότι είναι σε θέση να κάνει εφικτό το ανέφικτο. Είναι αδύνατον να αποφύγει κάποιος αυτής της μορφής τις σκέψεις, όταν προσπαθεί να κατανοήσει τόσο τους λόγους όσο και τους τρόπους που η θεωρούμενη και λεγόμενη Ανανεωτική Αριστερά στην Ελλάδα πορεύτηκε όπως πορεύτηκε τις τελευταίες -κυρίως- δεκαετίες προκειμένου να καταλήξει εδώ που φαίνεται πως καταλήγει.
Το εξαγγελθέν περίφημο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, που οδήγησε και στην εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται πως δεν ήταν τίποτε περισσότερο από την περιγραφή μιας φαντασίωσης που οι σχεδιάσαντες και εκφωνήσαντες το πρόγραμμα εξέλαβαν ως πραγματικότητα. Διότι άλλο πράγμα είναι η φαντασία και άλλο η φαντασίωση. Το να πολιτεύεσαι με φαντασία σημαίνει ότι χωρίς κανέναν περιορισμό, χωρίς καμία αναστολή και με έμπνευση μπορείς να «συλλάβεις» το εφικτό και το υλοποιήσιμο. Το να πολιτεύεσαι φαντασιωνόμενος ότι βιώνεις ήδη μια πραγματικότητα που απλώς την επιθυμείς οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην... αποθέωση του «νόμιζα»! Και για να εξηγούμαι: Νόμιζα ότι καταργούσα τα μνημόνια, φερ’ ειπείν. Νόμιζα ότι μηδένιζα την ανεργία, ας πούμε και πάει λέγοντας μέχρι την κατάκτηση της πανανθρώπινης ευτυχίας, μόνιμης και αναπαλλοτρίωτης φαντασίωσης της Αριστεράς.
Η αφοπλιστική αθωότητα που διακρίνεις στα βλέμματα αυτών που πολιτεύτηκαν με αυτόν τον τρόπο όταν σου απαντούν «μα, έτσι νόμιζα...» όταν τους ρωτάς «πώς γίναμε έτσι, σύντροφε;» σε πείθει ότι πράγματι... έτσι νόμιζαν. Δεν έχει άλλη εξήγηση. Αν το 1968 στη Γαλλία, στη διάρκεια της εξέγερσης του Μάη, «η φαντασία κατέκτησε την εξουσία» (όπως έλεγε το κυρίαρχο σύνθημα), το 2015 στην Ελλάδα η φαντασίωση... υπερέβη την εξουσία. Σωστοί ή λάθος οι παραπάνω συλλογισμοί, δεν εκφράζουν παρά μόνο την ανάγκη αυτών που «έφεραν» την ελληνική Αριστερά στην εξουσία να κατανοήσουν τι ακριβώς κατόρθωσαν. Ηταν -κι αυτό- μια νίκη του λαού ή -μήπως- μια φαντασίωσή του; Ενα «αυτοπαραμύθιασμά» του, για να το πω και έτσι, δηλαδή. Η στροφή στον ρεαλισμό, όπως το ονομάσαμε το τέλος των φαντασιώσεων, αποκαλύπτει σταδιακά το ζοφερό παρόν και το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας.
Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει η Αριστερά που κυβερνά να επιστρατεύσει όλη τη δημιουργική φαντασία της, προκειμένου όσα νόμιζε ότι έκανε για την κοινωνία να τα κάνει -επιτέλους- πράξη.
Το εξαγγελθέν περίφημο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, που οδήγησε και στην εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται πως δεν ήταν τίποτε περισσότερο από την περιγραφή μιας φαντασίωσης που οι σχεδιάσαντες και εκφωνήσαντες το πρόγραμμα εξέλαβαν ως πραγματικότητα. Διότι άλλο πράγμα είναι η φαντασία και άλλο η φαντασίωση. Το να πολιτεύεσαι με φαντασία σημαίνει ότι χωρίς κανέναν περιορισμό, χωρίς καμία αναστολή και με έμπνευση μπορείς να «συλλάβεις» το εφικτό και το υλοποιήσιμο. Το να πολιτεύεσαι φαντασιωνόμενος ότι βιώνεις ήδη μια πραγματικότητα που απλώς την επιθυμείς οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην... αποθέωση του «νόμιζα»! Και για να εξηγούμαι: Νόμιζα ότι καταργούσα τα μνημόνια, φερ’ ειπείν. Νόμιζα ότι μηδένιζα την ανεργία, ας πούμε και πάει λέγοντας μέχρι την κατάκτηση της πανανθρώπινης ευτυχίας, μόνιμης και αναπαλλοτρίωτης φαντασίωσης της Αριστεράς.
Η αφοπλιστική αθωότητα που διακρίνεις στα βλέμματα αυτών που πολιτεύτηκαν με αυτόν τον τρόπο όταν σου απαντούν «μα, έτσι νόμιζα...» όταν τους ρωτάς «πώς γίναμε έτσι, σύντροφε;» σε πείθει ότι πράγματι... έτσι νόμιζαν. Δεν έχει άλλη εξήγηση. Αν το 1968 στη Γαλλία, στη διάρκεια της εξέγερσης του Μάη, «η φαντασία κατέκτησε την εξουσία» (όπως έλεγε το κυρίαρχο σύνθημα), το 2015 στην Ελλάδα η φαντασίωση... υπερέβη την εξουσία. Σωστοί ή λάθος οι παραπάνω συλλογισμοί, δεν εκφράζουν παρά μόνο την ανάγκη αυτών που «έφεραν» την ελληνική Αριστερά στην εξουσία να κατανοήσουν τι ακριβώς κατόρθωσαν. Ηταν -κι αυτό- μια νίκη του λαού ή -μήπως- μια φαντασίωσή του; Ενα «αυτοπαραμύθιασμά» του, για να το πω και έτσι, δηλαδή. Η στροφή στον ρεαλισμό, όπως το ονομάσαμε το τέλος των φαντασιώσεων, αποκαλύπτει σταδιακά το ζοφερό παρόν και το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας.
Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει η Αριστερά που κυβερνά να επιστρατεύσει όλη τη δημιουργική φαντασία της, προκειμένου όσα νόμιζε ότι έκανε για την κοινωνία να τα κάνει -επιτέλους- πράξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου