Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος.

Οταν οι διαφωνούντες με την επίσημη κυβερνητική πολιτική δεν μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, αλλά ανέρχονται σε δεκάδες και είναι προφανής έτσι η αδυναμία επανάκτησης της δεδηλωμένης, ελάχιστη σημασία έχει η όποια διακύμανση μεταξύ δύο ψηφοφοριών του συνολικού αριθμού τους κατά λίγες μονάδες, περισσότερες ή λιγότερες. Εκείνο που τελικά μετράει είναι ότι η διάσπαση έχει ουσιαστικά συντελεστεί και το μόνο που απομένει είναι η επισημοποίησή της.

Αλλωστε, ότι αυτή είναι η σωστή αξιολόγηση της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται από τις δηλώσεις και αντιδηλώσεις των κορυφαίων και θεσμικά αρμόδιων παραγόντων του μείζονος κόμματος της κυβερνητικής συμμαχίας. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, θεωρούν δρομολογημένη και αμετάκλητη τη διαμετρικά αντίθετη πορεία που πλέον ακολουθούν οι ευρωπαϊστές και οι υποστηρικτές της ρήξης.

Γι' αυτό και η αγωνία για το αύριο του τόπου δεν περιορίζεται μόνο στο αν και κατά πόσο θα εξασφαλιστεί η νέα μνημονιακή συμφωνία. Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Γιατί υπάρχει πλέον και η άλλη. Εκείνη που αφορά την εφαρμογή του προγράμματος. Και η οποία είναι και η σοβαρότερη. Διότι, ας μη γελιόμαστε, τα μέτρα και τα προγράμματα δεν αποδίδουν με την υπερψήφιση και την έγκρισή τους, αλλά με τη συνεπή και έγκαιρη εφαρμογή τους.

Εκείνο που χρειάζεται και αξιώνει αυτήν την ώρα ο τόπος είναι η διασφάλιση των προϋποθέσεων που θα επιτρέψουν την εφαρμογή του προγράμματος. Με σημαντικότερη όλων την κυβερνητική ομαλότητα. Αυτήν οφείλει να διασφαλίσει ο πρωθυπουργός. Και καλώς ή κακώς δεν είναι οι εκλογές εκείνες που θα καταστήσουν δυνατή αυτήν την προοπτική. Σε αυτά τα πέντε χρόνια της κρίσης δεν μας έλειψαν οι εκλογικές αναμετρήσεις. Στη συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων και στην κοινή προσπάθεια είναι που αποτύχαμε.