Η Δημοκρατία δεν κερδίζεται με μια μάχη.

Τα συνήθη, τυπικά, τετριμμένα και κουραστικά πια μηνύματα για την επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας άρχισαν από χθες να εκδίδονται από κόμματα και πολιτικούς. Μια επέτειος που θα έπρεπε να έχει σταματήσει να γιορτάζεται εδώ και καιρό. Οχι γιατί οι χιλιάδες πολίτες που αντιστάθηκαν στη χούντα, που βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν και διώχθηκαν δεν αξίζουν κάθε τιμή και σεβασμό. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι δεν γιορτάζουμε την ανατροπή της χούντας. Η χούντα δεν ανατράπηκε. Κατέρρευσε υπό το βάρος της κυπριακής τραγωδίας.

Θα μπορούσαμε πραγματικά σήμερα να γιορτάζουμε μια μεγάλη επέτειο. Εκείνη της επανίδρυσης της Ελληνικής Δημοκρατίας και όχι απλά της αποκατάστασης του Δημοκρατικού Πολιτεύματος. Το κύμα συμπάθειας και στήριξης της Ελλάδας που γιγαντώθηκε σε όλη την Ευρώπη μετά την πτώση της χούντας δεν μπορέσαμε να το εκμεταλλευτούμε και να το αξιοποιήσουμε. Επιλέξαμε να το σπαταλήσουμε για να περάσουμε χωρίς εισιτήριο στην τότε ΕΟΚ.

Τα αποθέματα συμπάθειας για την Ελλάδα επέτρεψαν να πορευτούμε σπαταλώντας ανυπολόγιστα κοινοτικά κονδύλια για δύο δεκαετίες μέχρι να φτάσουμε στον επόμενο σταθμό, όταν η Ευρώπη, υποκύπτοντας και πάλι στα φιλελληνικά αισθήματά της, άνοιγε με τον γνωστό τρόπο την πόρτα της Ευρωζώνης. Ηταν οι δύο μεγάλες στιγμές της μεταπολεμικής ιστορίας μας. Οι δύο μεγάλες ευκαιρίες που δόθηκαν στην Ελλάδα να γίνει σύγχρονη χώρα. Πήγαν χαμένες όμως. Προτιμήσαμε το πελατειακό κράτος, την παρασιτική οικονομία, τη διαφθορά, την εκμαυλισμένη κοινωνία.Τα καλομαθημένα παιδιά της μεταπολίτευσης φορτώθηκαν πάνω στους πραγματικούς αγωνιστές και έκτισαν ένα έκτρωμα.

Τα θεμέλια τα έβαλαν πολύ βαθιά. Και το προστάτευαν με κάθε τρόπο. Κατόρθωσαν να το κρατήσουν ζωντανό μέχρι τώρα. Μέχρι που ήρθε η ώρα της αλήθειας. Τότε που τα αποθέματα συμπάθειας των Ευρωπαίων εξαντλήθηκαν. Για πόσα χρόνια εξάλλου να συγκινούνται για την Τουρκοκρατία, τον Εμφύλιο, τη χούντα; Εμείς δείχναμε να μην καταλαβαίνουμε τίποτα. Μας αρκούσε να γιορτάζουμε κάθε χρόνο με πολυτελείς δεξιώσεις στους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.

Δεν καταλάβαμε ποτέ ότι δεν αρκούσε μόνο αυτό. Η Δημοκρατία δεν κερδίζεται με μια μάχη. Είναι καθημερινός πόλεμος... Γι' αυτό πρέπει να τελειώνουμε με τις επετείους αυτές. Οπως ήρθαν τα πράγματα, μάλλον θα έπρεπε να τις κρύβουμε. Στην πραγματικότητα θα πρέπει να τη θάψουμε πολύ καλά τη Μεταπολίτευση. Εχει βρωμίσει πολύ πια...