Η άλλη ερμηνεία

Η πολιτική είναι μυστήρια ιστορία. Και είναι επικίνδυνο να καταλήγει κανείς σε βιαστικά συμπεράσματα. Ιδιαίτερα όταν οι παράμετροι που τα διαμορφώνουν δεν είναι πλήρως αποσαφηνισμένες, έτσι ώστε να ξέρουμε πού ακριβώς πατάμε και πού πάμε. Γι' αυτό επιτρέψτε μου να μη συμμερίζομαι απολύτως τις αναλύσεις που έχουν γίνει ως προς το αποτέλεσμα της Κυριακής.

Προς Θεού δεν αμφισβητώ την έκταση της επιτυχίας του Αλ. Τσίπρα, που πήρε πάνω του την ιστορία του δημοψηφίσματος. Αλλά όσο καλοί κι αν είναι οι πανηγυρισμοί και οι θριαμβολογίες, σίγουρα είναι πολύ καλύτερη η πραγματικότητα. Που για μένα είναι και θα είναι θολή όσο δεν θα είμαι σε θέση να αποφανθώ -αλλά ούτε και κανένας άλλος θα είναι- με σχετική βεβαιότητα ως προς το ποιες και πόσες απόψεις συστεγάζονται σ' αυτό το 61% του «Οχι».

Αμφιβάλλει κανείς ότι σ' αυτό το 61% συμπεριλαμβάνονται οι υποστηρικτές της δραχμής; Ή οι αρνούμενοι τελείως τα σκληρά μέτρα της συγκεκριμένης πρότασης; Ή κι εκείνοι που τα έκριναν υπερβολικά, αλλά θα ήταν διατεθειμένοι να αποδεχθούν και να στηρίξουν κάποια ηπιότερα; Ή και όσοι θα αποδέχονταν όχι μόνο αυτά αλλά και ακόμη σκληρότερα μέτρα προκειμένου να μη βγούμε από το ευρώ; Ή και όσοι πραγματικά εμπιστεύονται ως πρωθυπουργό τον Τσίπρα ή κρίνουν πως, αφού αυτός θα κάνει ούτως ή άλλως τη διαπραγμάτευση, καλό θα είναι να έχει την ισχυρότερη δυνατή διαπραγματευτική εντολή;

Κάποια στιγμή όλα αυτά θα ξεκαθαρίσουν. Οχι εντός 24 ή 48 ωρών, όπως μας υποσχόταν ο πρωθυπουργός ή ο πρώην επί των οικονομικών, αλλά προς το τέλος, ελπίζω, αυτής ή το πολύ της άλλης εβδομάδας. Και φυσικά το ξεκαθάρισμα θα γίνει από την έκβαση της διαπραγμάτευσης, το «κοστουμάκι» που θα μας κόψουν και τον λογαριασμό που θα μας στείλουν. Ή από την επιλογή τους να πάψουν να ασχολούνται μαζί μας.

Και μαζί με το ξεκαθάρισμα αυτό θα διαπιστώσουμε και αν και κατά πόσο ο Αλ. Τσίπρας ήταν πραγματικά ο μεγάλος κερδισμένος ή ο μεγάλος χαμένος του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015. Γιατί «παίζει» κι αυτό.