Πουλάνε τρέλα

Ομολογώ ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν έτρεφα την παραμικρή εκτίμηση για τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι απλώς και μόνο επειδή διαφωνούσα με την πολιτική του και τις διακηρύξεις του, αλλά κυρίως επειδή θεωρούσα ότι η ηγεσία του και τα βασικά στελέχη του απέφευγαν κουτοπόνηρα και από ιδιοτέλεια να τοποθετηθούν υπεύθυνα απέναντι σε καθοριστικής σημασίας προβλήματα. Δυστυχώς εκείνο που πλέον διαπιστώνω είναι πως τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Οι άνθρωποι είναι ανεκδιήγητοι, μέχρι και εγκληματικά εμμονικοί και επιπόλαιοι. Ούτε καν στοιχειώδη σοβαρότητα και αίσθημα ευθύνης δεν διαθέτουν.

Διάβασα το σχέδιο Λαφαζάνη, με την εισβολή στην Τράπεζα της Ελλάδος και τα άλλα «επαναστατικά» και δεν ήξερα αν έπρεπε να σκάσω στα γέλια ή να εκραγώ. Η γελοιότητα του επιθεωρησιακού «επαναστάτη» συναγωνιζόταν την αθλιότητα του αδίστακτου ολοκληρωτικού. Και φυσικά ήταν μάταιη η αναζήτηση έστω και ίχνους πολιτικής ευθύνης και δημοκρατικής νομιμότητας. Αλλά ποιος τα έχασε αυτά για να τα βρει ο Λαφαζάνης και ο κάθε Λαφαζάνης.

Και μετά ήρθαν και οι δηλώσεις. Οι διαβεβαιώσεις ότι «εμείς στηρίζουμε την κυβέρνηση, αλλά δεν ψηφίζουμε τα μνημονιακά μέτρα». Η ολοκλήρωση της φαρσοκωμωδίας, το κορυφαίο νούμερο του λαφαζάνειου θιάσου, η επαναβεβαίωση ότι οι κολλημένοι στις σταλινικές ονειρώξεις τους δεν έχουν την παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα και τις πιεστικές ανάγκες του τόπου.

Εχουν χάσει ακόμη και την αίσθηση του γελοίου. Ενα διασπασμένο κόμμα ως προς το κορυφαίο και μοναδικό θέμα, που ως κυβερνητικός εταίρος θα έχει να διαχειριστεί, θα υποδύεται την ενιαία κοινοβουλευτική ομάδα και θα εκλιπαρεί τις ψήφους της αντιπολίτευσης για να περνάει τα σχετικά νομοσχέδια. Τι άλλο θα μπορούσε να αποτελέσει την πλήρη γελοιοποίηση των κοινοβουλευτικών διαδικασιών αν όχι τέτοιους είδους μασκαραλίκια;

Και όλα αυτά την επόμενη μέρα μιας πρωθυπουργικής συνέντευξης στη διάρκεια της οποίας ο Α. Τσίπρας φρόντισε να μας πληροφορήσει ότι μόλις πριν από μερικούς μήνες ζήτησε και ενημερώθηκε για τις συνέπειες ενός Grexit και της μετάβασης στη δραχμή. Και, όμως, την προοπτική αυτή την καλλιεργούσε επί χρόνια το κόμμα του, τη διακήρυττε ανοιχτά η ισχυρότερη οργανωμένη κομματική ομάδα, οι πάντες στην Ελλάδα συζητούσαν τις πιθανές συνέπειές της, αλλά εκείνος δεν είχε καν την περιέργεια να ενημερωθεί σχετικά. Τέτοιο αίσθημα ευθύνης.