Αγνοια κινδύνου

Στον αστερισμό της απαλλαγής από τα μνημόνια κινείται πλέον το κομματικό σύστημα στο σύνολό του. Αίφνης, κυβέρνηση και αντιπολίτευση ομονοούν στην άμεση απεξάρτηση. Ωστόσο, παρά τον διακαή πόθο τους, κανείς δεν επιχείρησε, τουλάχιστον μέχρι τώρα, να διατυπώσει ρεαλιστικές προτάσεις για το πώς θα πορευτεί η χώρα αν βγει από τα μνημόνια, αν διωχθεί η τρόικα, αν διακοπεί το χρηματοδοτικό πρόγραμμα του ΔΝΤ.

Δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Τα προβλήματα, συγκεκριμένα και καμιά έξοδος από τα μνημόνια δεν τα ξορκίζει. Οι χρηματοδοτικές ανάγκες, η απρόσκοπτη πρόσβαση στις αγορές, η διευθέτηση του δημοσίου χρέους δεν αντιμετωπίζονται με τον αυτόματο πιλότο. Ούτε με μαγικές συνταγές και ανεδαφικές διακηρύξεις. Αν η αποδέσμευση από τα μνημόνια δεν συνοδεύεται με απτές και καθαρές προτάσεις, τότε ελλοχεύει ο κίνδυνος της υποτροπής.

Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση αδυνατούν να απαντήσουν στο καίριο ερώτημα: Με ποια στρατηγική θα περάσει η Ελλάδα στην αντιμνημονιακή εποχή; Οι θέσεις τους δεν στοιχειοθετούν πολιτικές εξόδου από την κρίση. Μάλιστα αρκετές απ' αυτές, αν υλοποιηθούν, το μόνο που θα επιτύχουν είναι η συντήρηση ενός χρεοκοπημένου αντιπαραγωγικού και αναπτυξιακού μοντέλου, η αναβίωση των ελλειμμάτων και η αδυναμία επανόδου στην κανονικότητα.

Σε μια περίοδο που ο τόπος χρειάζεται αλλαγές στην οικονομία, στη διοίκηση, στους θεσμούς, η απαλλαγή από τα μνημόνια, όπως την αντιλαμβάνεται το κομματικό σύστημα, τις αντιστρατεύεται. Αλλωστε, δεν έχουν αρθεί οι αιτίες της κρίσης, που οδήγησαν στα μνημόνια. Συνεπώς, η απαλλαγή δεν συνιστά απάντηση στο ζητούμενο: με ποια στρατηγική θα βγούμε από το τέλμα, την οικονομική και κοινωνική υστέρηση.

Αντιθέτως, δημιουργεί πρόσκαιρες εντυπώσεις, εξυπηρετώντας μικροκομματικές και εκλογικές σκοπιμότητες. Επιδιώκει να αποσπάσει την εύνοια του εκλογικού ακροατηρίου, αξιοποιώντας την αντιμνημονιακή περιρρέουσα ατμόσφαιρα, την αντίθεση με τους εταίρους και δανειστές. Δεν αντιπροτείνει νέο αναπτυξιακό υπόδειγμα, ούτε στηρίζεται σε κάποια νέα κινούσα ιδέα. Στην πραγματικότητα είναι μια επικοινωνιακή καραμέλα. Φαίνεται πλέον καθαρά ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ υπό το άγχος της κάλπης ανακαλύπτουν τον παλιό κακό εαυτό τους. Ταυτόχρονα ανταγωνίζονται τον ΣΥΡΙΖΑ στην πλειοδοσία υποσχέσεων. Η πολιτική τάξη είτε εθελοτυφλεί, αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πολιτικών της, είτε διακατέχεται από άγνοια κινδύνου. Το βέβαιο είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο: Η παλινδρόμηση στις πολιτικές του παρελθόντος.