Πολιτική αδυναμία
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Η σημερινή κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ, συγκρινόμενη με εκείνη του ΠΑΣΟΚ το 1980, διαφέρει σε λίγα, αλλά πολύ σημαντικά. Πρώτον, στη φυσιογνωμία, το ιστορικό ανάστημα και τη λαϊκή αποδοχή του ηγέτη. Δεύτερον, στην ομοιογένεια των βασικών στελεχών. Τρίτον, στις ιστορικές και ιδεολογικές ρίζες τους.
Είναι καλό να τα σκεφτούμε κι αυτά, γιατί πολλοί, εκεί έξω, κάνουν υπολογισμούς με εντελώς «μπακάλικο» τρόπο. Και δεν το λέω παρά μόνον με τον νόστο εκείνης της εποχής που πολλές καταστάσεις έπρεπε να τις ζυγίσεις «με το μάτι», όχι πάντοτε για το συμφέρον σου, σίγουρα όμως χωρίς σοβαρές επιπτώσεις.
Η χώρα ήταν μικρότερη, απειλούμενη και βορείως και ανατολικά. Ο γεωπολιτικός ανταγωνισμός κρατούσε «φρόνιμα» τα μικρά κράτη. Η οικονομία απλοϊκή και περίκλειστη. Ο λαός φτωχός και λιτοδίαιτος σε σύγκριση με τους πληθυσμούς των ολίγων βιομηχανικών εθνών. Οι άμεσοι σύμμαχοι και εμπορικοί συνεργάτες αντιμετώπιζαν βαθιά κρίση, για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο.
Τώρα, καθώς στο κέντρο των Αθηνών οι ειδήσεις και τα «νέα» διαδίδονται ανεξέλεγκτα, η συζήτηση για τις επερχόμενες εκλογές αποτελεί το πρώτο, άντε το δεύτερο πιάτο κάθε μιας συνάντησης. Μοιραία, από τις εκλογές περνούν στον προβληματισμό για όσα μπορεί να κάνει ο Τσίπρας. Αν και το ενδιαφέρον βρίσκεται σε όσα ελπίζουν οι πολλοί ότι δεν θα αποτολμήσει να κάνει. Υπάρχουν βεβαίως και οι ρεαλιστές που έχουν καταλάβει ότι στο περιβάλλον του αρχηγού της αντιπολίτευσης κυριαρχεί παρόμοιος πανικός με εκείνο που διοχετεύουν βουλευτές της συμπολίτευσης.
Το ειδικότερο πρόβλημα με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ είναι η πολιτική του αδυναμία. Κάποιοι στην Κουμουνδούρου διηγούνται για τον κ. Τσίπρα ιστοριούλες προσωπολατρίας και ίσως κάποιου «ήπιου αυταρχισμού». Δεν είναι αυτά αρκετά για να φιλοτεχνηθεί πορτρέτο αρχηγού, ικανού μάλιστα να κυβερνήσει τη χώρα. Ούτε αμβλύνεται η υποψία ότι όσοι διαφωνούν δεν θα επιχειρήσουν, αν τους δοθεί η ευκαιρία, να πραγματοποιήσουν τις πιο μύχιες «επαναστατικές» σκέψεις τους. Η ανησυχία των πολλών, η οποία διαδίδεται με ταχύ ρυθμό, αφορά την ικανότητα του πολιτικού κόσμου να τα βγάλει πέρα με μια Ελλάδα που δεν μπορεί να δανειστεί και δεν την δανείζει κανείς για να κλείνει τις τρύπες που δημιουργούν η χαμηλή ανταγωνιστικότητα και η κρατική σπατάλη. Η ανησυχία για τη συμπολίτευση προκύπτει από τη διαπίστωση ότι δεν συνεννοείται για όσα πρέπει να γίνουν προκειμένου να τελειώσουμε με το μνημόνιο. Κυρίως επειδή ο κ. Βενιζέλος δεν θέλει να υιοθετήσει το σχέδιο Σαμαρά, επειδή δεν πιστεύει ότι μπορεί να το εξαργυρώσει στην κάλπη. Κατανοεί τώρα τα κίνητρα της δυσθυμίας Κουβέλη.
Η ανησυχία για την αντιπολίτευση προκαλείται από την απόσταση που έχουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για οτιδήποτε μοιάζει με κυβερνητική ευθύνη. Φαντασθείτε να γίνουν εκλογές στις 9 Νοεμβρίου, όπως έλεγαν όλοι χθες το μεσημέρι στο κέντρο των Αθηνών.
Είναι καλό να τα σκεφτούμε κι αυτά, γιατί πολλοί, εκεί έξω, κάνουν υπολογισμούς με εντελώς «μπακάλικο» τρόπο. Και δεν το λέω παρά μόνον με τον νόστο εκείνης της εποχής που πολλές καταστάσεις έπρεπε να τις ζυγίσεις «με το μάτι», όχι πάντοτε για το συμφέρον σου, σίγουρα όμως χωρίς σοβαρές επιπτώσεις.
Η χώρα ήταν μικρότερη, απειλούμενη και βορείως και ανατολικά. Ο γεωπολιτικός ανταγωνισμός κρατούσε «φρόνιμα» τα μικρά κράτη. Η οικονομία απλοϊκή και περίκλειστη. Ο λαός φτωχός και λιτοδίαιτος σε σύγκριση με τους πληθυσμούς των ολίγων βιομηχανικών εθνών. Οι άμεσοι σύμμαχοι και εμπορικοί συνεργάτες αντιμετώπιζαν βαθιά κρίση, για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο.
Τώρα, καθώς στο κέντρο των Αθηνών οι ειδήσεις και τα «νέα» διαδίδονται ανεξέλεγκτα, η συζήτηση για τις επερχόμενες εκλογές αποτελεί το πρώτο, άντε το δεύτερο πιάτο κάθε μιας συνάντησης. Μοιραία, από τις εκλογές περνούν στον προβληματισμό για όσα μπορεί να κάνει ο Τσίπρας. Αν και το ενδιαφέρον βρίσκεται σε όσα ελπίζουν οι πολλοί ότι δεν θα αποτολμήσει να κάνει. Υπάρχουν βεβαίως και οι ρεαλιστές που έχουν καταλάβει ότι στο περιβάλλον του αρχηγού της αντιπολίτευσης κυριαρχεί παρόμοιος πανικός με εκείνο που διοχετεύουν βουλευτές της συμπολίτευσης.
Το ειδικότερο πρόβλημα με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ είναι η πολιτική του αδυναμία. Κάποιοι στην Κουμουνδούρου διηγούνται για τον κ. Τσίπρα ιστοριούλες προσωπολατρίας και ίσως κάποιου «ήπιου αυταρχισμού». Δεν είναι αυτά αρκετά για να φιλοτεχνηθεί πορτρέτο αρχηγού, ικανού μάλιστα να κυβερνήσει τη χώρα. Ούτε αμβλύνεται η υποψία ότι όσοι διαφωνούν δεν θα επιχειρήσουν, αν τους δοθεί η ευκαιρία, να πραγματοποιήσουν τις πιο μύχιες «επαναστατικές» σκέψεις τους. Η ανησυχία των πολλών, η οποία διαδίδεται με ταχύ ρυθμό, αφορά την ικανότητα του πολιτικού κόσμου να τα βγάλει πέρα με μια Ελλάδα που δεν μπορεί να δανειστεί και δεν την δανείζει κανείς για να κλείνει τις τρύπες που δημιουργούν η χαμηλή ανταγωνιστικότητα και η κρατική σπατάλη. Η ανησυχία για τη συμπολίτευση προκύπτει από τη διαπίστωση ότι δεν συνεννοείται για όσα πρέπει να γίνουν προκειμένου να τελειώσουμε με το μνημόνιο. Κυρίως επειδή ο κ. Βενιζέλος δεν θέλει να υιοθετήσει το σχέδιο Σαμαρά, επειδή δεν πιστεύει ότι μπορεί να το εξαργυρώσει στην κάλπη. Κατανοεί τώρα τα κίνητρα της δυσθυμίας Κουβέλη.
Η ανησυχία για την αντιπολίτευση προκαλείται από την απόσταση που έχουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για οτιδήποτε μοιάζει με κυβερνητική ευθύνη. Φαντασθείτε να γίνουν εκλογές στις 9 Νοεμβρίου, όπως έλεγαν όλοι χθες το μεσημέρι στο κέντρο των Αθηνών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου