Εκλογική αδιαφορία;

Αρχίσανε οι δημοσκοπήσεις και αισθάνομαι ότι κάποιοι μας δουλεύουν. Σε κάθε πολιτική συζήτηση, όχι μόνο στην τηλεόραση, αλλά και σε παρέες, πάντα κάποιος πετάει το «ξέρεις οι δημοσκοπήσεις, όχι αυτές που δημοσιεύονται, αλλά οι άλλες, οι μυστικές...». Για σιγά, ρε πατριώτες, τι γίνεται εδώ; Δουλειά των κομμάτων είναι να μετράνε, μακάρι να μετράγανε και άλλα πράγματα, για την οικονομία ας πούμε, αλλά οι άλλοι, οι επίσημοι δημοσκόποι, τι μας σερβίρουν; Δεν λέω «bon pour l' οrient» είμαστε, αλλά τόσο κάφρος δεν είχα νιώσει ποτέ.

Βλέπω τα «επίσημα» αποτελέσματα και ξεχνώ την αριθμητική. Βλέπω τον πρώτο, τον δεύτερο, άντε και έναν τρίτο που σηκώνει κεφάλι, αλλά κυβέρνηση δεν βλέπω ούτε με τηλεσκόπιο. Ολοι είναι στα «άλλα», στα «δεν ξέρω - δεν απαντώ», στα άσπρα και τα «δεν ψηφίζω». Μία κατηγορία ξεχωρίζει, πλειοψηφική, αλλά για κυβέρνηση δεν κάνει. Είναι η μεγαλύτερη κατηγορία τού «δεν με νοιάζει». Η Ελλάδα σε πέντε χρόνια (2008-13) έχασε το 25% του εισοδήματος, όλοι μιλούν για κρίση, αλλά το εκλογικό σώμα δείχνει να αδιαφορεί για την κυβέρνηση που «θα τη βγάλει» από την κρίση.

Ο λαός αδιαφορεί γιατί η πτώση του ΑΕΠ δεν σημαίνει το ίδιο για όλους. Το «μειωμένο» ΑΕΠ του 2013 είναι ακριβώς το ίδιο με το ΑΕΠ του 2003. Δηλαδή, δεν έγινε και τίποτα, είμαστε εκεί που ήμασταν έναν χρόνο πριν από τους Ολυμπιακούς. Σωστό, με μία διαφορά. Εκλεισαν 500.000 μαγαζιά και επιχειρήσεις και έχουμε 1 εκατομμύριο περισσότερους ανέργους. Αυτά είναι τα θύματα της κρίσης που, λογικά, θα αποφασίσουν τις εκλογές. Για τους υπόλοιπους, η κρίση δεν σημαίνει το ίδιο πράγμα.

Η κρίση «εξαφάνισε» τα 40 δισ. € που είναι η διαφορά προς τα πάνω και προς τα κάτω, στο διάστημα 2003-2013 με κορυφή το 2008. Αυτά τα 40 δισ. που ξαφνικά «παρουσιάστηκαν» στα πέντε πρώτα χρόνια, δεν ήταν πρόσθετη παραγωγή, αφού το «σωτήριο» έτος 2008 τα «δίδυμα ελλείμματα», δημοσιονομικό και εξωτερικών συναλλαγών, κορυφώθηκαν. Ηταν, προφανώς τα «δανεικά» που δημόσιος και ιδιωτικός τομέας συσσώρευσε σαν να μην υπήρχε αύριο. Αυτά τα 40 δισ. ξεπληρώνουν στη δεύτερη πενταετία οι άνεργοι και οι χρεοκοπημένοι που «δεν ψηφίζουν» είτε γιατί δεν ελπίζουν σε «θαυματοποιούς» είτε γιατί είναι θυμωμένοι.

Το μόνο που άλλαξε στο πολιτικό σκηνικό είναι τα δύο «νέα κόμματα». Το ναζιστικό μόρφωμα θα ήταν περίεργο αν δεν εμφανιζόταν. Ευτυχώς, η Δημοκρατία και η Δικαιοσύνη ίσως το περιορίσουν. Το άλλο είναι η «έκπληξη». Το Ποτάμι είναι η πρώτη ένδειξη ότι ο λαός καταλαβαίνει τι «έγινε». Ελπίζω και εδώ η Δημοκρατία και οι δημοσκοπήσεις να εκφράσουν πιστά αυτό που φαίνεται ότι αρχίζει.