Ένας Θεός ξέρει τι άλλο μας περιμένει.

Η... σκληρή διαπραγμάτευση που μας χρέωσε κάπου 90 δισ. για να λυθούν τα εσωκομματικά προβλήματα στον ΣΥΡΙΖΑ και να πάρουν το πάνω χέρι στο κόμμα οι υποστηρικτές της επιλογής «εξουσία πάση θυσία» φαίνεται πως μόλις τώρα αρχίζει να αποκαλύπτεται. Από ασχετοσύνη, ανοησία αλλά και ταξικό μίσος οι άνθρωποι που διαχειρίζονται την εξουσία τα έχουν κάνει θάλασσα παντού και η χώρα κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να βρεθεί στον αέρα.

Τώρα που ήρθε ο λογαριασμός, αποδεικνύεται το έλλειμμα γνώσης για παράδειγμα στο Ασφαλιστικό, όπου εκεί που υπόσχονταν 13η σύνταξη και δήθεν ευαισθησία μάς προκύπτει λαίλαπα επί δικαίους και αδίκους. Είναι τόσο μεγάλη η άγνοια που, όπως λένε οι γνωρίζοντες, έβαλαν την υπογραφή τους σε ένα σχέδιο που θερίζει τα πάντα και τους πάντες χωρίς καμιά μέριμνα ή έστω πρόνοια για μεταβατική περίοδο, όπως συμβαίνει πάντοτε σε μεγάλες ανατροπές στην κοινωνική ασφάλιση.

Εκεί λοιπόν που ο ΣΥΡΙΖΑ έδινε υποσχέσεις για αποκατάσταση αδικιών, κόβει από μία έως τρεις συντάξεις σχεδόν σε όλους τους συνταξιούχους και ένας Θεός ξέρει τι άλλο μας περιμένει. Το χειρότερο όλων, βεβαίως, είναι η ταξική επιλογή της σύνδεσης των συντάξεων με την περιουσιακή κατάσταση, που βεβαίως δεν πρόκειται να σταθεί, καθώς φωνάζει από μακριά η απόλυτη αντισυνταγματικότητα.

Η κατάρρευση των μύθων του ΣΥΡΙΖΑ, που ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμά του, συνοδεύεται από μια καθεστωτική νοοτροπία που οδηγεί το κράτος σε διάλυση, από τις συγκοινωνίες και τα νοσοκομεία μέχρι την Παιδεία. Η κομματική έφοδος στο κράτος, όμως, συνεχίζεται με μια λογική που μας γυρίζει μερικές δεκαετίες πίσω, τότε που το λάφυρο μοιραζόταν με βάση τις κομματικές περγαμηνές. Αυτή η νοοτροπία και η πρακτική κόστισαν πολύ ακριβά και τις πληρώσαμε αθροιστικά ως χώρα και ως κοινωνία, αλλά δυστυχώς η ζωή μάς... χρωστά να το ξαναζήσουμε ξανά.

Η κυβέρνηση, που το επόμενο διάστημα καλείται να ολοκληρώσει εκκρεμότητες και υποχρεώσεις ετών χωρίς να είναι έτοιμη «τεχνικά», δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί τα ρίσκα που αναλαμβάνει και κινείται με μια ταχύτητα που τρομάζει όσους έχουν επίγνωση και αίσθηση του κατεπείγοντος. Το χειρότερο είναι ότι αυτή η ραθυμία σε συνδυασμό με τις λεπτές πολιτικές ισορροπίες στο εσωτερικό της μπορεί να απειλήσει τη συμφωνία με τους εταίρους, που εξαρτάται σε μέγιστο βαθμό από τις κινήσεις που πρέπει να γίνουν τις επόμενες λίγες εβδομάδες.

Μέχρι τότε, θα παρακολουθούμε σε συνέχειες τη σκληρή πραγματικότητα που πλήττει τους πάντες και τους υπουργούς και τον πρωθυπουργό να μας περιγράφουν ένα ιδανικό περιβάλλον που έχουν επινοήσει, αλλά δεν υπάρχει. Αυτό το παράλληλο σύμπαν που περιγράφουν είναι πολιτικαντισμός χειρίστου είδους και δεν είναι λάθος.