Ο νέος κύκλος

Η πρώτη φορά ήταν τον Γενάρη. Και απ’ όσα διακήρυξε, εξήγγειλε, υποσχέθηκε, δεσμεύτηκε δεν εφαρμόστηκε ούτε ένα «και». Οι μήνες που ακολούθησαν απέδειξαν ότι οι προγραμματικές δηλώσεις του ήταν αβάσιμες μεγαλοστομίες και ανεδαφικές φαντασιώσεις. Και μοιραία ο αριστερός Τσίπρας συνθηκολόγησε ηττημένος. Ενέδωσε σε όλες τις αξιώσεις εκείνων τους οποίους είχε ως στόχο να συντρίψει. Ενας ακόμη κύκλος του ελληνικού δράματος είχε κλείσει.

Και προχθές άνοιξε και επίσημα ο νέος. Μόνο που οι προγραμματικές διαβεβαιώσεις δεν ήταν τώρα πομπώδεις και πανηγυρικές, αλλά δειλές, αμήχανες και υποταγμένες στις νεοφιλελεύθερες απαιτήσεις των επικυρίαρχων. Ο ασυμβίβαστος εχθρός του νεοφιλελευθερισμού «καμάρωνε» τώρα ως συνειδητός απολογητής του εφιαλτικού αριστερού Μνημονίου και ο μέχρι πρότινος αδιάλλακτος υπερασπιστής των «κόκκινων γραμμών» του εγκατέλειπε το ένα πεδίο μάχης μετά το άλλο, εκποιώντας τις ιδεολογικοπολιτικές αρχές του στον βωμό της διατήρησης της πρωθυπουργικής καρέκλας που η συνθηκολόγηση με τους Ευρωπαίους δυνάστες του εξασφάλισε.

Δυστυχώς γι’ αυτόν ήταν και άτυχος. Δεν τον βοήθησε και η συγκυρία. Διότι και τη διαβεβαίωση ότι από το δεύτερο εξάμηνο του 2016 θα περάσουμε στην ανάπτυξη δεν δίστασε να μας δώσει, αλλά και τον εφησυχασμό για εκατοντάδες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας μέσα στον επόμενο χρόνο μάς πρόσφερε. Μόνο που είχε ξεχάσει να συνεννοηθεί με τον Τσακαλώτο. Κι εκείνος πήγε και κατέθεσε το προσχέδιο του προϋπολογισμού του 2016, ξεσκεπάζοντας το πρωθυπουργικό παραμύθι, μια και ομολογεί ότι και του χρόνου ύφεση (2,3%) και αύξηση (0,6) της ανεργίας θα έχουμε.

Και τι μένει τελικά; Μα φυσικά η αγωνία για το αύριο. Και μια σειρά από διαχρονικά «θα» που πολλοί παπαγάλισαν, αλλά κανένας δεν τόλμησε ή δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει. Το «απλό και δίκαιο φορολογικό σύστημα», το «νέο πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης» και η «διοικητική μεταρρύθμιση». Αλλά όποιος έχει τόσο φιλόδοξους στόχους έχει κάνει και την προεργασία του. Από το 2012 προέκυψε η προοπτική της εξουσίας. Ποιος τους εμπόδισε να στρωθούν στη δουλειά και να προετοιμαστούν για τη μέρα που θα είχαν την ευκαιρία να μας αποδείξουν ότι δεν είναι άβουλοι ουραγοί του μνημονιακού μονόδρομου, τον οποίο προκλητικά χλεύαζαν; Και πως δεν χρειάζεται να δρουν ως αδίστακτοι φορομπήχτες;