Είναι η μοναδική ελπίδα τους για να δείξουν ότι κάτι κάνουν.

Από μια άποψη δεν μπορούν να κάνουν κι αλλιώς. Τι να πουν όταν βρήκαν τη χώρα στην ανάπτυξη και την ξαναπήγαν στην ύφεση, όταν βρήκαν την ανεργία να μειώνεται και την αύξησαν εκ νέου, κι όταν πάνω που πηγαίναμε να βγούμε από το Μνημόνιο μας φόρτωσαν ένα τρίτο; Ψάχνουν να βρουν από πού να πιαστούν και βρήκαν το χρέος. Είναι η μοναδική ελπίδα τους για να δείξουν ότι κάτι κάνουν.

Φυσικά δεν κάνουν τίποτα. Με την υπόσχεση της διαγραφής του είχαν ξεκινήσει, αλλά στον δρόμο την εγκατέλειψαν μαζί με όσα άλλα υπόσχονταν και διαβεβαίωναν ότι θα μας εξασφαλίσουν. Κι αυτό για το οποίο, από κάποια στιγμή και μετά, βρέθηκαν να καμαρώνουν είναι ότι οι εταίροι τούς ξανάδωσαν την υπόσχεση που μας έχουν δώσει από το 2012 πως αν κάνουμε αυτό κι εκείνο κάτι θα γίνει και με το χρέος.

Οτι κάτι θα γίνει κάποια στιγμή είναι βέβαιο. Αλλά πότε θα είναι αυτή η στιγμή δεν το ξέρω. Η συμφωνία του 2012 είχε μια λογική. Οτι θα περνούσαμε στην ανάπτυξη και θα είχαμε πρωτογενή πλεονάσματα. Τα είχαμε επιτύχει και τα δύο, αλλά η πολιτική του Τσίπρα και τα καραγκιοζιλίκια του Βαρουφάκη ξανακατάντησαν μελλοντικό στόχο την προοπτική της ρύθμισης.

Μακάρι τα πράγματα να έρθουν όπως τα ελπίζει ο πρωθυπουργός (στο ίδιο κλαδί καθόμαστε όλοι και κανένας μας δεν θέλει να σπάσει), αλλά καλά θα κάνει να μην ποντάρει τα ρέστα του σε αυτό το χαρτί και μόνο γιατί δεν μπορεί να ξέρει τι θα του βγει. Μπορεί ο Ολάντ να εκφράστηκε θετικά πριν από μερικές μέρες, αλλά αν παίρναμε τοις μετρητοίς τα όσα λέγονται κατά καιρούς θα είχαμε πάψει από καιρό να ανησυχούμε για τις συντάξεις και τους μισθούς μας. Πόσες φορές δεν έχουν αναφωνήσει, για παράδειγμα, η Μέρκελ και η Λαγκάρντ ότι δεν αντέχουμε άλλες περικοπές;

Ας το προσέξει λίγο ο πρωθυ-πουργός. Οχι τίποτε άλλο, αλλά γιατί αν δεν του καθίσει η ρύθμιση του χρέους μέσα στο επόμενο δίμηνο, τον βλέπω να μένει γυμνός από επιχειρήματα και δικαιολογίες για το πισωγύρισμα που μας προκάλεσε και το αριστερό Μνημόνιο που μας φόρεσε.