Τέτοια ρεσιτάλ υποκρισίας ποτέ άλλοτε δεν γνώρισε το ελληνικό Kοινοβούλιο.

Oχι, τους αδικούν τους συριζαίους όποιοι και όσοι αβασάνιστα τους χαρακτηρίζουν «τελείως ανίκανους». Μπορεί κυβερνητικά και διαχειριστικά αυτό να ισχύει, αλλά υπάρχει ένας τομέας στον οποίο οι επιδόσεις τους είναι αξιοζήλευτες, μέχρι και απλησίαστες. Τέτοια ρεσιτάλ υποκρισίας ποτέ άλλοτε δεν γνώρισε το ελληνικό Kοινοβούλιο.

Oσοι ζουν τα τελευταία χρόνια σ’ αυτό τον τόπο και δεν υποδύονται τους Αρειανούς όπως κάνουν ο Τσίπρας και η παρέα του, θυμούνται πολύ καλά ότι οι λέξεις «ναι» και «συναίνεση» δεν υπήρχαν στο λεξιλόγιό τους. Hταν πρωτοφανές, αλλά ενδεχομένως να εξηγεί τη συνέχεια. Διότι ο μονίμως «όχι σε όλα» κραυγάζων, μέχρι να φτάσει στην πρωθυπουργική καρέκλα, βρέθηκε τελικά ν’ αναφωνεί επί 17 ώρες «ναι στα πάντα» πασχίζοντας απελπισμένα να τη διατηρήσει.

Hταν η βραδιά της πρεμιέρας του Αλ. Τσίπρα στον ρόλο του νεομνημονιακού απολογητή της διατήρησης της νεοφιλελεύθερης επικυριαρχίας της χώρας μας, που όμως δεν ήθελε να τον μοιραστεί και με κανέναν άλλον. Το απέδειξε όταν πεισματικά αρνήθηκε την πρόταση να ηγηθεί μιας κυβέρνησης όλων των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων. Hξερε ότι «συναίνεση» σημαίνει «συγκυριαρχία», «συνδιοίκηση», «συγκυβέρνηση». Κι αυτός προτιμούσε τον συνεταιρισμό με τους Καμμένους, που θα τους εκχωρούσε δύο ή τρεις καρέκλες και σ’ αντάλλαγμα θα τον άφηναν να παίζει μόνος του.

Κάπως έτσι στήθηκε η νέα πρεμιέρα του Αλ Τσίπρα, στον ρόλο του συναινετικού αυτή τη φορά, και των υπουργών και βουλευτών του σε ρόλους συμπρωταγωνιστών. Το θέαμα και το ακρόαμα είναι από κωμικό μέχρι και εξοργιστικό, ανάλογα με τη διάθεση του τηλεθεατή. Προσωπικά έχω αγγίξει και τα δύο άκρα, αλλά εκεί που τείνω να καταλήξω είναι στην οργή. Μοιραία αυτό είναι το συναίσθημα που μου προκαλεί το αναίσχυντο ρεσιτάλ υποκρισίας των πολιτικάντηδων που ζητούν ή και αξιώνουν θρασύτατα από τους αντιπάλους τους την πολιτική συμπεριφορά την οποία εκείνοι ουδέποτε επέδειξαν.

Δεν έχω καταλάβει ποιο είναι το «νέο» που υποτίθεται ότι φέρνει στην πολιτική ζωή η νέα μνημονιακή κυβέρνηση. Προτάσεις, ιδέες και σχέδια δεν έχω διαπιστώσει. Μοιραία, λοιπόν, καταλήγω στην υποκρισία. Oχι γιατί είναι πρωτοφανές ως φαινόμενο στην πολιτική ζωή του τόπου. Αλλά επειδή για πρώτη φορά η υποκρισία εξελίχθηκε σε ιδεολογία. Από τα επιτεύγματα του ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό.