Είναι ο απόλυτος εξευτελισμός.

Το να απαιτούν να βάλουν χέρι στην περιουσία του, έστω κι αν διαφωνείς, έχει πάλι ένα νόημα. Τους χρωστάς, άρα κάτι θα ζητήσουν κι αυτοί – ασχέτως εάν έχουν δίκιο ή άδικο στις απαιτήσεις τους. Να σε στριμώχνουν γενικώς γιατί όλα αυτά σημαίνουν οικονομικό πόλεμο και μάχη συμφερόντων πάλι είναι λογικό – προσοχή, όχι κατ’ ανάγκην σωστό, αλλά λογικό από μεριάς τους. Μέχρι εκεί μπορείς να συζητήσεις πολλά και διάφορα και ανάλογα να καταλήξεις σε μία συμφωνία, σε ένα συμβιβασμό ή σε μία σύγκρουση.

Το να έχουν λόγο όμως και μάλιστα απαίτηση για το πότε θα λέγεται το γάλα φρέσκο, το ψωμί ζεστό και το τσάι βουνού ή… πλαγιάς και διάφορα άλλα αυτού του είδους, είναι όχι απλά εξωφρενικό, αλλά τουλάχιστον προσβλητικό. Είναι ο απόλυτος εξευτελισμός. Το να υπαγορεύει δηλαδή μία ξένη δύναμη, όσο κι αν αυτή έχει απαιτήσεις λόγω δανείων, και την τελευταία λεπτομέρεια για το πώς θα λειτουργεί η οικονομία και πώς θα οργανωθεί η κοινωνία, ξεπερνά κάθε όριο αξιοπρέπειας. Και μόνο που η εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας κάθεται και συζητά τέτοια πράγματα είναι αδιανόητο. Η τρόικα και οι νεοφελελεύθεροι που την καθοδηγούν θέλουν να επιβάλλουν το δικό τους μοντέλο και όχι απλά να εισπράξουν ό,τι καταφέρουν να εισπράξουν από τα χρεωστούμενα. Το κάναν φυσικά και σε άλλα θέματα, όπως τα εργασιακά, όπου, χωρίς να τους πέφτει λόγος και χωρίς αυτά να έχουν δημοσιονομικό αποτέλεσμα, επέβαλαν, ως ντίλερς συμφερόντων, τις γνωστές αντεργατικές συνταγές, τις οποίες πλασάρουν εδώ και δεκαετίες παντού.