Η φωνή της κοινωνίας είναι ρυθμική. Τις περισσότερες φορές μάλιστα
ριμάρει, όπως στο «ενωμένος» «ποτέ νικημένος», «ενωμένοι» και
«αποφασισμένοι». Επειδή η φωνή της κοινωνίας είναι συμβολική, δεν
χρειάζεται για να εκφρασθεί ολόκληρη την κοινωνία. Της φτάνει ένα μέρος
της, ακόμη και καμιά εικοσαριά άνθρωποι. Προσοχή όμως. Ενας μόνος του
δεν συνιστά κοινωνία όσο δυνατά κι αν φωνάζει. Υπάρχουν περιπτώσεις που η
φωνή της κοινωνίας ακούγεται με συνοδεία μουσικής. Εκεί πια μιλάμε για
κινητοποιήσεις, οι οποίες, αν και «μαζικές», δεν χάνουν τον συμβολικό
τους χαρακτήρα. Το μουσικό ρεπερτόριο που συνοδεύει τη φωνή της
κοινωνίας μπορεί σε πολλούς να μοιάζει μονότονο, μιας και παραμένει το
ίδιο τα τελευταία σαράντα χρόνια, δείχνει όμως σταθερότητα γούστου και
στόχων. Θα είχε ενδιαφέρον πάντως η σχολιασμένη καταγραφή των ασμάτων
που συνοδεύουν τη φωνή της κοινωνίας, όποτε αυτή θέλει να εκφρασθεί.
Η φωνή της κοινωνίας, για να εκφρασθεί, ακολουθεί ένα αυστηρά προσδιορισμένο τυπικό. Τόσο προσδιορισμένο, που θυμίζει ορθόδοξη λειτουργία με την επαναληπτικότητα που το διακρίνει και τη γενναιόδωρη χρήση των συμβολισμών. Αυτή η σχέση με το ορθόδοξο τυπικό είναι μια βαθιά πολιτισμική παράμετρος, χωρίς την οποία κανείς δεν θα μπορέσει να καταλάβει τη φωνή της ελληνικής κοινωνίας. Το τυπικό περιλαμβάνει συγκέντρωση των ατόμων που θα συμβολίσουν την κοινωνία συνήθως στο πεζοδρόμιο, ανάρτηση πανό και δοκιμή των πρώτων φωνητικών, της έντασης, του ρυθμού και της ρίμας. Οταν μπροστά στο δείγμα της κοινωνίας παραταχθεί το δείγμα του κράτους, οι αστυνομικοί, ακολουθεί το κεφάλαιο των διαπραγματεύσεων. Συνήθως κάποιος από τους συγκεντρωμένους συνομιλεί με τον υπεύθυνο αξιωματικό, απαιτεί να τους επιτραπεί να κατέβουν στο οδόστρωμα, διότι σε μια δημοκρατία το δικαίωμα της διαμαρτυρίας είναι ιερό, ο αξιωματικός απαντά ότι και το δικαίωμα της ελεύθερης κυκλοφορίας είναι εξίσου ιερό, εξάλλου έχει εντολές, οι τόνοι ανεβαίνουν, ο εκπρόσωπος της κοινωνίας ανάβει τσιγάρο συγχυσμένος και χειρονομεί ώσπου η ομάδα που συμβολίζει την κοινωνία κατεβαίνει στο οδόστρωμα και οι αστυνομικοί αναγκάζονται να διακόψουν την κυκλοφορία.
Η φωνή της κοινωνίας, για να εκφρασθεί, ακολουθεί ένα αυστηρά προσδιορισμένο τυπικό. Τόσο προσδιορισμένο, που θυμίζει ορθόδοξη λειτουργία με την επαναληπτικότητα που το διακρίνει και τη γενναιόδωρη χρήση των συμβολισμών. Αυτή η σχέση με το ορθόδοξο τυπικό είναι μια βαθιά πολιτισμική παράμετρος, χωρίς την οποία κανείς δεν θα μπορέσει να καταλάβει τη φωνή της ελληνικής κοινωνίας. Το τυπικό περιλαμβάνει συγκέντρωση των ατόμων που θα συμβολίσουν την κοινωνία συνήθως στο πεζοδρόμιο, ανάρτηση πανό και δοκιμή των πρώτων φωνητικών, της έντασης, του ρυθμού και της ρίμας. Οταν μπροστά στο δείγμα της κοινωνίας παραταχθεί το δείγμα του κράτους, οι αστυνομικοί, ακολουθεί το κεφάλαιο των διαπραγματεύσεων. Συνήθως κάποιος από τους συγκεντρωμένους συνομιλεί με τον υπεύθυνο αξιωματικό, απαιτεί να τους επιτραπεί να κατέβουν στο οδόστρωμα, διότι σε μια δημοκρατία το δικαίωμα της διαμαρτυρίας είναι ιερό, ο αξιωματικός απαντά ότι και το δικαίωμα της ελεύθερης κυκλοφορίας είναι εξίσου ιερό, εξάλλου έχει εντολές, οι τόνοι ανεβαίνουν, ο εκπρόσωπος της κοινωνίας ανάβει τσιγάρο συγχυσμένος και χειρονομεί ώσπου η ομάδα που συμβολίζει την κοινωνία κατεβαίνει στο οδόστρωμα και οι αστυνομικοί αναγκάζονται να διακόψουν την κυκλοφορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου