Σε αυτήν τη χώρα πολλά μπορούν να σου συμβούν.

Σε αυτήν τη χώρα πολλά μπορούν να σου συμβούν, μπορείς να τα τινάξεις από πείνα ή τσαντίλα, αλλά να πλήξεις αποκλείεται. Μόλις αρχίσαμε να πλησιάζουμε σε μια στοιχειώδη έννοια κανονικότητας, καθώς το κακόγουστο αστείο του ΣΥΡΙΖΑ «ταβάνωσε» χωρίς να πλησιάσει καν τη νίκη, άρχισε το πολιτικό σκηνικό να μας προσφέρει νέες συγκινήσεις. Ξεκινώντας με τους «σιτεμένους» 58, καταλήξαμε με μια ροζιασμένη Ελιά με χίλιες κοντοστούπικες παραφυάδες, έναν ξεδοντιασμένο τρίτο πόλο υπερηλίκων «αριστερών λάιτ», ένα παζλ δεξιών του «τίποτα» και τα αιώνια φαντάσματα του Κρεμλίνου σε ελληνικό ριμέικ.

Ολα αυτά σε ένα θεατρικό έργο όπου υπάρχουν ηθοποιοί, κομπάρσοι, τεχνικοί, σκηνοθέτες, ακόμη και παραγωγοί, αλλά δεν υπάρχουν θεατές. Η «Φωλιά του Κούκου», η «Αυλή με τις Τρελές», το ελληνικό πολιτικό καλειδοσκόπιο σε νέες περιπέτειες, αλλά αυτήν τη φορά χωρίς ακροατήριο. Οι δημοσκοπήσεις τρελάθηκαν, γιατί κανείς δεν απαντά και αν το κάνουν είναι για πλάκα. Το σύνολο όσων δηλώνουν κάποια προτίμηση είναι μάλλον μικρότερο από όσους δεν απαντούν. Οχι φανερός νικητής δεν διαφαίνεται, αλλά ούτε πιθανά συλλογικά σχήματα. Το «αφεντικό τρελάθηκε». Οι πολίτες-θεατές της χώρας που γνώρισε την ταχύτερη και βαθύτερη ύφεση στη σύγχρονη ιστορία δεν έχουν όρεξη για άλλα αστεία. Κυρίως δεν έχουν όρεξη όχι να δουν, ούτε να ακούσουν όσους τους θυμίζουν το πολιτικό σκηνικό των τελευταίων δεκαετιών.