Η πολιτική τάξη της Ελλάδας φαίνεται να στερείται το ένστικτο επιβίωσης που θα την οδηγούσε σε μια στοιχειώδη συνεννόηση ώστε να διαφύγουμε από την παγίδα της κρίσης. Οι αδυναμίες και η έλλειψη αυτοπεποίθησης της κυβέρνησης συνασπισμού, καθώς και η εμμονική άρνηση των αντιπολιτευόμενων κομμάτων σε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση, απέδειξαν ότι δεν έχουμε κουλτούρα συνεργασίας και συμβιβασμού, ότι ο καθένας επιμένει στις δικές του θέσεις και ας είναι αδιέξοδες. Πώς γίνεται και οι πρωταγωνιστές της δημόσιας ζωής μας να αδυνατούν να αντικρίσουν την πραγματικότητα, ώστε να αντιμετωπίσουν μαζί τους άμεσους κινδύνους, θέτοντας την αντιπαράθεσή τους για λίγο στο περιθώριο;
Για πάνω από τρία χρόνια η πολιτική διαμάχη αφορά το ψευδοδίλημμα «Μνημόνιο ή αντι-Μνημόνιο;». Ετσι αποφύγαμε σοβαρή κουβέντα για το τι σημαίνει η υποστήριξη ή μη των μεταρρυθμίσεων που χρειάζονται ώστε η Ελλάδα να γίνει βιώσιμη, για να δούμε ποιοι είναι πράγματι υπέρ της προόδου και ποιοι επιμένουν να κρατούν τη χώρα στον βάλτο της αποτυχίας. Πέρα από τη σύγχυση περί του Μνημονίου, ουσιαστικότερος παράγοντας του πολιτικού τέλματος είναι η νοοτροπία ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα για να σώσουμε την Ελλάδα –αντιθέτως, μπορούμε να ερωτοτροπούμε με την καταστροφή– επειδή κάποιος άλλος θα το κάνει για εμάς. Παρακολουθώντας την επίμονη άγνοια της πραγματικότητας και την αλαζονεία που επιδεικνύουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, σε συνδυασμό με την αγωνία όσων μελών της κυβέρνησης έχουν επαφή με τους δανειστές, είναι προφανές ότι η Ελλάδα είναι αφημένη στη μοίρα όσων δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους – τις αποφάσεις θα τις πάρουν άλλοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου