Οι διαφοροποιήσεις βουλευτών από τα κόμματα με τα οποία εξελέγησαν ως εξαίρεση συνέβαινε και κατά το παρελθόν, αλλά αυτό το φαινόμενο της επιδημίας στις μέρες μας δεν έχει προηγούμενο και δικαίως εγείρει ζήτημα συνέπειας για τον πολιτικό κόσμο. Αυτός ο ακραίος καιροσκοπισμός που παρατηρείται από βουλευτές της συμπολιτεύσεως, οι οποίοι αλλάζουν στρατόπεδο εν μία νυκτί και αναζητούν κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τις αμαρτίες και τις τύψεις τους, προκαλεί το κοινό αίσθημα. Δεν εξηγείται με την κοινή λογική η οβιδιακή μεταμόρφωση πολιτικών και πολιτευομένων που έχουν συγκεκριμένη και γνωστή διαδρομή, συμμετοχή και ευθύνη για όσα συμβαίνουν στη χώρα, και τώρα που είναι η ώρα της ανάληψης των ευθυνών τους στρίβουν με ευκολία και παριστάνουν τις μωρές παρθένες. Φαύλοι και αμοραλιστές του αισχίστου είδους με πρόσχημα τη συνέπεια ανασύρουν τη σημαία ευκαιρίας και δείχνουν ξεδιάντροπα να ενδιαφέρονται πρωτίστως για την προσωπική τους πολιτική επιβίωση, αδιαφορώντας πλήρως για το τι συμβαίνει στον τόπο.
Για τη λεγομένη Δημοκρατική Παράταξη ήδη από την ταραγμένη δεκαετία του '60 η πάσης φύσεως και εκδοχής αποστασία είναι ιστορικά καταδικασμένη πρακτική και συνώνυμο εγκλήματος καθοσιώσεως. Παρά ταύτα, εσχάτως πολλοί ξέχασαν την ιστορία της παράταξης και χωρίς ενδοιασμούς πληγώνουν τον πολιτικό χώρο που τους ανέδειξε με προφάσεις και πολιτικά επιχειρήματα που δεν αντέχουν σε κριτική.
Είναι προφανές ότι δεν αμφισβητεί κανείς το απόλυτο δικαίωμα του βουλευτή να κινείται με βάση το Σύνταγμα και τη συνείδησή του, αρκεί η δεύτερη να μην είναι τόσο, μα τόσο ελαστική. Ακόμη χειρότερα όταν η ελευθερία εξελίσσεται σε ασυδοσία και η εθνική ευθύνη περιορίζεται στις προσωπικές φιλοδοξίες χωρίς αρχές και όρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου