Πρώτον ότι με παλιά υλικά δεν φτιάχνεται το καινούργιο.

«Δεν είναι Διακήρυξη δημιουργίας νέου κόμματος» φαίνεται να μην άρεσε σε κάποιους που προσχηματικά ή όχι τους έβαλε απέναντι στο εγχείρημα. Οι οπαδοί αυτής της άποψης συνοψίζουν την αντίδρασή τους με δύο επιχειρήματα. Πρώτον, ότι με παλιά υλικά δεν φτιάχνεται το καινούργιο, και δεύτερον, ως συνέπεια του πρώτου, τα δυο κόμματα που προσκαλούνται να συμμετάσχουν στην επανεκκίνηση της Κεντροαριστεράς οφείλουν να διαλυθούν.

Ποιος όμως στη ζωή καθορίζει τι είναι καινούργιο και τι παλιό; Είναι ίσως οι απόψεις, τα φυσικά πρόσωπα που υλοποιούν το σχέδιο, τα πολιτικά υποκείμενα ή όλα αυτά μαζί; Είναι λοιπόν επιτακτικό καθήκον αυτοί που ζητούν το καινούργιο να το προσδιορίσουν, πριν ζητήσουν να το προσδιορίσουν πρώτα οι άλλοι. Και επίσης να πουν ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι! Τουλάχιστον η πρόσκληση των 58, με τη σαφήνεια που επιτρέπει η φύση ενός τέτοιου κειμένου, το περιγράφει. Θυμίζω ότι προσδιορίζοντας το καινούργιο ως «μία στρατηγική που να προβάλλει τους εαυτούς μας στο μέλλον, σε μια Ευρώπη που αναζητά την προοπτική της» δίνει σε αδρές γραμμές τα διακυβεύματα αυτής της προοπτικής, την εθνική ανασυγκρότηση, την ανάπτυξη και το παραγωγικό μοντέλο, την εθνική αυτογνωσία, την οριοθέτηση απέναντι στον δεξιό και αριστερό λαϊκισμό. Είναι προφανές ότι όλες αυτές οι προτάσεις χρειάζονται εξειδικεύσεις, αλλά είναι επίσης σαφές ότι οι επεξεργασίες αφορούν κυρίως τους συμπαίκτες που καλούνται να συμμετάσχουν με τις δυνάμεις τους στην προσπάθεια!