Ο Διεθνής εξευτελισμός του ελληνικού ονόματος, η ντροπή να λέγεσαι Eλληνας, να ζεις τον καθημερινό χλευασμό της πατρίδας σου.

Zούμε μια συντελεσμένη σήμερα πια καταστροφή της ελλαδικής κοινωνίας μας και η λέξη «καταστροφή» κυριολεκτεί σε ό,τι αφορά το κράτος, τους θεσμούς, την οικονομία, τις λειτουργίες της συλλογικότητας. Kυριολεκτεί η λέξη σε ό,τι αφορά και την προσωπική ζωή πολλών από μας, εκατομμυρίων απλών ανθρώπων, ελληνόφωνων. Eχουν ανατραπεί στοιχειώδεις προοπτικές μας, η στέρηση αλλάζει δραματικά την καθημερινότητά μας, η ανεργία είναι μέσα στα σπίτια μας ή καραδοκεί στην πόρτα, η αδυναμία αποπληρωμής δανείων απειλεί τη στέγη μας, οι νεώτεροι ματαιώνουν γάμους ή ζουν την πίκρα της οικονομικής ανημπόριας να κάνουν παιδιά, να χαρούν οικογένεια, να διακινδυνεύσουν περισσότερες σπουδές, επιχειρηματικά ανοίγματα, να γευτούν την ικανοποίηση της δημιουργίας.

Aυτά και πολλά ανάλογα συνοψίζει η λέξη «καταστροφή» της προσωπικής ζωής, συν ο διεθνής εξευτελισμός του ελληνικού ονόματος, η ντροπή να λέγεσαι Eλληνας, να ζεις τον καθημερινό πάγκοινο χλευασμό της πατρίδας σου. Aλλά το πιο ασφυκτικό δεδομένο του πνιγμού είναι η ατιμωρησία των ασυνείδητων πολιτικών που εν ψυχρώ απεργάστηκαν την καταστροφή του κράτους και της προσωπικής μας ζωής: Pαδιούργησαν τον εξωφρενικό δανεισμό της χώρας για να εξυπηρετήσουν την πελατειακή τους πολιτική, να εξαγοράζουν τη νομή της εξουσίας.

Mένουν όχι απλώς ατιμώρητοι, αλλά συνεχίζουν να εξουσιάζουν τη χώρα, να ασελγούν στο πτώμα της πατρίδας. Mας έχουν παγιδεύσει σε μονόδρομο - υποταγής στους δανειστές μας, στη συντελεσμένη παραίτηση από την εθνική κυριαρχία, σε αποδοχή στα τυφλά «Mνημονίων» με όρους ολοκληρωτικού, ανέκκλητου εξανδραποδισμού μας. Παραμένοντας στην κυβέρνηση και στη Bουλή οι αυτουργοί των κοινωνικών εγκλημάτων, πρόσωπα και κόμματα που κατάστρεψαν τη μία και μοναδική του καθενός μας ζωή και βιοτή, μας αφαιρούν κάθε ελπίδα, κάθε πιθανότητα να αναχαιτιστεί ο ίλιγγος της συνεχιζόμενης πτώσης στο κενό.

Αν δεν βάλουμε βαθιά το μαχαίρι στο κόκαλο, τέτοια φαινόμενα θα επαναλαμβάνονται συνεχώς!

Προφανώς η αποκάλυψη της αλλοίωσης -αν φυσικά αποδειχθεί ότι ευθύνεται ο κ. Παπακωνσταντίνου- θα έχει και πολιτικές παρενέργειες. Ο κ. Ευ. Βενιζέλος δικαίως μπορεί να υποστηρίξει ότι χάρη σ' αυτόν αποκαλύφθηκε η λαθροχειρία - αυτός ήταν που έδωσε την παραποιημένη λίστα. Πολιτικά ωστόσο θα εξακολουθήσει να έχει πρόβλημα, καθώς υποτίμησε τη σημασία της λίστας και δεν φρόντισε να προχωρήσει ο έλεγχος. Πιο πολύ εκτεθειμένος θα είναι ο κ. Γ. Παπανδρέου. Οχι φυσικά γιατί γνώριζε τη λαθροχειρία, αλλά για την επιεικώς προβληματική επιλογή των συνεργατών του: με ελάχιστες εξαιρέσεις, ο ένας μετά τον άλλον αποδείχθηκαν τραγικά κατώτεροι των περιστάσεων.

Εκτεθειμένο όμως βρίσκεται και το ΠΑΣΟΚ. Σε μια περίοδο που βουλιάζει στις δημοσκοπήσεις, το νέο πλήγμα στην αξιοπιστία του θα κάνει ακόμα πιο δύσκολη -μάταιη πιστεύουν ορισμένοι- την προσπάθεια ανασυγκρότησής του. Μένει να φανεί αν κάτι τέτοιο θα επηρεάσει και τη σταθερότητα της κυβέρνησης. Η σοβαρότερη παρενέργεια, ωστόσο, δεν έχει να κάνει τόσο με το ΠΑΣΟΚ όσο με τη γενικότερη αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος και την προσπάθεια προώθησης των μεταρρυθμίσεων που θα μας επιτρέψουν να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη.

Ο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου υπήρξε για κοντά δύο χρόνια το πρόσωπο που περισσότερο ταυτίστηκε με αυτές τις μεταρρυθμίσεις. Η προσωπική εμπλοκή του στο σκάνδαλο θα δώσει όπλα σε όσους μάχονται τις μεταρρυθμίσεις και θα ενισχύσει εκείνες τις απόψεις που θεωρούν ότι αρκεί να φύγουν οι «κλέφτες πολιτικοί» και όλα θα λυθούν. Θα είναι κρίμα. Γιατί αν κάτι αποδεικνύει η περιπέτεια της λίστας Λαγκάρντ είναι ότι μαζί με τις μεταρρυθμίσεις στην οικονομία χρειάζονται μεταρρυθμίσεις και στην πολιτική. Και ότι αν δεν βάλουμε βαθιά το μαχαίρι στο κόκαλο, τέτοια φαινόμενα θα επαναλαμβάνονται συνεχώς!

Ζητούν «θυσίες» από τους πολίτες .

Η λίστα, φυσικά, είναι μεγάλη... Μιλάνε για Μνημόνιο, π.χ., και όχι για «διεθνές σύμφωνο εξόντωσης της ελληνικής κοινωνίας». Κάνουν λόγο για Εξεταστικές Επιτροπές που θα διερευνήσουν τα σκάνδαλα των επίορκων πολιτικών, αντί να μιλήσουν για τον «μπαμπούλα» των παιδικών μας χρόνων που, όταν μεγαλώσαμε, καταλάβαμε ότι δεν βρισκόταν ποτέ κρυμμένος στη ντουλάπα ή κάτω από το κρεβάτι... Ζητούν «θυσίες» από τους πολίτες και τους συγχαίρουν γι' αυτές, όταν στην πραγματικότητα πρόκειται για σημαντική υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, την οποία όλοι, για το καλό της χώρας, οφείλουν να υποστούν -εκτός φυσικά από εκείνους που τις ζητάνε.

Υπάρχει ακόμα το ειδικό τέλος ακινήτων. Αυτοί που το επιβάλλουν, προτιμούν να το αποκαλούν έτσι. Αυτοί που το υφίστανται, το λένε απλά «χαράτσι», ίσως γιατί δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν ακόμη σκληρό και άδικο φόρο, που παραπέμπει σε εποχές που η Ελλάδα δεν βρισκόταν υπό ελληνική κυριαρχία... 

Από την άλλη, είναι το περίφημο «κούρεμα» του χρέους. Προσοχή: κανείς δεν μιλάει πια για «αναδιάρθρωση», αλλά για «κούρεμα»  Με έναν... ανεξήγητο τρόπο, η αναδιάρθρωση θα οδηγούσε σε χρεοκοπία, ενώ το κούρεμα αποτελεί τη σωτηρία της χώρας... Μυστήρια πράγματα...

Όσο για τις συνηθισμένες «κωλοτούμπες» των πολιτικών προσώπων αυτού του τόπου; Ντροπής πράγματα... Δεν θα τις ακούσετε, εξάλλου, ποτέ με αυτόν τον όρο. Κάτι για «αναδίπλωση» και για «στροφή 180 μοιρών», ίσως, αλλά για «κωλοτούμπα» ποτέ, Θεός φυλάξοι... 

Είναι ακόμη ο «λαϊκισμός». Ποτέ άλλοτε, όσο τα τελευταία χρόνια, μια έννοια, μια λέξη που εμπεριέχει μέσα της το λαό, δεν προσέλαβε πιο αρνητικές αποχρώσεις... Μην τον φοβάστε, όμως, το λαϊκισμό. Δεν είναι τίποτα περισσότερο, από την απόπειρα διαφωνίας, με όσα υποστηρίζει ένας νεοφιλελεύθερος...

Καριέρα στο εξωτερικό, αλλά ολόκληρες «φουρνιές» νέων- έχει το βλέμμα στραμμένο εκτός αυτής.

 ΟΙ  Ελληνες εμφανίζονται ως ο πλέον απαισιόδοξος λαός της Ευρώπης – το ποσοστό όσων κρίνουν ότι τα οικονομικά του νοικοκυριού τους βρίσκονται σε καλή κατάσταση είναι μηδενικό. Καλή η δόση και η «ανάσα» που πήρε η κυβέρνηση, αλλά μόλις το 9% πιστεύει ότι η ζωή του θα βελτιωθεί μέσα στο 2013. Ωστόσο, το πιο θλιβερό δεδομένο που αποτυπώνει την περιρρέουσα πεποίθηση ότι σ’ αυτή τη χώρα δεν μπορεί να εδραιωθεί κάτι θετικό, είναι το διογκούμενο κύμα μετανάστευσης. Κατά χιλιάδες αποδημούν νέοι επιστήμονες και επαγγελματίες στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη ή τη Μέση Ανατολή. Οι μισοί απ’ όσους βρίσκονται ακόμη στη χώρα αναζητούν απασχόληση αποκλειστικά στο εξωτερικό, όπως δήλωσαν σε έρευνα εταιρείας ευρέσεως εργασίας. Αποκατάσταση στην αλλοδαπή ονειρεύονται για τα παιδιά τους και οι γονείς των σημερινών μαθητών. «Να φύγει έξω!» είναι η φράση κλισέ που σφραγίζει τις αγωνιώδεις συζητήσεις. Δηλαδή το αυριανό «κεφάλαιο» της χώρας -όχι μόνο οι «εγκέφαλοι», που έκαναν κατά τα ειωθότα από δεκαετίες καριέρα στο εξωτερικό, αλλά ολόκληρες «φουρνιές» νέων- έχει το βλέμμα στραμμένο εκτός αυτής. Πρόκειται για τις γενιές που αποτελούσαν πάντα τον φορέα οικονομικής και πολιτικοκοινωνικής ανανέωσης, της εκτίναξης της χώρας προς τα εμπρός.

Το μορφωμένο, ειδικευμένο ή ειδικευόμενο εργατικό δυναμικό το διώχνουν και τη θέση του καταλαμβάνει κυρίως το ανειδίκευτο από τρίτες χώρες, η ανεργία, οι μικρές ή ανύπαρκτες προοπτικές, οι χαμηλοί μισθοί. Περισσότερο, όμως, το διώχνει η έλλειψη πίστης ότι η Ελλάδα θα τα καταφέρει, ο φόβος ότι η κρίση θα σβήσει (όχι θα μεταθέσει) τη σπίθα της προόδου. Το ρευστό έδαφος που «καραδοκεί» στο επόμενο βήμα. Το μη ορατό μέλλον. Η αναξιοπιστία της πολιτικής. Ο πανικός ότι το καράβι είναι στην ουσία ακυβέρνητο και εντέλει θα βουλιάξει. Και τίθεται σε λειτουργία ο εσωτερικός μηχανισμός της ατομικής επιβίωσης...

Βρισκόμαστε στο λυκόφως της εποχής που γνωρίσαμε. Αγνοούμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, φρικαλεότητες ή θαύματα: ανερχόμενους εθνικισμούς, νέους φανατισμούς, καταστάσεις εμφυλίου, αλλά και νέες ιδέες, δημιουργία, ηθική του πολίτη. Στην εποχή που αρχίζει, αν πράγματι αρχίζει μια εποχή, θα πρέπει να βρεθεί το σημείο σύγκλισης ανάμεσα στη φλόγα της προσπάθειας και στις πολιτικές κινήσεις. Χωρίς αυτές, δηλαδή χωρίς στιβαρή πολιτική διαχείριση (μόνο η πολιτική μπορεί να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα που ροκανίζουν τις δυνάμεις μας), η όποια φλόγα θα σβήσει - ή θα αποτεφρώσει.

Δεν γίνεται το κράτος να βάζει συνεχώς το χέρι του βαθιά στην τσέπη μας και να μην μπορούμε να καλύψουμε τις υποχρεώσεις μας».

Δεν γίνεται το κράτος να βάζει συνεχώς το χέρι του βαθιά στην τσέπη μας και να μην μπορούμε να καλύψουμε τις υποχρεώσεις μας». 
Επομένως, η διερεύνηση, ο έλεγχος και η ταύτιση των καταθετών της λίστας Λαγκάρντ, της λίστας του Λουξεμβούργου ή της Ελβετίας ή των νήσων Καϊμακάν και των απανταχού φορολογικών παραδείσων έχει ένα και μόνο νόημα: Οσοι εξ αυτών συλληφθούν ως φοροκλέπτες να πληρώσουν αδρά, γιατί δεν μπορεί σε αυτόν τον τόπο να τιμωρούνται οι συνεπείς Πολίτες και να «τη βγάζουν καθαρή» οι «έχοντες τα μέσα και κατέχοντες τα έξω».
Δεν είναι δυνατόν να καλπάζει ο φορολογία για τον επόμενο χρόνο και ταυτόχρονα να έχουμε το χαράτσι διά της ΔΕΗ, το φόρο ακίνητης περιουσίας του… 2010, το φόρο για τα αυτοκίνητα, το φόρο που μένουμε σπίτι μας, το φόρο για τα ανοίκιαστα διαμερίσματα, που όμως δεν δίνουν κανένα εισόδημα! Τι ήταν ως τώρα το όνειρο του νοικοκύρη Ελληνα; Να μαζέψει από τη δουλειά του, να πάρει κι ένα δάνειο για να αποκτήσει κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του ή κι ένα ακόμη διαμέρισμα που θα το ενοικίαζε για να «τσοντάρει» στα δύσκολα. Πού φτάσαμε σήμερα; Οσοι έχουν σπίτι στενάζουν και όσοι έβαλαν το υστέρημά τους σε ακίνητη περιουσία έχουν γονατίσει.
Αλλά αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί επί πολύ, αφού τάχιστα θα διαπιστώσει το υπουργείο Οικονομικών την υστέρηση εσόδων. Τι να πάρει από τους μη έχοντες; Ομως το να πληρώσουν, επιτέλους, οι φορολοκλέφτες δεν είναι ζήτημα μόνον οικονομικό. Πρωτίστως είναι ζήτημα δικαιοσύνης. Δεν μπορεί άλλοι να αποθησαυρίζουν στις τράπεζες του εξωτερικού χρήματα αφορολόγητα και ύποπτης προέλευσης και ο συνταξιούχος και μισθωτός να αντιμετωπίζεται ως… πλούσιος. Επειδή τα πέλαγα δεν είναι στραβά, μάλλον λάθος πρέπει να αρμενίζουμε.

Οι θύτες σε αυτό το μακελειό ήμασταν πολλοί, έστω και αν ο βαθμός ενοχής τους καθενός μας διαφέρει.

Δεν χρειάζεται άλλωστε να ασπάζεται κανείς το Ευαγγέλιο για να πιστέψει ότι δεν υπάρχει αιτιακή σχέση ανάμεσα στον πλούτο και στην ευτυχία. Εχει αποδειχθεί και επιστημονικά τόσο από μεγάλης κλίμακας παγκόσμιες έρευνες όσο και από εργασίες επιφανών οικονομολόγων, όπως ο νομπελίστας Ντάνιελ Κάνεμαν, που δείχνουν ότι η αύξηση του προσωπικού εισοδήματος πάνω από τα επίπεδα που σε γενικές γραμμές τοποθετούν κάποιον στη λεγόμενη «μεσαία τάξη» δεν μας κάνει πιο ευτυχισμένους. Από εκεί και πέρα, η ευτυχία εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία, την εθνική κουλτούρα και φυσικά τα προσωπικά βιώματα και εμπειρίες ενός εκάστου. Αυτό που θυμάμαι, για παράδειγμα, από τις γιορτές των παιδικών μου χρόνων δεν είναι κάποιο πλούσιο δώρο, αλλά τα «Χριστουγεννιάτικα Διηγήματα» του Παπαδιαμάντη, που μου διάβαζε ο πατέρας μου δίπλα στο τζάκι.

Από την άλλη πλευρά, είναι επίσης αποδεδειγμένο (αν όχι και αυταπόδεικτο) ότι η πραγματική φτώχεια φέρνει δυστυχία. Οσο κι αν ευφρανθεί η καρδιά σου ακούγοντας τον «Χριστό στο Κάστρο» αυτές τις μέρες, προέχει ο άρτος, ο οίνος και το έλαιον, ώστε να ευφρανθεί πρώτα το στομάχι σου. Και η πραγματική τραγωδία της χρεοκοπίας, το τεκμήριο του φοβερού εγκλήματος που συντελέστηκε, εν καιρώ ειρήνης και δημοκρατίας στη χώρα μας, είναι ότι αυτά τα βασικά λείπουν πλέον από χιλιάδες τραπέζια.

Οι θύτες σε αυτό το μακελειό ήμασταν πολλοί, έστω και αν ο βαθμός ενοχής τους καθενός μας διαφέρει. Μέσα από μια μακρά διαδικασία αυτοκριτικής που ξεκίνησε πριν από δυόμισι χρόνια, οι ευθύνες σιγά σιγά αποδίδονται, ενώ ορισμένοι κάθονται επιτέλους και στο πραγματικό σκαμνί του ποινικού κατηγορουμένου. Τα επόμενα βήματα είναι, πρώτον, να αμβλύνουμε όσο γίνεται τις κοινωνικές επιπτώσεις της χρεοκοπίας (να τις μηδενίσουμε ήταν εξαρχής αδύνατον, παρά τις ανοησίες των λαϊκιστών) και, δεύτερον, τώρα που η κατάσταση αρχίζει να σταθεροποιείται, να σχεδιάσουμε την επόμενη μέρα.

Προϋπόθεση για να επιτύχει αυτή η προσπάθεια είναι να μείνει ζωντανή η κοινωνία, η οποία βρίσκεται πλέον σε κωματώδη κατάσταση .

Είναι φανερό πλέον πως «εταίροι» και «οίκοι αξιολόγησης», αυτοί που μας κατέστρεψαν δηλαδή, τώρα είναι αποφασισμένοι να μας σώσουν. Οι λόγοι δεν είναι ακόμη φανεροί και οι ερμηνείες πολλές.

Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το σενάριο της πεισματικής τιμωρίας των «απείθαρχων Ελλήνων», όπως είχε πει η Μέρκελ, ή να θεωρούν ότι φτάσαμε στο έσχατο σημείο της οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης ή μπορεί το μυστικό να κρύβεται στην επιμονή της μεγαλύτερης γερμανικής τράπεζας για τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου νότια της Κρήτης. Ολα αυτά έχουν τη σημασία τους, αλλά δεν είναι του παρόντος. Αυτό που έχει σημασία είναι να αξιοποιήσουμε την αλλαγή του διεθνούς κλίματος ώστε να βγούμε όσο το δυνατόν ταχύτερα και χωρίς άλλες απώλειες από τη μάστιγα του μνημονίου και της τρόικας. 

Πρώτη και απαραίτητη προϋπόθεση για να επιτύχει αυτή η προσπάθεια είναι να μείνει ζωντανή η κοινωνία, η οποία βρίσκεται πλέον σε κωματώδη κατάσταση εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Οι προσπάθειες και τα μέτρα που θα πάρει η κυβέρνηση πρέπει να είναι στην κατεύθυνση της ελάφρυνσης των βαρών και όχι της επιβάρυνσης των ίδιων και των ίδιων με νέα. Το νέο φορολογικό νομοσχέδιο και οι αποφάσεις για αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ είναι δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα πολιτικής ελαφρότητας και κοινωνικής αδικίας. Δεν μπορεί να συζητάμε ξανά για έσοδα του Δημοσίου, χωρίς διεύρυνση της φορολογικής βάσης. Δεν μπορεί οι πολίτες να καλούνται να πληρώνουν τα ελλείμματα της ΔΕΗ που προέκυψαν από την αγορά δικαιωμάτων ρύπανσης, την απουσία οποιουδήποτε προγράμματος εκσυγχρονισμού ή τους «χρυσούς μισθούς» υψηλόβαθμων στελεχών. 

Αλληλεγγύη και διάθεση προσφοράς χρειάζονται τούτη την ώρα.

Κάθε μέρα πια βλέπουμε στη μεγάλη πρωτεύουσα τέτοιες ταπεινωμένες φιγούρες να κλονίζουν τη συνείδησή μας και να φωνάζουν μέσα μας ότι δεν είναι δυνατόν ακόμη και σε τούτους τους καιρούς της μεγάλης κρίσης να μην υπάρχει πρόνοια και δυνατότητα κάλυψης των απόκληρων και των δυστυχισμένων.

Και δικαίως, γιατί ακόμη και τώρα υπάρχουν διαθέσιμοι πόροι και πλούτος απροσμέτρητος, ικανός να προστατεύσει κατ' ελάχιστον τους άπορους και τους άστεγους των μεγαλουπόλεων.

Συντονισμός χρειάζεται και η ελάχιστη διάθεση αλληλεγγύης για να καλυφθεί η συγκεκριμένη ανάγκη.

Μόνο οι εφοπλιστές να συντονιστούν, οι μεγάλοι επιχειρηματίες να προστρέξουν, οι μεγάλες αλυσίδες εμπορίου να συνδράμουν και γενικώς οι έχοντες να δείξουν ελάχιστη  διάθεση προσφοράς, θα συγκεντρωθούν άπειρα τρόφιμα, μεγάλος όγκος ρούχων - και γιατί όχι; - και στέγη μπορεί να εξασφαλισθεί για τους άστεγους πένητες και τους φτωχούς που κινδυνεύουν να πεθάνουν στους δρόμους.

«Για να μεταφέρεις βασικά τρόφιμα αξίας πεντακοσίων ευρώ χρειάζεσαι φορτηγάκι» έλεγε ένας φίλος που συνδράμει μια φτωχική κοινότητα του Πειραιά, για να γίνει αντιληπτό ότι δεν χρειάζονται άπειρα χρήματα προκειμένου να στηριχθούν εκείνοι που δεν έχουν και δεν μπορούν. Αλληλεγγύη και διάθεση προσφοράς χρειάζονται τούτη την ώρα.

Και δεν υπάρχουν δικαιολογίες άρνησης, ιδεολογικές και άλλες, για όσους έχουν και μπορούν. Και οι πολιτικοί οργανισμοί επίσης δεν έχουν καμία δικαιολογία. Της Αριστεράς ιδιαιτέρως, της κινηματικής ακόμη περισσότερο, που είναι έτοιμη να οργανώσει άλλα κι άλλα και δεν βρίσκει τρόπους και μεθόδους να στηρίξει τους φτωχούς και τους ανήμπορους.

Ποιες δυνάμεις της πατρίδας μας καλούνται να σηκώσουν κυρίως το βάρος της μάχης αυτής - και κυρίως ποιες δυνάμεις μπορούν να το κάνουν.

Παρατεταμένη οικονομική κρίση, συνεχιζόμενη βαθιά παραγωγική ύφεση, θεσμική αμφισβήτηση, κοινωνικές αντιπαραθέσεις... Ο πολιτικός χρόνος, συμπυκνωμένος απίστευτα.

Ομαδικές εξαντλητικές κυβερνητικές προσπάθειες σε όλα τα επίπεδα, συμβιβασμοί σε κυβερνητικό και διοικητικό πεδίο, πρωτοφανής ανοχή από τον σφοδρά δοκιμαζόμενο λαό. Με έναν στόχο και για έναν λόγο. Τη σωτηρία της χώρας. Σωτηρία οικονομική, κοινωνική, δημοκρατική και εδαφική. 

Σε έναν κόσμο που αλλάζει ταχύτατα, που η οικονομική ισχύς που παραδοσιακά ήταν προνόμιο της Δύσης μεταναστεύει ταχύτατα στην Ανατολή, σε έναν κόσμο που οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, σε έναν κόσμο που φυγόκεντρες δυνάμεις αναπτύσσονται και απειλούν με διάσπαση παραδοσιακά συμπαγή κράτη, καλείται η χώρα μας να επιβιώσει, να αναπτυχθεί, να αποκτήσει τη χαμένη της αξιοπιστία και να δημιουργήσει ξανά. Το κρίσιμο και καθοριστικό ερώτημα είναι ποιες δυνάμεις της πατρίδας μας καλούνται να σηκώσουν κυρίως το βάρος της μάχης αυτής - και κυρίως ποιες δυνάμεις μπορούν να το κάνουν. Το ερώτημα αυτό είναι κρίσιμο, γιατί από την απάντησή του προδικάζεται το αποτέλεσμα της προσπάθειας. Είναι επίσης καθοριστικό γιατί οι όποιες αποφάσεις και δράσεις θα καθορίσουν την πορεία της χώρας στο άμεσο αλλά και στο απώτερο μέλλον. 

Μέσα στην κοσμογονική αυτή προσπάθεια που βιώνουμε παρατηρείται για μία ακόμα φορά το θλιβερό φαινόμενο να διαγκωνίζονται με πείσμα στη διατήρηση των προνομίων τους οι ίδιες κοινωνικές, επαγγελματικές και συντεχνιακές ομάδες που φέρουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για την παρακμή της χώρας. Και να κινδυνεύουν να παραμείνουν για μία ακόμα φορά στο περιθώριο και ανεκμετάλλευτες οι δυνάμεις εκείνες που θα μπορούσαν να συμβάλουν τα μέγιστα στην έξοδο από την κρίση. Οι δυνάμεις αυτές είναι η άλλη Ελλάδα... 

Μπορεί σήμερα 21 Δεκεμβρίου 2012 να διαψευστούν οι Μάγιας αλλά εμείς σε τούτη εδώ την κόγχη τη μικρή ζούμε πάντα ενδιαφέρουσες μέρες…

ως Ελληνες έχοντας φάει την καταστροφολογία -από το 2009 που μας πρωτοέσωσε ο ΓΑΠ ως την πρόσφατη απόφαση της καταβολής της δόσης- με το μικρό κουταλάκι του γλυκού, ούτε μακαρόνια αγοράσαμε ούτε αδειάσαμε τα ράφια στα σούπερ μάρκετ από ζάχαρη, αλάτι, κονσέρβες και γάλατα εβαπορέ. Πάνε εκείνες οι θρυλικές μέρες που κάναμε επελάσεις -πάντα με υπόνοια κινδύνου ή και με ψύλλου πήδημα- στα μπακάλικα. Αξέχαστες εποχές που πέρασαν στην Ιστορία τού «υπήρχαν λεφτά»…
Δεν θα καταστραφεί, λοιπόν, ο κόσμος μας σήμερα Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου στις δώδεκα το μεσημέρι σε πείσμα των Μάγιας και των ημερολογίων τους. Ούτε και η Ελλάδα που έγινε στόχος της παγκόσμιας καταστροφολογίας τόσον καιρό. Απλούστατα γιατί αυτή ποτέ δεν πεθαίνει παρά τις άοκνες προσπάθειες που έχει καταβάλει από συστάσεώς της, μετά την απελευθέρωση από την οθωμανική αυτοκρατορία, το πολιτικό μας σύστημα. Πάντα ξεπετάγονται μπροστά κάτι πατριώτες σαν τον Σαμαρά και -γιατί όχι- σαν τον Βενιζέλο και τον Κουβέλη που στα δύσκολα βάζουν πλάτη, κάνοντας τους ποικιλώνυμους κερδοσκόπους να φρίττουν για τα χαμένα χρήματα του στοιχήματός τους.
Και τώρα ανοίγει και η μεγάλη συζήτηση για το ρόλο που έπαιξαν -και παίζουν- τα μεγάλα συμφέροντα πού κρύβονται πίσω από ΜΜΕ τα οποία δεν έχασαν καμία ευκαιρία να αφήσουν την κινδυνολογία της καταστροφής εκτός της καθημερινής «ειδησεογραφικής» τους ατζέντας. Ηταν κι αυτός ένας άμεσος τρόπος άσκησης πίεσης προς μία κυβέρνηση που αγωνιζόταν να πιάσει την Ελλάδα από τα μαλλιά για να μην πνιγεί. Α! Μπορεί σήμερα 21 Δεκεμβρίου 2012 να διαψευστούν οι Μάγιας αλλά εμείς σε τούτη εδώ την κόγχη τη μικρή ζούμε πάντα ενδιαφέρουσες μέρες…

Τι ακριβώς μπορούν να προσφέρουν τα παραδείγματα αυτών των χωρών στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ;

Είναι προφανές ότι αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα για πολιτικό που εκ των πραγμάτων θεωρείται εν δυνάμει πρωθυπουργός. Από όποια πλευρά και αν το δει κανείς, καμιά πολιτική που ασκήθηκε σε χώρα της Νότιας Αμερικής δεν μπορεί να θεωρηθεί μοντέλο για την Ελλάδα.

Ακόμη και στις χειρότερες στιγμές της είναι απείρως καλύτερη. Δεν το δείχνουν μόνο τα στατιστικά στοιχεία, η ιδιότητα του μέλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης κ.λπ. Προκύπτει και διά γυμνού οφθαλμού. Δεν θα θέλαμε να ξέρουμε πώς ζει η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού σε αυτές τις χώρες.

 Η επίσημη αναγόρευση αυτής της περιοχής του πλανήτη σε αναπτυξιακό πρότυπο από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης περιέχει στοιχεία αυτοκαταστροφής. Είναι τόσο κραυγαλέα η αντίφαση: ένας πολιτικός από την Ευρωπαϊκή Ενωση να κάνει τον χρυσοθήρα ιδεών για την οικονομία της χώρας του στη Λατινική Αμερική.

Τι ακριβώς μπορούν να προσφέρουν τα παραδείγματα αυτών των χωρών στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ; Το παρελθόν τους, τα οικονομικά χαρακτηριστικά τους ή τις κοινωνικές ανισότητες; Ενδεχομένως υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που κάνουν το καλύτερο δυνατό για τους πληθυσμούς τους και έχουν επιτύχει άλματα, όπως ο Λούλα. Αλλά αυτό απέχει έτη φωτός από τα ελληνικά και πολύ περισσότερο από το ευρωπαϊκά κεκτημένα.

Πώς του ήλθε του χριστιανού να οργανώσει μια λάτιν αποστολή πολιτικής ενημέρωσης; Σαν το παλιό ΠΑΣΟΚ που προσπαθούσε να εμπνευσθεί από τον Ντανιέλ Ορτέγα και τη Νικαράγουα. Πώς γίνεται να βρει το μυστικό της εξόδου από την κρίση, εκεί όπου η κατάσταση για μεγάλους όγκους της κοινωνίας είναι εφιαλτική ακόμη και χωρίς κρίση;

Τελικά, ο Αλέξης τείνει να γίνει για τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ ό,τι έλεγε η Γκόλντα Μεΐρ πως ήταν ο Μωυσής για του Εβραίους: «Μας τριγύριζε σαράντα χρόνια στην έρημο και τελικά μας πήγε στο μόνο μέρος της Μέσης Ανατολής όπου δεν υπάρχει πετρέλαιο».

Είναι διπλή η πρόκληση μπροστά στην οποία βρίσκεται η τρικομματική κυβέρνηση.

Δεν αναμέναμε, ασφαλώς, τις δηλώσεις τους για να διαπιστώσουμε ότι έχουν πλήρη επίγνωση της κρισιμότητας των στιγμών. Και μόνο η ανάγνωση των όσων θα πρέπει να γίνουν, οι ασφυκτικοί χρονικοί περιορισμοί που μας έχουν τεθεί και οι διαρκείς και αυστηροί έλεγχοι που θα υφιστάμεθα εκ μέρους των εταίρων και δανειστών μας δείχνουν ότι αυτήν τη φορά δεν υπάρχουν περιθώρια για καθυστερήσεις, αναβολές και αστοχίες.

Αμεσα και θεαματικά αποτελέσματα δεν πρόκειται, φυσικά, να υπάρξουν. Ούτε και ελπίζει κανείς σε κάτι ανάλογο. Δικαιούται, όμως, και αξιώνει ο κάθε Ελληνας πολίτης να δει μια ελληνική κυβέρνηση που να αποδεικνύει με τις πράξεις της ότι έχει πλήρη συναίσθηση της κρίσιμης κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα και ότι είναι αποφασισμένη να δράσει με την αναγκαία υπευθυνότητα, σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα.

Αυτονόητο είναι ότι για να υπάρξουν αυτές οι προϋποθέσεις, θα πρέπει η κυβέρνηση να λειτουργήσει με τη μεγαλύτερη δυνατή σύμπνοια, οι στόχοι θα πρέπει να είναι ανά πάσα στιγμή σαφείς και εφικτοί και τα στελέχη, που θα αναλάβουν να φέρουν σε πέρας τις διάφορες δράσεις, θα πρέπει να αγνοήσουν μικροπολιτικές πιέσεις και μικροκομματικά συμφέροντα.

Είναι διπλή η πρόκληση μπροστά στην οποία βρίσκεται η τρικομματική κυβέρνηση. Κι αν ανταποκριθεί επιτυχώς στην πρόκληση αυτή, θα έχει καταφέρει κάτι ασύγκριτα σημαντικότερο κι από τη δρομολόγηση της εξόδου της χώρας από την κρίση. Θα έχει μεταμορφώσει τελικά την Ελλάδα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.

Όλα αυτά, βεβαίως, δεν έγιναν ούτε σε μια μέρα, ούτε σε έναν μήνα, ούτε καν σε μια τετραετία.

Μαζί με την οικονομική χρεοκοπία της χώρας, χρεοκόπησαν και πολλά άλλα. Χρεοκόπησε, πρωτίστως, το παρασιτικό μοντέλο του κρατικοδίαιτου επιχειρηματία, ο οποίος δεν αναλάμβανε κανένα επενδυτικό ρίσκο, αλλά βολευόταν με τις μεθόδους της διαπλοκής που συνοψίζονται στο τρίπτυχο: κρατικές επιχορηγήσεις και στραβά μάτια για τη στρέβλωση του υγιούς ανταγωνισμού, τραπεζικά θαλασσοδάνεια, ανεξάντλητη ρευστότητα από τα άνευ ουσιαστικού αντικρίσματος «χαρτιά» που «μοσχοπουλούσε» στο χρηματιστηριακό καζίνο της Σοφοκλέους. Χρεοκόπησε, επίσης, το πελατειακό κράτος, αλλά και ο λαϊκισμός που το συνόδευε και καθήλωνε τη χώρα στην ακινησία.

Όλα αυτά, βεβαίως, δεν έγιναν ούτε σε μια μέρα, ούτε σε έναν μήνα, ούτε καν σε μια τετραετία. Είναι παθογένειες δεκαετιών, στις οποίες δεν συνέβαλε ένας και μόνον παράγων, ούτε μια παράταξη, αλλά ένα ολόκληρο «σύστημα». Τα αίτια του προβλήματος είναι βαθιά και αποτελεί τεράστια αυταπάτη και πελώρια κοροϊδία να θέλει να πείσει κάποιος ότι η απάντηση μπορεί να βρει τη λύση στον απλοϊκό διαχωρισμό: μνημόνιο και αντιμνημόνιο.

Το δίπολο, άλλωστε, «μνημόνιο – αντιμνημόνιο» ή όποιο άλλο απλουστευμένο ερμηνευτικό σχήμα, που θέλει όλα να ξεκίνησαν για έναν λόγο και κάποια συγκεκριμένη στιγμή, π.χ. τον Μάιο του 2010, όταν, από το Καστελόριζο, ο τότε πρωθυπουργός ανακοίνωσε την ένταξη στο μηχανισμό στήριξης Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΔΝΤ, απαλλάσσει των ευθυνών της την κρατικοδίαιτη επιχειρηματική διαπλοκή και τους ταγούς που την υπέθαλψαν. Δίνει συγχωροχάρτι στο πολύχρονο πάρτι των μεσαζόντων στους εξοπλισμούς και τις άλλες κρατικές προμήθειες. Παραβλέπει τον σχεδόν μόνιμο δημοσιονομικό εκτροχιασμό. Κλείνει τα μάτια στην κραιπάλη του υπερδανεισμού για να βολευτούν «δικά μας παιδιά», να πληρωθούν «μαϊμού» συντάξεις, να επιδοτηθούν συνδικαλιστικές ηγεσίες, να εξαγοραστούν μέσα ενημέρωσης.

Αν έχουν κάποια αξία τούτες οι σκέψεις, δεν είναι για να επαναλάβουμε τις, εν πολλοίς, γνωστές διαπιστώσεις για τη δυσμενή πραγματικότητα που βιώνουμε. Είναι, κυρίως, για να συνειδητοποιήσουμε ότι το «έγκλημα» που συντελέστηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν στιγμιαίο. Ήταν διαρκές, αλλά χρειάστηκε χρόνο για να αποκαλυφθεί σε όλη την έκταση που τώρα βλέπουμε να φανερώνεται μπροστά μας.

Έχει, επίσης, σημασία να συνειδητοποιήσουμε ότι καμία κρίση, ποτέ δεν ήταν αιώνια. Οι κοινωνίες που τις αντιμετώπισαν, ακόμη και η νεοελληνική που βίωσε άλλες τρεις μεγάλες χρεοκοπίες, τις ξεπέρασαν όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο οποίος για να επιταχυνθεί απαιτεί σχέδιο, αλλά, πάνω από όλα, δημιουργική προσπάθεια. Από τη χρεοκοπία επί των ημερών του Χαριλάου Τρικούπη, η χώρα λίγα χρόνια μπήκε δυνατή στους Βαλκανικούς Πολέμους. Και από την χρεοκοπία των αρχών της δεκαετίας του 30, όταν έφθασαν στα μέρη μας οι επιπτώσεις του Μεγάλου Κραχ του 1929, οδηγηθήκαμε στο έπος του 40.

ΠΟΙΟ ΟΜΩΣ είναι το συμφέρον της πατρίδας, μετά τη 13η Δεκεμβρίου;

ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ οι καλύτερες προοπτικές της 13ης Δεκεμβρίου; Είναι ότι θα πάρει η χώρα μια βαθειά ανάσα, θα κερδίσει πολύτιμο χρόνο, θα φορέσει μάσκα οξυγόνου στην οικονομία της, θα καθηλώσει την ανεργία, θα ξεφορτωθεί τις αιμοβόρες κρατικές βδέλλες με αποκρατικοποιήσεις, θα τραβήξει το ταχύτερο ξένους επενδυτές, θα ζωντανέψει τον τουρισμό, θα κυνηγήσει τους φοροφυγάδες, θα καυτηριάσει τη διαφθορά, θα ξαναχτίσει από την αρχή το κράτος, θα εξοντώσει τη λαθρομετανάστευση...

ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ οι χειρότερες προοπτικές της 13ης Δεκεμβρίου; Είναι να σκοντάψει η κυβέρνηση σε ισχυρή αντίδραση του λαού, καθώς βιώνει την επαχθέστερη φορολογία που επιβλήθηκε ποτέ στη χώρα. Είναι να έλθει σε ανεξέλεγκτη σύγκρουση στους δρόμους με εξεγερμένους πολίτες. Είναι να συναντήσει προβλήματα στις μελλοντικές ψηφοφορίες στη Βουλή για τους αντιλαϊκούς νόμους. Είναι να βιώσουν και τα τρία κόμματα εσωτερικούς κλονισμούς με αποσκιρτήσεις βουλευτών. Είναι να δέχεται καθημερινά ασφυκτικές όσο και προσβλητικές επεμβάσεις της Τρόικας. Είναι, τέλος, να ανατραπεί και να εξαναγκασθεί από τα πράγματα σε νέες εκλογές…

ΠΟΙΟ ΟΜΩΣ είναι το συμφέρον της πατρίδας, μετά τη 13η Δεκεμβρίου; Είναι να συναντηθούν, με πρωτοβουλία του Προέδρου της Δημοκρατίας, άπαντες οι πολιτικοί αρχηγοί σε μια ύστατη προσπάθεια εθνικής ενότητας, να παρατήσουν τις μνημονιακές και αντιμνημονιακές κορώνες τους, να δεχθούν ότι η πατρίδα μας τελεί υπό ασφυκτική ξένη κατοχή και να δεχθούν ότι χρέος όλων μας είναι να αντισταθούμε, όπως τότε το 1941-1944, και να την απελευθερώσουμε, όχι πια με Γοργοπόταμους και με Σκοπευτήρια, αλλά με πειθαρχημένη πανεθνική πορεία εξόδου από την κρίση...

Ήρθε η ώρα όλοι να αποφασίσουν για το μέλλον τους.

Δε γίνεται οι μισθοί να μειώνονται και οι φόροι να αυξάνονται. Δε γίνεται οι μισθοί να μειώνονται και όλοι οι λογαριασμοί και το κόστος ζωής να τραβούν την ανηφόρα. Εκτός κι αν ο στόχος είναι να τιμωρήσουν τους έλληνες για τα λίγα χρόνια που έζησαν με λεφτά και χωρίς πόλεμο. Εκτός κι αν ο στόχος είναι να δημιουργήσουν μια κοινωνία με κάστες. Με μαγαζιά για τους φτωχούς και μαγαζιά για τους πλούσιους. Χωρίς μεσαία τάξη.

Στο πλαίσιο αυτό και οι πολίτες θα πρέπει να πάρουν τις αποφάσεις τους. Αν θα πάνε με όσους τους υπόσχονται τιμωρία ή με όσους τους υπόσχονται ή τους έχουν προσφέρει στο παρελθόν κάτι καλό. Γιατί, αντιλαμβάνομαι την οργή των πολιτών απέναντι στη διαφθορά των πολιτικών. Αλλά, από την οργή μέχρι τη ψήφο στη Χρυσή Αυγή υπάρχει διαφορά. Μεγάλη. Τι περιμένουν οι έλληνες από ανθρώπους που κάνουν βάρη, οπλοφορούν και γενικά μισούν; Εκτός κι αν ο στόχος είναι να δημιουργήσουμε μια κοινωνία φόβου.

Έχουμε ανάγκη από νταβατζήδες;

 Να πούμε όχι σε όλους. Και σε εκείνους που θέλουν να μας κάνουν φτωχούς και σε όσους μας ζητούν την ελευθερία μας για να τους τιμωρήσουν. Να πούμε το όχι τώρα για να το ακούσει η κυβέρνηση. Και να αποφασίσει αν θα πάρει το μέρος μας ή όχι. Ήρθε η ώρα όλοι να αποφασίσουν για το μέλλον τους. Και τα κόμματα που τη στηρίζουν. Αν δε θέλουν να γεμίσουν τη χώρα με χρεοκοπημένους έλληνες, άνεργους έλληνες και αυτόχειρες. Πολιτικά και βιολογικά. Και ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του.

Η πενία τέχνας κατεργάζεται.

Η πενία τέχνας κατεργάζεται. ΄Η θα αγριέψουμε, θα θυμώσουμε, θα οργιστούμε και θα τα βάλουμε με τους πάντες και θα οδηγηθούμε σε έναν αλληλοσκοτωμό, πράγμα που βολεύει τους διαχειριστές της ζωής μας και δίνει μαύρα ποσοστά στη Χρυσαυγή, ή θα εξεγερθούμε και θα ψάξουμε να βρούμε τρόπους αντιμετώπισης χωρίς να επιτρέψουμε στην απογοήτευση να μας κάνει να παραιτηθούμε από το δικαίωμα στη ζωή.

Το να επαναλάβουμε τη φιλοσοφική ρήση «όσο λιγότερες ανάγκες έχουμε τόσο πλουσιότεροι γινόμαστε», υπάρχει κίνδυνος να παρεξηγηθούμε πως αποδεχόμαστε τα μέτρα λιτότητας που μας επιβάλλουν. Το μέτρο της αυτάρκειας και της αυτενέργειας πρέπει να βρούμε και να στραφούμε εναντίον του υπερκαταναλωτισμού και να αρνηθούμε τις κατασκευασμένες τεχνηέντως «ανάγκες». Η κρίση μπορεί να γεννήσει και θετικές αντιδράσεις, δηλαδή να περιορίσουμε το έχειν. Που κατέχεται από τη νέα θεότητα της υλοφροσύνης. Τότε εμείς θα βρούμε τους εαυτούς μας κι αυτοί θα βγούνε χαμένοι.

Μπορούμε να βρούμε τους τρόπους αν λειτουργήσουμε ανθρώπινα. Οι διπλανοί μας είμαστε εμείς. Ολα για όλους, τίποτα για μας, αφού θα φτάσουμε στο επαναστατικό σημείο να μοιραζόμαστε ισότιμα και σύμφωνα με τις ανάγκες μας τον πλούτο που παράγουμε. Η ανάπτυξη και οι επενδύσεις που επικαλούνται, αλλά και η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας γίνονται για να κερδίσουν αυτοί που την εκμεταλλεύονται κι όχι γι' αυτούς που έχουν ανάγκη να δουλέψουν και να ζήσουν το σπίτι τους, την οικογένειά τους.

Ο ευρωσκεπτικισμός πλέον έχει αντικατασταθεί από την άρνηση. Η πλειονότητα δεν πιστεύει πως μπορούν να μας σώσουν οι τροϊκανοί δανειστές μας και τα μέτρα που μας επιβάλλουν δεν μπορούν να μας βγάλουν από την κρίση και είναι φανερό πως υποθηκεύουν το μέλλον της πατρίδας μας και των παιδιών μας.

Διεξάγεται καθημερινώς ένας ακήρυκτος οικονομικός πόλεμος. Μπορούμε να βρούμε τρόπους αντίστασης και να βιώσουμε την επανάσταση της καθημερινής ζωής, αρκεί να απαρνηθούμε ή να σπάσουμε τα δεσμά που μας κάνουν μίζερη τη ζωή και να ξαναβρούμε το γέλιο και την αγάπη που μας κλέψανε.

Το ανεμοσκόρπισμα των ΑΝ.ΕΛ. ήταν προδιαγεγραμμένο.

Η αντιαισθητική εικόνα του μαλλιοτραβήγματος στο εσωτερικό των ΑΝ.ΕΛ. είναι ιδιαίτερα διδακτική, για να μην πω και καλοδεχούμενη, μια και καταρρίπτει τον μύθο που δημιούργησαν κάποιοι, με τη συμβολή και τμήματος του εκλογικού σώματος, ότι αρκεί μια σημαία αντιμνημονιακή γενικώς και μια αλλαγή φανέλας την τελευταία στιγμή, όχι μόνο για να επιβιώσεις του γενικού ναυαγίου αλλά και να εμφανισθείς ως σωτήρας. Το εγχείρημα του κ. Καμμένου δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια σημαία ευκαιρίας, από εκείνες που ευδοκιμούν σε περιόδους κρίσης και παρακμής.
Χωρίς αρχές, χωρίς ιδέες, χωρίς όραμα, πέραν των προσωπικών φιλοδοξιών κυρίως του αρχηγού, που επένδυσε απλώς στην απελπισία των πολιτών θεωρώντας ότι αρκεί η αντιμνημονιακή σημαία για να περάσει στην Ιστορία.
Είναι όμως αρκετά αυτά για την ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού, αυτή που προσδοκούμε και ευχόμαστε; Οπως αποδεικνύεται, μάλλον οι ΑΝ.ΕΛ. δεν ήταν αυτή η περίπτωση μια και η ψήφος του χαβαλέ και της οργής, την οποία εξέφρασαν, δεν αντέχει για πολύ...
Οι ΑΝ.ΕΛ. με τον διαρκή επιπόλαιο, πρόχειρο και συχνά φθηνό καταγγελτικό λόγο τους δεν μπόρεσαν καν να καταγραφούν στον πολιτικό χάρτη έστω και ως ένα λαϊκιστικό σκληρό δεξιό, προσωποπαγές κόμμα, θυμίζοντας περισσότερο ένα μπουλούκι κινούμενο στα όρια της γραφικότητας...
Τη ζημιά τους όμως την έχουν κάνει εθίζοντας και αυτοί τους αγανακτισμένους πολίτες σε μια ρητορική επικίνδυνη, λειτουργώντας τελικά όχι σαν μαξιλάρι ασφαλείας, αλλά σαν προθάλαμος για τη Χρυσή Αυγή.
Αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ βάζει σε πειρασμούς, καθώς η προσέλκυση των αντιμνημονιακών οπαδών του κ. Καμμένου απαιτεί όλο και πιο ακραία ρητορική, όλο και πιο λαϊκιστική στροφή.
Αρκεί μαζί με αυτήν την ταλάντευση ο ΣΥΡΙΖΑ να αντιληφθεί το δίδαγμα από την κατάληξη των ΑΝ.ΕΛ.
Το 20% ή το 25% των ψηφοφόρων που στράφηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είδαν ξαφνικά το φως το αληθινό. Η αντιμνημονιακή σημαία συσπειρώνει την ώρα της επίθεσης, αλλά το ερώτημα είναι τι θα συμβεί μόλις καταληφθούν τα Χειμερινά Ανάκτορα... Το ανεμοσκόρπισμα των ΑΝ.ΕΛ. ήταν προδιαγεγραμμένο. Δυστυχώς ο αντιδραστικός και αντιαισθητικός λαϊκισμός δεν φεύγει μαζί τους. Και κανείς δεν δείχνει πρόθυμος να εμποδίσει τη διάχυσή του.

Κάπου έχει μπει η ένδειξη «μέχρι εδώ».

Λέγαμε χθες για τους Ανεξάρτητους Ελληνες πως δεν είναι τυχαία η κρίση στην οποία έχουν περιέλθει. Ο μόνος τομέας στον οποίο κατάφεραν να διακριθούν ήταν αυτός των αφελών ή και ανόητων μεγαλοστομιών. Λέξη δεν είχαν να προσθέσουν στον προβληματισμό για την απεμπλοκή από την κρίση και την πορεία που θα πρέπει να ακολουθήσει η χώρα.
Και λέγαμε ακόμη ότι το ίδιο ισχύει και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Εφτασε στο 27% αλλά, όσο δεν θα είναι σε θέση να σχεδιάσει και να εισηγηθεί ένα αξιόπιστο πρόγραμμα, θα αναζητεί μόνιμα σωσίβιο σε φραστικά πυροτεχνήματα για εκλογές, για ανατροπή της κυβέρνησης και άλλα συναφή. Αλλά αυτά δεν εξασφαλίζουν αυτοδυναμίες.
Τα ίδια ισχύουν, όμως, και για τους κυβερνώντες. Γιατί κι αυτοί μας χρωστάνε ένα «μετά». Συνεργάστηκαν όχι μόνο για να διασφαλίσουν τα υπόλοιπα του δανείου, αλλά και για να μας οδηγήσουν στην έξοδο από την κρίση. Το πρώτο φαίνεται να το καταφέρνουν. Αλλά στο «μετά» έχουν αρχίσει και κολλάνε.
Υποτίθεται ότι η ατμόσφαιρα θα άρχιζε να αλλάζει. Πράγμα που όμως δεν συμβαίνει. Τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Το φορολογικό φέρνει νέα επαχθή βάρη για τα γνωστά κορόιδα του φορολογικού συστήματος. Κι από κοντά και οι αυξήσεις της ΔΕΗ. Οπως και η απειλή για πιθανή αύξηση της τιμής των εισιτηρίων στις δημόσιες συγκοινωνίες μέσα στον χρόνο. Ή και ό,τι άλλο προκύψει στον δρόμο.
Μόνο που άλλο είναι το «μετά» το οποίο περιμένει ο κόσμος. Θέλει να νιώσει ότι κάτι αλλάζει προς το καλύτερο. Οτι κάπου έχει μπει η ένδειξη «μέχρι εδώ». Οτι θα σταματήσει επιτέλους αυτή η ανελέητη αφαίμαξη στην οποία υποβάλλεται εδώ και δυόμισι χρόνια. Οτι κάποια στιγμή, σε έξι μήνες, σε έναν χρόνο ή σε δύο μπορεί να ελπίζει ότι κάτι θα του επιστραφεί.
Δικαιούται να το περιμένει αυτό το «μετά». Πρώτον, επειδή το έχει πληρώσει πολύ ακριβά, δεύτερον, επειδή του το έχουν υποσχεθεί και, τρίτον, επειδή δεν αντέχει άλλο. Πριν από είκοσι μέρες ο Σαμαράς έλεγε στους Ευρωπαίους πως «εμείς τηρήσαμε τις υποχρεώσεις μας, κάντε το ίδιο κι εσείς». Το ίδιο θα πει πολύ σύντομα ο κόσμος και σε αυτόν, αλλά και στον Βενιζέλο και τον Κουβέλη, αν δεν του προσφέρουν την ελπίδα που περιμένει.

Εδώ λοιπόν αρχίζει το άλλο σενάριο.

Κάνουν πολλούς να αυθαδιάζουν στα όρια της θρασύτητας, αλλά δουλειά μιας κυβέρνησης, της κυβέρνησης Σαμαρά, εν προκειμένω, δεν είναι να μπλέκεται με αυτά, ούτε, πολύ περισσότερο να πανικοβάλλεται από τους αριθμούς και τα ποσοστά που δείχνουν.

Δουλειά της είναι να κυβερνήσει αυτόν τον τόπο, να τον κυβερνήσει αποτελεσματικά, να αποδείξει ότι όχι μόνο θέλει, αλλά και μπορεί, ενωμένη και δυνατή, να τερματίσει όσο πιο γρήγορα γίνεται αυτές τις άλογες θυσίες, που ανανεώνονται ως άλλες κεφαλές της Λερναίας Υδρας. Να τον βγάλει από το τέλμα, όσο πιο γρήγορα, πιο αποτελεσματικά και με όσο το δυνατόν μικρότερες θυσίες. Για όλους εμάς που ξέρουμε ότι ετούτη είναι η τελευταία ευκαιρία, τα αποτελέσματα αυτής της προσπάθειας μετρούν. Οχι τα νούμερα δημοσκοπήσεων, που ακόμη και αν επαληθευθούν, απλώς επιβεβαιώνουν μία πικρή, παράδοξη αλλά και τρομακτικά πικρή αλήθεια.

Η όποια άλλη κυβέρνηση αποπειραθεί, οψέποτε να σχηματισθεί, μόνο με τερατογένεση μπορεί να δημιουργηθεί. Και εμπρός της αυτή η συκοφαντημένη σημερινή τριμερής κυβέρνηση θα μοιάζει να είναι άμωμος και να έχει δημιουργηθεί με παρθενογένεση. Γιατί, άντε ο Τσίπρας να βγάλει 120, άντε 125 βουλευτές. Τι να τους κάνει, δεν του βγαίνουν. Εδώ λοιπόν αρχίζει το άλλο σενάριο. Κάνει κολεγιά με τον Καμμένο(τσεκουρωμένο πια και αυτόν από προχθές και ακόμη πιο πολύ στις οψέποτε επόμενες εκλογές), αλλά και πάλι δεν του βγαίνουν. Ούτε έτσι, ούτε αλλιώς, με κανένα τρόπο.

Ηδη το έμβρυο της τερατογένεσης έχει αρχίσει να πλάθεται, αλλά του λείπουν ένα χέρι, μισό πόδι, τα… δόντια, δέκα ίσως και περισσότερα «κουκιά». Ποιο άλλο… σπέρμα θα βοηθήσει τώρα; Η Αλέκα δεν είναι απλώς απέξω. Θα κάνει ό,τι μπορεί για να τορπιλίσει τον Αλέξη. Ο Κουβέλης έχει διαβεί πλέον τον Ρουβίκωνα και εξάλλου δεν τον πάει με τίποτε, όσα και ό,τι και να του τάξει. Ποιοι μισούν τόσο πολύ το Μνημόνιο, αλλά αναζητούν και την πολιτικο-αστική δικαίωσήτους.Μήπως κάποιες μαύρες μπλούζες;

Στο μεταξύ θα συνεχίζουν να πληρώνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι.

Εδώ και 30 χρόνια στόχος των κυβερνήσεων παραμένει η διεύρυνση της φορολογικής βάσης, η αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και φυσικά η τόνωση της ανάπτυξης μέσα από τον ενδεδειγμένο συνδυασμό φορολογικών κινήτρων για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Δυστυχώς, για μία ακόμη φορά τίποτα δεν έγινε προς αυτήν την κατεύθυνση.

Υποτίθεται πως μια κυβέρνηση συνεργασίας που εκπροσωπεί ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού φάσματος θα μπορούσε να περάσει με μεγαλύτερη πολιτική άνεση μια γενναία φορολογική επανάσταση. Παρά τις συζητήσεις και τις ατέλειωτες διαβουλεύσεις, το σχέδιο μετατίθεται και πάλι για το μέλλον. Στο μεταξύ θα συνεχίζουν να πληρώνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι.

Το νέο φορολογικό νομοσχέδιο μπορεί να επιτύχει τη λογιστική αύξηση των δημοσίων εσόδων. Δεν θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα του ελλείμματος που παραμένει στο ύψος του παρά τα μέτρα πρωτοφανούς λιτότητας που έχουν ισοπεδώσει την κοινωνία τα τελευταία τρία χρόνια. Για να γεμίσουν τα ταμεία πρέπει να μεγαλώσει η πίτα από την οποία το κράτος θα παίρνει το μερίδιό του. Οσο η πίτα της οικονομίας μικραίνει, όσους φόρους και να βάλει στους πολίτες, το πρόβλημα δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί. Απλώς επιδεινώνεται.

Υπάρχουν δύο τραγωδίες στη ζωή: η μία να μην αποκτήσεις ποτέ αυτά που επιδιώκεις και η άλλη να τα αποκτήσεις.

Εχει κυβερνητική προοπτική ο ΣΥΡΙΖΑ; Είναι σαν την ερώτηση: υπάρχει νερό στον Αρη; Μπορεί και να υπάρχει. Αλλά το μυστήριο γύρω από τον Αλέξη Τσίπρα δεν είναι αν θα γίνει πρωθυπουργός. Είναι τι θα κάνει αν φτάσει ώς εκεί. Επ' αυτού προστίθενται διαρκώς ενδείξεις ότι δεν ξέρει - ίσως και δεν θέλει να ξέρει.

Τότε γιατί ζητάει επιμόνως εκλογές; Μπορεί να τις ζητάει ακριβώς για να μη γίνουν - παλιό το κόλπο. Αλλά μπορεί και να εφαρμόζει απλώς τον κανόνα του ποδηλάτου: αν σταματήσεις θα πέσεις. Και στις δύο περιπτώσεις όμως, το ίδιο το αίτημά του τον παγιδεύει. Οταν ένα κόμμα ζητάει εκλογές πρέπει να αποδεικνύει ότι μπορεί και να κυβερνήσει. Δηλαδή να προβάλλει κυβερνητικό πρόγραμμα - στα χαρτιά προς το παρόν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πρόεδρο με εντυπωσιακή σκηνική παρουσία, συντάκτες ομιλιών που βρίσκουν «πιασάρικες» ατάκες, ούριο άνεμο στα πανιά του λόγω Μνημονίου και επιπλέον πολλούς και χρήσιμους αντιπάλους - από τον Πάγκαλο μέχρι τον Κεδίκογλου. Δεν δείχνει όμως να έχει το σημαντικότερο γι' αυτές τις περιπτώσεις: ιδέα τι κάνει κάποιος όταν κυβερνάει.

Δεν έχει πρόγραμμα διακυβέρνησης αλλά δεν μπορεί και να καταρτίσει. Εκτός αν εννοεί πρόγραμμα τα κείμενα που παρουσίασε το περασμένο καλοκαίρι. Ή τη θεωρία των δύο νόμων σε ένα βράδυ: με τον ένα θα βγάλει τη χώρα από το Μνημόνιο και θα εξαερώσει τα δάνεια και με τον άλλον θα αποκαταστήσει μισθούς και συντάξεις. Αν είναι έτσι... εδώ ήρθαμε.

Δεν μπορεί να εκπονήσει πρόγραμμα γιατί με τις απολύτως αντίθετες πολιτικές γραμμές στο εσωτερικό του, ακόμη και η απόπειρα θα έκανε το μαγαζί της Κουμουνδούρου καλοκαιρινό. Στο πρόγραμμα ένα κι ένα κάνουν δύο - δεν μπορεί να κάνουν όσα θέλει η κάθε συνιστώσα. Ή ο Δραγασάκης με τον Σταθάκη ξέρουν τι λένε ή ο Λαφαζάνης.

Οσο δεν υπάρχει πρόγραμμα, οι δύο γραμμές συμβιώνουν. Αλλά αν οι θεωρίες τους μετατραπούν σε μέτρα κυβερνητικής πολιτικής, ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει πυροτέχνημα. Δεν μπορείς να πας σε εκλογές με προοπτική και να μείνεις στην ευρωζώνη και... να φύγεις! Πολύ περισσότερο δεν μπορείς να κάνεις και τα δύο, αν γίνεις κυβέρνηση.

Το καλό για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι τα ποσοστά της θερινής κάλπης παραμένουν και στις χειμερινές δημοσκοπήσεις. Το κακό για τον Αλέξη είναι ότι η μοίρα μπορεί να τον οδηγεί σε αυτό που έλεγε ο Οσκαρ Ουάιλντ: «Υπάρχουν δύο τραγωδίες στη ζωή: η μία να μην αποκτήσεις ποτέ αυτά που επιδιώκεις και η άλλη να τα αποκτήσεις»!

Αναδημοσίευση...

Ομως κάποιοι πρέπει να πουν την αλήθεια στον ελληνικό λαό.

Ο Αλ. Τσίπρας και οι περισσότεροι οικονομικοί επιτελείς του έχουν σαφώς ρίξει «νερό στο κρασί» τους τις τελευταίες εβδομάδες, ίσως στο πλαίσιο της προσπάθειας να μετατραπεί ο ΣΥΡΙΖΑ από άθροισμα συνιστωσών σε ενιαίο κόμμα και να αποκτήσει αξιοπιστία στη διεκδίκηση της εξουσίας. Ωστόσο, επιμένει ακόμη στην αναδιαπραγμάτευση για συναινετική αναθεώρηση της δανειακής σύμβασης. Στόχος, να μπει ένα τέρμα στην καταραμένη ύφεση που προκαλεί το τρισκατάρατο Μνημόνιο, όπως πρεσβεύουν και πολλοί άλλοι που μετέχουν με πλήρη άνεση και ανέξοδα στον δημόσιο διάλογο. Σχεδόν κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει ότι η ύφεση είναι φυσικό επακόλουθο της οικονομικής κατάρρευσης και η βαθύτερη από τις προβλέψεις ύφεση προέρχεται από τη δομή της ελληνικής οικονομίας. Την οικονομία που στηριζόταν στην υπερκατανάλωση εισαγόμενων κυρίως ειδών και αγαθών, τα οποία πουλούσαν άφθονα μαγαζιά. Στην υπερκατανάλωση, που με τη σειρά της ήταν δυνατή γιατί το κράτος δανειζόταν και μοίραζε λεφτά. Και μετά, κόπηκε η ρευστότητα…
Ολοι εύχονται και απαιτούν να σταματήσει η ύφεση και να γυρίσει η χώρα στην ανάπτυξη. Αν εννοούν ανάπτυξη με επιστροφή στο μοντέλο της υπερκατανάλωσης με δανεικά, αυτό δεν γίνεται. Αν εννοούν ότι με σωστή διαπραγμάτευση θα αναγκάσουμε τους δανειστές να μας δίνουν λεφτά με όρους που εμείς θα υποβάλλουμε σε αυτούς, πρόκειται για όνειρο «θερινής νυκτός». Αν τέλος εννοούν ανάπτυξη που θα στηρίζεται σε παραγωγή, παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότητα, διοικητική μηχανή και δικαστική εξουσία που θα λειτουργούν στοιχειωδώς, αυτή δεν μπορεί να έλθει με το πάτημα ενός κουμπιού. Δυστυχώς, ο δρόμος θα είναι μακρύς και δύσκολος, εμείς οι Ελληνες θα τον πάρουμε και κάποια στιγμή πρέπει να ξεκινήσουμε. Ομως κάποιοι πρέπει να πουν την αλήθεια στον ελληνικό λαό, βάζοντας στοιχεία ρεαλισμού και λογικής στον δημόσιο διάλογο.

Κατάλαβε πως το φορολογικό μπορεί να ρίξει την κυβέρνηση, να διαλύσει την κοινωνία.

Επί έξι μήνες βλέπαμε τον πάντοτε ήρεμο και ευέλικτο Γιάννη Στουρνάρα, να ξεπερνά μεγάλες δυσκολίες εντός και εκτός Ελλάδας, να κερδίζει μικρές και μεγάλες μάχες και –το πιο βασικό- χρόνο για τη χώρα.

Ελάχιστοι στην Ευρώπη θα πίστευαν το καλοκαίρι που πέρασε πως μέσα σε έξι μήνες η νέα κυβέρνηση θα συμμαζέψει κάπως τα πράγματα, θα εφαρμόσει ένα βαρύ πρόγραμμα λιτότητας που έμενε «στα χαρτιά», θα επιτύχαινε συνεχή πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα, θα έβαζε τη σφραγίδα του στο Μνημόνιο ΙΙΙ «χωρίς να ανοίξει ρουθούνι», θα «έτρεχε» –όσο γίνεται- τις αποκρατικοποιήσεις, θα ξεκινούσε ένα πρόγραμμα επαναγοράς κρατικών ομολόγων, θα έφερνε σε δύσκολη θέση τους δανειστές στερώντας τους το δικαίωμα να γκρινιάζουν διαρκώς για την Ελλάδα. Ποιος να το περίμενε;

Κέρδισε μάχες στο εξωτερικό, κέρδισε σε αξιοπιστία η χώρα, κέρδισε αναγνώριση και ο ίδιος. Σχεδόν του πήγαν όλα «κατ’ευχήν» -υπό τις αντίξοες συνθήκες που όλοι γνωρίζουμε. Έπαιξε «μπάλα» στο γήπεδό του. Ως τεχνοκράτης, κέρδιζε τις εντυπώσεις κάνοντας και τους πολιτικούς να ανησυχούν μήπως μείνουν στην ανεργία.

Αυτά ίσχυαν σχεδόν μέχρι την περασμένη εβδομάδα –και λίγο νωρίτερα ίσως όμως.

Δεν τα λογάριασε όμως όλα καλά. Ξέχασε τους κινδύνους στο εσωτερικό. Και ξέχασε τις δυνατότητες που έχει η χώρα. Ξέχασε τον παράγοντα «άνθρωπο». Ξέχασε και πως έχει να κάνει με ανθρώπους. Ξέχασε σε ποιους απευθύνεται, τι τους ζητάει, τι μπορούν αυτοί και τι πρέπει αυτός να τους δείξει πως μπορούν να κάνουν.

Όχι ότι δεν είναι ευγενής και προσιτός σαν άνθρωπος. Δεν είναι αλαζόνας. Για αυτό τίμησε και τιμά απλά στελέχη του δημοσίου, συνεργάτες του - που δεν τους είχε και από χθες- για τις προσπάθειες και τη στήριξή τους.

Ωστόσο ο κ.Στουρνάρας είναι τεχνοκράτης. Δεν είναι αυτό που λέμε «Ηγέτης». Είναι όμως καθηγητής και ως ένα βαθμό έπρεπε να νοιώθει και «καθοδηγητής».

Δεν τόλμησε –ή δεν πρόλαβε ως τώρα- να μιλήσει στους Έλληνες για το τι πρέπει να κάνουν, τι μπορούν να περιμένουν και τι όχι από αυτόν, τι τους ζητά εκείνοι να κάνουν. Δεν τους έδειξε ένα στρατηγικό πλάνο για το αύριο, όπως μας θύμισε ο Γιώργος Προβόπουλος στην Έκθεση της ΤτΕ. Δεν τους έδωσε ένα σχέδιο για το πού θέλει να πάει το πράγμα και τι ρόλο έχει ο απλός πολίτης, ο απλός υπάλληλος, ο επιχειρηματίας, ο εργοδότης.

Αυτοί τον περιμένανε, κάνανε υπομονή, δείξανε αντοχή και ανοχή. Αλλά όταν τους θυμήθηκε, ήταν μόνο για να τους επιβάλει φόρους που δεν μπορούν να πληρώσουν. Τραγικό! Προσέβαλε τη λογική, την ψυχή και τις ελπίδες τους.

Προφανώς θα ήταν και δουλειά άλλων, να κάνουν τέτοια πολιτική. Ο πρωθυπουργός και άλλοι υπουργοί πρωτίστως -στον τομέα τους ο καθένας και όλοι μαζί. Αλλά ο κ.Στουρναρας είναι ο ταυτόχρονα «ο καλός, ο κακός και ο άσχημος» του έργου. Με αυτόν μπορεί και θέλει να ταυτιστεί περισσότερο ο θεατής, στην πιο δραματική φάση του έργου που βιώνει.

Αλλά τα προβλήματα φάνηκαν τώρα. Η ατυχής –επικοινωνιακά- διαχείριση των σεναρίων για τη νέα φορολογική κλίμακα δείχνει ίσως για πρώτη φορά έναν πανικό εκ μέρους του Γιάννη Στουρνάρα. Μόλις κατάλαβε, αργά όμως, πως έπρεπε να νοιάζεται και για τις μάχες στο εσωτερικό. Κατάλαβε πως το φορολογικό μπορεί να ρίξει την κυβέρνηση, να διαλύσει την κοινωνία. Είτε φοβήθηκε είτε τον φοβίσανε, ήταν όμως δικαιολογημένο.

Ο Σύριζα, όμως, που θέλει να κυβερνήσει γιατί μας γυρνά πίσω ;

Λεφτά υπάρχουν, έλεγε προεκλογικά ο πρώην πρωθυπουργός ο οποίος βγάζει σήμερα λόγους, όπως κάνουν οι αποκαμωμένοι από το μνημόνιο στα καφενεία.

Τα λεφτά πρέπει να ξέρεις να τα βγάζεις, όπως κάνει μια μικρή κοπέλα απ’ έξω από την ΔΕΗ που φωνάζει για κάρτες τηλεφωνίας φορώντας το καπέλο της εταιρείας.

Που υπήρχαν λεφτά ; Στον τζόγο.

Επί χρόνια εταιρείες διαδικτυακού στοιχήματος λυμαίνονταν τις οικονομίες εξαρτημένων από τον τζόγο, οι οποίοι βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση και από ναρκομανείς της Ομόνοιας. Και τα χρήματα, σύμφωνα με επίσημη πηγή, ήταν 1,3 δισ. τζίρος και 200-250 εκατ. ευρώ κέρδη. Αυτά τα χρήματα περνούσαν από ελληνικές τράπεζες. Μια φορολόγηση των μικτών κερδών θα απέφερε εκατοντάδες εκατομμύρια και δεν θα έμπαινε το χαράτσι.

Περσινά ξινά σταφύλια θα μου πείτε. Όμως, και τα χρήματα χάσαμε, αλλά κι οι ξένες εταιρείες μας κατηγορούν με ανακοινώσεις ότι, δεν τις αφήνουμε να δραστηριοποιηθούν και ετοιμάζουν καταγγελίες στην Ευρώπη.

Η Ελλάδα ήταν γι’ αυτές τις εταιρείες ήταν μια «μπανανία» στην οποία δεν πλήρωναν φόρους. Και μόλις η «μπανανία» εφάρμοσε έναν νόμο έγινε αμέσως η χώρα του μονοπωλίου του ΟΠΑΠ, που δεν αφήνει κανέναν να δραστηριοποιηθεί κλπ.

Επί τρία χρόνια δεν νομοθετήθηκε ένα πλαίσιο που να φορολογεί τις ξένες και ελληνικές εταιρείες, αλλά και να δίνει στον ΟΠΑΠ μια διέξοδο -χωρίς το bonus νέου μονοπωλίου που θα του δοθεί σήμερα.

Επί τρία χρόνια τόσοι υπουργοί οικονομικών έτρεχαν σε συσκέψεις για να φορολογήσουν ότι κινείται και σήμερα συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο.
Μάλιστα, αυτή η «μπανανία» των πολιτικών, των υπαλλήλων της βουλής που θέλουν να πάρουν σύνταξη, βρίσκει αφορμές για να έλθει σε ρήξη – όπως η επέτειος του Α. Γρηγορόπουλου.

Η κυβέρνηση θέλει την πόλωση για να περνά τα μέτρα. Ο Σύριζα, όμως, που θέλει να κυβερνήσει γιατί μας γυρνά πίσω ; Ας ασκήσει την αντιπολίτευση που δεν θα κοιτά μόνο τους ψηφοφόρους δημοσίους υπαλλήλους που μόλις μυρίστηκαν εξουσία έτρεξαν στην Κουμουνδούρου.

Σκοτώνετε, αλλά μη δημεύετε περιουσίες.

Ενας παράδοξος έπαινος-μομφή που, άνετα και δίκαια, απευθύνεται  στον πρωθυπουργό αλλά και στους δύο κυβερνητικούς συντρόφους-συνεταίρους του, με τους οποίους πλέον είναι  «καταδικασμένος» όχι μόνο να συγκυβερνά αλλά και να συνυπάρχει.

Υπάρχουν δέκα σπουδαίοι λόγοι για να ευχόμαστε τη μακροημέρευση αυτής της κυβέρνησης και υπάρχει ένας, αλλά... Λέων, αντίστροφος, αλλά και πανίσχυρος.  Που μας κάνει θηρία - κάποιους στα όρια του άλογου μίσους. Για έναν απλό, πολύ απλό λόγο. Επειδή ουδείς από τους Τρεις θυμάται, αυτή τη στιγμή, μία φοβερή φράση του Μακιαβέλι. Εχει λεχθεί  τέσσερεις αιώνες πριν, αλλά διατηρεί την καταλυτική ισχύ της και σήμερα: Σκοτώνετε, αλλά μη δημεύετε περιουσίες.      

Και αυτή τη στιγμή, αυτό ακριβώς, το δεύτερο δηλαδή, αυτό θα πράξει ετούτη η κυβέρνηση στην περίπτωση που επαληθευτούν όσα ακούγονται για το φορολογικό νομοσχέδιο... Δημεύοντας, όχι τις περιουσίες μας, αλλά τους γλίσχρους μισθούς και τις συντάξεις μας, το εισόδημα μας, εν πάση περιπτώσει, με μια φορολογία όχι μόνο χωρίς μέτρο αλλά και χωρίς λογική, ενίοτε και χωρίς ειρμό, σίγουρα όμως εξοντωτική, στα όρια του παραλόγου... Θα μας μετατρέψετε σε φορολογικά υποζύγια... χωρίς να  θέλετε (ίσως και να μην μπορείτε) να μετρήσετε τις συνέπειες, τη διάλυση της καθαρής σκέψης, την εγκατάλειψη της πολιτικής αλλά και της κοινωνικής λογικής

Αλίμονο, όμως, αν η σκέψη μας καταλήξει κινούμενη άμμος, αν χάσει τις προδιαγραφές που καθορίζουν τη σκέψη μας - όπως και την ψήφο μας; Δεν βλέπετε ήδη το αποτέλεσμα; Στρώνετε το βούτυρο στο κάλπικο ψωμί του φιλόδοξου νεαρού και του εσμού που τον ακολουθεί, του προσφέρετε πόντους, τον φέρνετε πρώτο στις δημοσκοπήσεις, του πολλαπλασιάζετε το θράσος, την οίηση, του επιτρέπετε όχι μόνο να θριαμβολογεί αλλά και να απειλεί, όχι μόνο να αυτοσχεδιάζει αλλά και εμφανίζεται ως ο επόμενος σίγουρος αναβάτης στο άλογο της εξουσίας. Μην παραγνωρίζετε αυτόν το φοβερό κίνδυνο.

Η αντιπολίτευση κινείται μεταξύ των ορίων της παράνομης βίας και της λαϊκιστικής προπαγάνδας.

Οταν άνεργοι στοιβάζονται στον ΟΑΕΔ και νέοι δεν έχουν πρόσβαση σε κάποιο ελάχιστο μηχανισμό ενημέρωσης για ευκαιρίες, που θα τους ανοίξει κάποιες ελπίδες και θα αποδείξει ότι υπάρχει μέριμνα (έστω και αναποτελεσματική), τότε η πολιτική ηγεσία είναι αδιάφορη. Οταν μέλη της κυβέρνησης επικαλούνται τον νόμο ωσάν να είναι αντιπολίτευση ή να μην εξαρτάται από αυτούς η εφαρμογή του, τότε η πολιτική ηγεσία είναι ελλιπής. Οταν μεσούσης της κρίσης, η αντιπολίτευση κινείται μεταξύ των ορίων της παράνομης βίας και της λαϊκιστικής προπαγάνδας των μεγαλόσχημων συνθημάτων και των απλουστευτικών επιχειρημάτων, τότε το μέλλον της χώρας είναι έωλο.

Οταν τέλος οι «προβληματισμένοι» διανοούμενοι για το μέλλον του τόπου αποκαλύπτουν τις στοιχίσεις με δομημένα συμφέροντα και εκβιάζουν γι' αυτά που ξέρουν αλλά δεν λένε, τότε η εμπιστοσύνη των πολιτών στο ελληνικό οικονομικο-κοινωνικό και πολιτικό εποικοδόμημα μπαίνει σε τροχιά κατάρρευσης. Χρειάζεται ηγεσία. Ηγεσία που να μετατρέψει την απαίτηση υπέρβασης της κρίσης σε πράξη αλλαγής παντού και σε όλα. Ηγεσία που να εμπνεύσει με όραμα και να διαχειριστεί την καθημερινότητα, οριοθετώντας το σωστό και χαλιναγωγώντας τις συμφεροντολογικές απρέπειες των ομάδων ειδικών συμφερόντων που νέμονται τον τόπο.

Ποιο είναι όμως το οικονομικό μέλλον της άρρωστης χώρας μας;

Μολονότι αρκετοί πια έχουν γίνει φτωχοί, απαιτείται κάποιος χρόνος έως ότου οι άνθρωποι εξαντλήσουν όλο το κομπόδεμά τους και βουλιάξουν στην εξαθλίωση. Αραγε, θα μας αφήσουν να βουλιάξουμε όπως εκείνοι για τους οποίους ο Τζον Στάινμπεκ έγραψε τα «Σταφύλια της οργής»; Ποιο είναι όμως το οικονομικό μέλλον της άρρωστης χώρας μας; Τι απέγινε η γεωργία της; Τι απέγινε η βιομηχανία της; Πού κατέληξαν οι κερδοφόρες υπηρεσίες της; Ποια είναι η απειλή σήμερα; Τι είδους -χειρότερη- κρίση μας περιμένει; Η αλήθεια είναι σκληρή. Νέα μέτρα ή νέοι φόροι θα κάνουν την απόδρασή μας από τη φτώχεια σχεδόν αδύνατη.

Η κυβέρνηση από την πλευρά της σπεύδει να υπενθυμίσει τη σχετική ρήτρα που έχει τεθεί στο Μνημόνιο: αν τα έσοδα τεθούν εκτός στόχων, τότε θα έρθουν μέτρα. Μέτρα ή φόροι; Αλλά προεκλογικώς η τρικομματική κυβέρνηση υποσχόταν όχι νέους φόρους και η Νέα Δημοκρατία μείωση των φόρων. Δηλαδή πιστεύουν ότι τις προεκλογικές δεσμεύσεις τους τις έχουμε ξεχάσει; Πλανώνται πλάνην οικτράν.

Ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσουν τα εσωτερικά τους.

 Ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσουν τα εσωτερικά τους, ν' αποφασίσουν ποιοι είναι και τι θέλουν και μετά να προχωρήσουν στη χάραξη της όποιας πολιτικής κρίνουν ότι θα υπηρετήσει καλύτερα το παρόν και το μέλλον του ελληνικού λαού. Αλλά μέχρι να γίνει αυτό, τα όσα λένε και διακηρύσσουν θα έχουν προπαγανδιστική και μόνο αξία.

Αλλωστε, πολλά απ' αυτά δεν διακρίνονται για στοιχειώδη έστω σοβαρότητα. Μόλις προ 15ημέρου είχε εκτοξεύσει ο Τσίπρας στη ΛΑΡΚΟ τη γνωστή σαχλαμάρα για επαναφορά με μια διάταξη των μισθών και των συντάξεων στα επίπεδα του 2009, αλλά αυτό το τριήμερο στη Συνδιάσκεψη ξαναφόρεσε το «κοστούμι» του συμβιβαστικού που είχε βάλει στη συνάντηση με τους πρεσβευτές, δυσαρεστώντας, όπως φαίνεται, αρκετούς από τους παρόντες.

Παράλληλα, το Σάββατο είχε φροντίσει να κουφάνει όσους διάβασαν τη δήλωσή του στα «ΝΕΑ» με την οποία υποστήριξε ότι αν είχε εφαρμοστεί η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο θα είχαμε πρωτογενές πλεόνασμα για την καταβολή μισθών και συντάξεων, αλλά θα μας είχαν περισσέψει και κονδύλια και για την ανάπτυξη.

Δυστυχώς εκείνο που δεν θέλουν να καταλάβουν στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι υπάρχουν ορισμένες εκκρεμότητες με τις οποίες κάποια στιγμή θ' αναμετρηθούν, θέλοντας και μη. Τέτοιου είδους εκκρεμότητες τα σοβαρά κόμματα φροντίζουν και τις λύνουν πριν από τις εκλογικές αναμετρήσεις, γιατί πιστεύουν ότι το εκλογικό σώμα οφείλει να γνωρίζει τι θα πρέπει να περιμένει αν ψηφίσει το ένα κόμμα ή το άλλο.

Καλή και χρήσιμη είναι η περιγραφή των δύσκολων στιγμών που περνάμε, αλλά η δουλειά των πολιτικών και των κομμάτων είναι να σχεδιάζουν και να προτείνουν λύσεις. Και να τις εφαρμόζουν όταν τους ανατεθεί να το κάνουν.

. Ή κατά πόσο και σε ποιες περιπτώσεις κινδυνεύει η εθνική μας ακεραιότητα .

Δυο    φίλοι  κανανε   τη   βόλτα   τους   λίγο  έξω    από το  χωριό  τους,  περνούσαν   με    το   αυτοκινήτο  Βούλγαροι          σταμάτησαν   να  τους   ρωτήσουν  αν   πηγαίνουν   καλά,  πρόθυμη   να  τους  βοηθήσουν   και   αυτή   τους   πλάκωσαν   στο   ξύλο ,   τους   πήραν    τα   πορτοφόλια  τα   κινητά,  τους   βγαλανε   και   τα   Μπουφάν  και  τους άφησαν  αιμόφυρτους   πάνο  στην    άσφαλτο…Τώρα  βρίσκονται   στο    Νοσοκομείο  Διδυμοτείχου . Το   συμβάν   έγινε   στα  Κόμαρα   τριγώνου.                   

Μήπως έτσι δεν ήταν τα περισσότερα χρόνια της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα;

Μήπως έτσι δεν ήταν τα περισσότερα χρόνια της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα; Μια υπερπαραγωγή «δικαιωμάτων», ένα παραλήρημα παροχών, ένα ξεσάλωμα του δημόσιου τομέα που έμοιαζε με παιδική χαρά και όλη η χώρα σε καθημερινή βάση κατήγγελλε την ασυδοσία, το χάος, την αυθαιρεσία και τη δι­αφθορά που επικρατούσε στις δημόσιες υπηρεσίες, που είχαν δημιουργήσει έναν υπάλληλο τραμπούκο, τέρας αναισθησίας, έναν αχαλίνωτο συνδικαλιστή. Αυτά σε καθημερινή βάση τα κατήγγελλε σε ΟΛΗ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ Ο ΛΑΟΣ! Σήμε­ρα, όλως παραδόξως, η μνήμη δεν είναι στη μόδα. Κανείς δεν θυμάται τίποτα, λες και δεν υπήρξε πο­τέ η κολοσσιαία ρουσφετολογία, η κομματοκρατία, η αχαλίνωτη φαυλοκρατία, το κράτος ασυστόλων, το καθεστώς της ασυδοσίας και της κλεπτοκρατίας. Από αυτά, κανείς δεν θυμάται σήμερα τίποτα.
 
Ξαφνικά, σε όλες τις υπηρεσίες ανακαλύψαμε ότι υπάρχουν ελλείψεις, οι υπάλληλοι δεν είναι υπερά­ριθμοι, δεν είναι αναποτελεσματικοί, δεν είναι δι­εφθαρμένοι, δεν υπάρχουν φακελάκια, δεν υπάρ­χουν λαδώματα, δεν υπάρχουν γρηγορόσημα.
 
Από την άλλη, για μια ακόμα φορά, γίνεται εμπο­ρία του χάους, της ανεργίας, των απολύσεων (δίκαι­ες ή άδικες, κανείς δεν χαίρεται), και - τελικά -, μια αντιαισθητική μονοπώληση των δωρεάν ευαισθη­σιών. Κανείς δεν αναλαμβάνει ωστόσο το κόστος να πει και να υπερασπιστεί την επώδυνη αλήθεια, όπως και κανείς δεν δείχνει διατεθειμένος να την ακούσει.