Κατάλαβε πως το φορολογικό μπορεί να ρίξει την κυβέρνηση, να διαλύσει την κοινωνία.

Επί έξι μήνες βλέπαμε τον πάντοτε ήρεμο και ευέλικτο Γιάννη Στουρνάρα, να ξεπερνά μεγάλες δυσκολίες εντός και εκτός Ελλάδας, να κερδίζει μικρές και μεγάλες μάχες και –το πιο βασικό- χρόνο για τη χώρα.

Ελάχιστοι στην Ευρώπη θα πίστευαν το καλοκαίρι που πέρασε πως μέσα σε έξι μήνες η νέα κυβέρνηση θα συμμαζέψει κάπως τα πράγματα, θα εφαρμόσει ένα βαρύ πρόγραμμα λιτότητας που έμενε «στα χαρτιά», θα επιτύχαινε συνεχή πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα, θα έβαζε τη σφραγίδα του στο Μνημόνιο ΙΙΙ «χωρίς να ανοίξει ρουθούνι», θα «έτρεχε» –όσο γίνεται- τις αποκρατικοποιήσεις, θα ξεκινούσε ένα πρόγραμμα επαναγοράς κρατικών ομολόγων, θα έφερνε σε δύσκολη θέση τους δανειστές στερώντας τους το δικαίωμα να γκρινιάζουν διαρκώς για την Ελλάδα. Ποιος να το περίμενε;

Κέρδισε μάχες στο εξωτερικό, κέρδισε σε αξιοπιστία η χώρα, κέρδισε αναγνώριση και ο ίδιος. Σχεδόν του πήγαν όλα «κατ’ευχήν» -υπό τις αντίξοες συνθήκες που όλοι γνωρίζουμε. Έπαιξε «μπάλα» στο γήπεδό του. Ως τεχνοκράτης, κέρδιζε τις εντυπώσεις κάνοντας και τους πολιτικούς να ανησυχούν μήπως μείνουν στην ανεργία.

Αυτά ίσχυαν σχεδόν μέχρι την περασμένη εβδομάδα –και λίγο νωρίτερα ίσως όμως.

Δεν τα λογάριασε όμως όλα καλά. Ξέχασε τους κινδύνους στο εσωτερικό. Και ξέχασε τις δυνατότητες που έχει η χώρα. Ξέχασε τον παράγοντα «άνθρωπο». Ξέχασε και πως έχει να κάνει με ανθρώπους. Ξέχασε σε ποιους απευθύνεται, τι τους ζητάει, τι μπορούν αυτοί και τι πρέπει αυτός να τους δείξει πως μπορούν να κάνουν.

Όχι ότι δεν είναι ευγενής και προσιτός σαν άνθρωπος. Δεν είναι αλαζόνας. Για αυτό τίμησε και τιμά απλά στελέχη του δημοσίου, συνεργάτες του - που δεν τους είχε και από χθες- για τις προσπάθειες και τη στήριξή τους.

Ωστόσο ο κ.Στουρνάρας είναι τεχνοκράτης. Δεν είναι αυτό που λέμε «Ηγέτης». Είναι όμως καθηγητής και ως ένα βαθμό έπρεπε να νοιώθει και «καθοδηγητής».

Δεν τόλμησε –ή δεν πρόλαβε ως τώρα- να μιλήσει στους Έλληνες για το τι πρέπει να κάνουν, τι μπορούν να περιμένουν και τι όχι από αυτόν, τι τους ζητά εκείνοι να κάνουν. Δεν τους έδειξε ένα στρατηγικό πλάνο για το αύριο, όπως μας θύμισε ο Γιώργος Προβόπουλος στην Έκθεση της ΤτΕ. Δεν τους έδωσε ένα σχέδιο για το πού θέλει να πάει το πράγμα και τι ρόλο έχει ο απλός πολίτης, ο απλός υπάλληλος, ο επιχειρηματίας, ο εργοδότης.

Αυτοί τον περιμένανε, κάνανε υπομονή, δείξανε αντοχή και ανοχή. Αλλά όταν τους θυμήθηκε, ήταν μόνο για να τους επιβάλει φόρους που δεν μπορούν να πληρώσουν. Τραγικό! Προσέβαλε τη λογική, την ψυχή και τις ελπίδες τους.

Προφανώς θα ήταν και δουλειά άλλων, να κάνουν τέτοια πολιτική. Ο πρωθυπουργός και άλλοι υπουργοί πρωτίστως -στον τομέα τους ο καθένας και όλοι μαζί. Αλλά ο κ.Στουρναρας είναι ο ταυτόχρονα «ο καλός, ο κακός και ο άσχημος» του έργου. Με αυτόν μπορεί και θέλει να ταυτιστεί περισσότερο ο θεατής, στην πιο δραματική φάση του έργου που βιώνει.

Αλλά τα προβλήματα φάνηκαν τώρα. Η ατυχής –επικοινωνιακά- διαχείριση των σεναρίων για τη νέα φορολογική κλίμακα δείχνει ίσως για πρώτη φορά έναν πανικό εκ μέρους του Γιάννη Στουρνάρα. Μόλις κατάλαβε, αργά όμως, πως έπρεπε να νοιάζεται και για τις μάχες στο εσωτερικό. Κατάλαβε πως το φορολογικό μπορεί να ρίξει την κυβέρνηση, να διαλύσει την κοινωνία. Είτε φοβήθηκε είτε τον φοβίσανε, ήταν όμως δικαιολογημένο.