Λέγαμε χθες για τους Ανεξάρτητους Ελληνες πως δεν είναι τυχαία η κρίση στην οποία έχουν περιέλθει. Ο μόνος τομέας στον οποίο κατάφεραν να διακριθούν ήταν αυτός των αφελών ή και ανόητων μεγαλοστομιών. Λέξη δεν είχαν να προσθέσουν στον προβληματισμό για την απεμπλοκή από την κρίση και την πορεία που θα πρέπει να ακολουθήσει η χώρα.
Και λέγαμε ακόμη ότι το ίδιο ισχύει και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Εφτασε στο 27% αλλά, όσο δεν θα είναι σε θέση να σχεδιάσει και να εισηγηθεί ένα αξιόπιστο πρόγραμμα, θα αναζητεί μόνιμα σωσίβιο σε φραστικά πυροτεχνήματα για εκλογές, για ανατροπή της κυβέρνησης και άλλα συναφή. Αλλά αυτά δεν εξασφαλίζουν αυτοδυναμίες.
Τα ίδια ισχύουν, όμως, και για τους κυβερνώντες. Γιατί κι αυτοί μας χρωστάνε ένα «μετά». Συνεργάστηκαν όχι μόνο για να διασφαλίσουν τα υπόλοιπα του δανείου, αλλά και για να μας οδηγήσουν στην έξοδο από την κρίση. Το πρώτο φαίνεται να το καταφέρνουν. Αλλά στο «μετά» έχουν αρχίσει και κολλάνε.
Υποτίθεται ότι η ατμόσφαιρα θα άρχιζε να αλλάζει. Πράγμα που όμως δεν συμβαίνει. Τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Το φορολογικό φέρνει νέα επαχθή βάρη για τα γνωστά κορόιδα του φορολογικού συστήματος. Κι από κοντά και οι αυξήσεις της ΔΕΗ. Οπως και η απειλή για πιθανή αύξηση της τιμής των εισιτηρίων στις δημόσιες συγκοινωνίες μέσα στον χρόνο. Ή και ό,τι άλλο προκύψει στον δρόμο.
Μόνο που άλλο είναι το «μετά» το οποίο περιμένει ο κόσμος. Θέλει να νιώσει ότι κάτι αλλάζει προς το καλύτερο. Οτι κάπου έχει μπει η ένδειξη «μέχρι εδώ». Οτι θα σταματήσει επιτέλους αυτή η ανελέητη αφαίμαξη στην οποία υποβάλλεται εδώ και δυόμισι χρόνια. Οτι κάποια στιγμή, σε έξι μήνες, σε έναν χρόνο ή σε δύο μπορεί να ελπίζει ότι κάτι θα του επιστραφεί.
Δικαιούται να το περιμένει αυτό το «μετά». Πρώτον, επειδή το έχει πληρώσει πολύ ακριβά, δεύτερον, επειδή του το έχουν υποσχεθεί και, τρίτον, επειδή δεν αντέχει άλλο. Πριν από είκοσι μέρες ο Σαμαράς έλεγε στους Ευρωπαίους πως «εμείς τηρήσαμε τις υποχρεώσεις μας, κάντε το ίδιο κι εσείς». Το ίδιο θα πει πολύ σύντομα ο κόσμος και σε αυτόν, αλλά και στον Βενιζέλο και τον Κουβέλη, αν δεν του προσφέρουν την ελπίδα που περιμένει.
Και λέγαμε ακόμη ότι το ίδιο ισχύει και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Εφτασε στο 27% αλλά, όσο δεν θα είναι σε θέση να σχεδιάσει και να εισηγηθεί ένα αξιόπιστο πρόγραμμα, θα αναζητεί μόνιμα σωσίβιο σε φραστικά πυροτεχνήματα για εκλογές, για ανατροπή της κυβέρνησης και άλλα συναφή. Αλλά αυτά δεν εξασφαλίζουν αυτοδυναμίες.
Τα ίδια ισχύουν, όμως, και για τους κυβερνώντες. Γιατί κι αυτοί μας χρωστάνε ένα «μετά». Συνεργάστηκαν όχι μόνο για να διασφαλίσουν τα υπόλοιπα του δανείου, αλλά και για να μας οδηγήσουν στην έξοδο από την κρίση. Το πρώτο φαίνεται να το καταφέρνουν. Αλλά στο «μετά» έχουν αρχίσει και κολλάνε.
Υποτίθεται ότι η ατμόσφαιρα θα άρχιζε να αλλάζει. Πράγμα που όμως δεν συμβαίνει. Τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Το φορολογικό φέρνει νέα επαχθή βάρη για τα γνωστά κορόιδα του φορολογικού συστήματος. Κι από κοντά και οι αυξήσεις της ΔΕΗ. Οπως και η απειλή για πιθανή αύξηση της τιμής των εισιτηρίων στις δημόσιες συγκοινωνίες μέσα στον χρόνο. Ή και ό,τι άλλο προκύψει στον δρόμο.
Μόνο που άλλο είναι το «μετά» το οποίο περιμένει ο κόσμος. Θέλει να νιώσει ότι κάτι αλλάζει προς το καλύτερο. Οτι κάπου έχει μπει η ένδειξη «μέχρι εδώ». Οτι θα σταματήσει επιτέλους αυτή η ανελέητη αφαίμαξη στην οποία υποβάλλεται εδώ και δυόμισι χρόνια. Οτι κάποια στιγμή, σε έξι μήνες, σε έναν χρόνο ή σε δύο μπορεί να ελπίζει ότι κάτι θα του επιστραφεί.
Δικαιούται να το περιμένει αυτό το «μετά». Πρώτον, επειδή το έχει πληρώσει πολύ ακριβά, δεύτερον, επειδή του το έχουν υποσχεθεί και, τρίτον, επειδή δεν αντέχει άλλο. Πριν από είκοσι μέρες ο Σαμαράς έλεγε στους Ευρωπαίους πως «εμείς τηρήσαμε τις υποχρεώσεις μας, κάντε το ίδιο κι εσείς». Το ίδιο θα πει πολύ σύντομα ο κόσμος και σε αυτόν, αλλά και στον Βενιζέλο και τον Κουβέλη, αν δεν του προσφέρουν την ελπίδα που περιμένει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου