Λες και μερικοί δεν έχουν αναλάβει ακόμη την εξουσία.

Ισως είναι η πρώτη φορά στη σύγχρονη δημοσιονομική ιστορία μια χώρα σε κατάσταση, όπως σήμερα η Ελλάδα, να βρίσκεται μπροστά σ΄ ένα άλυτο πρακτικά και θεωρητικά πρόβλημα. Με επικρεμάμενη την κατάρρευση, να καταβάλλει σχετικά υπέρογκα τοκοχρεολύσια, χωρίς τη δυνατότητα εξωτερικού και ταυτοχρόνως εσωτερικού δανεισμού. Επιπλέον, χωρίς τη διέξοδο της υποτίμησης του νομίσματος. Αλλά και της εσωτερικής υποτίμησης, διακινδυνεύοντας την κρατική λειτουργία και τις υποχρεώσεις του Δημοσίου προς τους πολίτες για μισθούς, συντάξεις κ.τ.λ.

Σε όλες τις περιπτώσεις των προηγούμενων ελληνικών χρεοκοπιών και των διευθετήσεων χρέους που ακολούθησαν ή και προηγήθηκαν, πάντοτε υπήρχε μια από αυτές τις δυνατότητες χρηματοδότησης. Τώρα, οι ευρωπαϊκοί «θεσμοί» απαγορεύουν ακόμη και την αγορά ομολόγων από τις «δημόσιες» ελληνικές τράπεζες. Αφού πρώτα εξαντλήθηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση το σύνολο των εκταμιεύσεων και της χρηματοδότησης της χώρας, με μηδενισμένα τα ποσά που προορίζονταν για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους.

Γιατί επαναλαμβάνονται αυτά τα γνωστά; Επειδή συνιστούν μια κατάσταση μέσα στην οποία καλείται η κυβέρνηση να διαπραγματευτεί με τους εταίρους - δανειστές, που είναι πρωτοφανής στα παγκόσμια χρονικά. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μπορεί να παραλληλιστεί μόνο μετά από ήττα σε επιθετικό πόλεμο και την επιβολή τιμωρητικών όρων!

Η τραγωδία είναι ότι και στην περίπτωση της μετα-ήττας υπάρχουν συνήθως προοπτικές και αισιοδοξία για το μέλλον. Ενώ στα καθ' ημάς τροφοδοτούνται συνεχώς η αβεβαιότητα, οι αρνητικές προσδοκίες και ο φόβος. Με τους καθημερινούς ευρωπαϊκούς και αντιπολιτευτικούς κανονιοβολισμούς περί «εξόδου από το ευρώ», «ατυχήματος», «σχεδίων της επόμενης μέρας» και τα συναφή. Ετσι, μαζί με κληροδοτημένη αδυναμία ανταπόκρισης στις αβάστακτες δανειακές υποχρεώσεις, υπάρχει κι ένα συνεχώς επιδεινούμενο ασφυκτικό πλαίσιο για την ελληνική οικονομία.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον η κυβέρνηση φαίνεται ότι κάνει τα αδύνατα δυνατά. Με όλες τις αδυναμίες και τα λάθη της θα είναι κάτι σαν νίκη η επίτευξη συμφωνίας, μακριά από υφεσιακά και φτωχοποιητικά μέτρα. «Θαύμα», αν γίνει κατορθωτή η επανεκκίνηση της οικονομίας!

Πέραν της διαπραγμάτευσης, όμως, υπάρχει και το κυβερνητικό έργο. Η καθημερινότητα, η απελευθέρωση της κοινωνίας και της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος από τις πρόσφατες μνημονιακές εκπτώσεις και τα δεσμά. Ο θετικός δίμηνος κυβερνητικός απολογισμός στο πεδίο αυτό είναι καχεκτικός. Σαν να υπάρχουν και επικεφαλής τομέων που περιμένουν πρώτα κατάληξη των διαπραγματεύσεων. Λες και μερικοί δεν έχουν αναλάβει ακόμη την εξουσία. Ενώ το αντίθετο επιβάλλουν οι καιροί και οι ευθύνες τους.