Αδιέξοδο και αγκυλώσεις

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 16:08

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ

Κάποιοι πιστεύουν στη χώρα μας και στις προοπτικές της. Επενδύουν δισεκατομμύρια, όπως συνέβη με την περίπτωση της Cosco ή της ιδιωτικοποίησης των περιφερειακών αεροδρομίων. Προφανώς βλέπουν τις δυνατότητες της Ελλάδας πολύ πιο θετικά από ό,τι η πλειονότητα του ελληνικού λαού. Το δυστύχημα είναι ότι κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τους αποθαρρύνουμε. Η αξιωματική αντιπολίτευση ξέρει μόνο να καταγγέλλει λες και προτιμά τα λιμάνια έρμαια συνδικαλιστών και μαφιών και τα αεροδρόμια διαλυμένα και τριτοκοσμικά. Σε καμία άλλη χώρα της Ευρώπης δεν διανοείται ένα κόμμα να διακηρύξει ότι δεν θα σεβασθεί και θα ακυρώσει συμφωνίες που έχει υπογράψει η χώρα του. Αυτά αρμόζουν σε μπανανίες μόνο. Βρισκόμαστε σε αδιέξοδο σήμερα γιατί ζούμε σε μια χώρα με απίστευτες προοπτικές, αλλά με ένα πολιτικό σύστημα που είτε δεν μπορεί να τις αξιοποιήσει είτε τις πολεμάει λόγω ιδεολογικών αγκυλώσεων και ακραίων εμμονών.

Έντυπη

Τι βλέπει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Ολοι το βλέπουμε ότι αυτή η διαπραγμάτευση είναι η σκληρότερη από όλες τις προηγούμενες. Είναι, βλέπετε, και η ψευδαίσθηση πως είχαμε φτάσει στο τέρμα και πως θα τους ξεφορτωνόμασταν επιτέλους αυτούς τους εκνευριστικούς ανά τρίμηνο επισκέπτες. Μάλλον, όμως, βιαστήκαμε και, όπως και να το κάνουμε, δεν είναι ευχάριστο να βλέπεις τις προσδοκίες σου να καταρρέουν.

Επειτα ήταν και το άλλο. Η επικείμενη προεδρική εκλογή. Ποιος δεν θεωρούσε περίπου βέβαιο ότι οι εταίροι μας θα βοηθούσαν ώστε να ενισχυθεί η εικόνα της κυβέρνησης; Αλλά να που και η βεβαιότητα διαψεύστηκε. Και ήρθε και η δήλωση του Χαρδούβελη πως οι τροϊκανοί διαπραγματεύονται δίνοντας την εντύπωση πως «δεν νοιάζονται ποιος θα κυβερνήσει τον Μάρτιο» κι έδεσε το γλυκό.

Φυσικά όλα αυτά τα βλέπουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Και θέλω να πιστεύω ότι τα λαμβάνουν υπόψη τους και τα αξιολογούν. Με την επιβαλλόμενη σοβαρότητα και υπευθυνότητα, όμως, μια και υπάρχει το ενδεχόμενο σε μερικούς μήνες να βρίσκονται αυτοί απέναντι στην τρόικα και να πρέπει να την πείσουν για την ορθότητα της πολιτικής τους.

Πώς να τα βλέπουν, λοιπόν, στην Κουμουνδούρου; Σκούρα ή ρόδινα τούς φαίνονται τα πράγματα; Θετικά ή αρνητικά τους προδιαθέτει αυτή η εμμονή των τροϊκανών σε μέτρα που ξέρουν πως θα ισοδυναμούσαν με αυτοκτονία αν τα υιοθετούσε η κυβέρνηση και που ούτως ή άλλως δεν υπάρχει περίπτωση να ψηφιστούν από τη Βουλή; Ή μήπως πιστεύουν ότι διαθέτουν τη διαπραγματευτική ικανότητα ώστε να πείσουν τους εκπροσώπους των δανειστών μας πως είναι προς το συμφέρον τους και το συμφέρον της Ευρωπαϊκής Ενωσης να αποδεχτούν θέσεις και απόψεις που αντιστρατεύονται τις αρχές και τις λογικές στις οποίες έχει βασιστεί η οικοδόμηση της ΕΕ;

Θέλω να πιστεύω πως θα κατανοούν ότι περισσότερο κι από την κυβέρνηση η αδιαλλαξία των δανειστών μας πρέπει να προβληματίζει όσους φιλοδοξούν να τη διαδεχτούν. Αν, βέβαια, ισχύουν οι επανειλημμένες διακηρύξεις τους ότι αποκλείεται έξοδος από το ευρώ. Διότι αν ισχύουν, τότε η διαπραγματευτική τους δυνατότητα θα είναι μηδενική. Αν πάλι δεν ισχύουν, τότε το μόνο βέβαιο θα είναι αυτό: να βρεθούμε εκτός ευρώ. Αλλά πιθανότητες να κερδίσουν το διαπραγματευτικό ΠΑΙΧΝΊΔΙ στο οποίο προσβλέπουν δεν υπάρχει, ούτε μία στο εκατομμύριο.

Κουβέντες με αντίκρισμα

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 12:14

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ

Η αξιωματική αντιπολίτευση πρέπει να εμφανίσει επιτέλους ένα σχέδιο Β στους πολίτες γιατί αυτοί που καλώς ή κακώς μετράνε, δηλαδή οι Ευρωπαίοι που παίρνουν τις αποφάσεις και οι αγορές, ξεκαθαρίζουν ότι το σχέδιο Α δεν θα πετύχει. Είναι εντελώς ανεδαφικό να περιμένει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα πετύχει δημοσιονομική χαλάρωση και «κούρεμα» του επίσημου χρέους, ενώ ταυτόχρονα θα διακόπτει τις ιδιωτικοποιήσεις και θα ακυρώνει πολλές μεταρρυθμίσεις. Οι αγορές σίγουρα δεν θα δανείσουν την Ελλάδα σε αυτή την περίπτωση. Τι θα συμβεί, λοιπόν, αν δεν πάρει αυτό που θέλει σε περίπτωση που ανέλθει στην εξουσία; Πού θα βρει τα χρήματα για να καλύπτει τα ελλείμματα που θα τρέχουν; Αν απειλήσει με μία μονομερή χρεοκοπία στο χρέος προς το ΔΝΤ ή τα ευρωπαικά κράτη θα μπορέσει η Ελλάδα να μείνει στην Ευρωζώνη; Ολα αυτά τα ερωτήματα χρειάζονται απαντήσεις. Η αβεβαιότητα γύρω από τις πραγματικές προθέσεις και τα σχέδια της αξιωματικής αντιπολίτευσης κάνει την κατάσταση εξαιρετικά δυσκολη. Και η κυβέρνηση πληρώνει ασφαλώς τις πρόσφατες πρόωρες διακηρύξεις για το τέλος των μνημονίων. Οι πολίτες φοβούνται πλέον και δυσκολεύονται να πιστέψουν σε οτιδήποτε. Σίγουρα δεν αντέχουν άλλα «παραμύθια» και μεγάλες κουβέντες χωρίς αντίκρισμα.

Ο πολιτικός υπόσχεται ως Μεσσίας κι ο πολίτης ευφραίνεται ως πιστός.

Όλη αυτή η διά μαγείας μέσω των λόγων – και ποτέ των έργων – άσκηση της πολιτικής αναδεικνύει σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια τη φαντασιωτική μας σχέση με την εξουσία. Το εθνικό μας αφήγημα είναι το παραμύθι για ένα καλύτερο αύριο που δεν έρχεται ποτέ, γι’ αυτό και κρατά τη γοητεία του, διατηρεί το ενδιαφέρον αμείωτο και μέσα από αυτή τη διαδικασία, που χρωστά πολλά στην τέχνη του θεάτρου και ευρύτερα της παράστασης, αποκτούμε μια μεταφυσική σχέση με την πραγματικότητα...

Εκεί οφείλεται και η διαχρονικά ακλόνητη και βαθύτατα πολιτισμική σχέση, που σχεδόν υπερβαίνει και τις ιδεολογικές προσκολλήσεις, πολίτη και πολιτικού. Ο πολιτικός υπόσχεται ως Μεσσίας κι ο πολίτης ευφραίνεται ως πιστός. Πρόκειται για μια ευλαβή, σχεδόν ιερατική σχέση της πολιτείας μας με τον πολίτη. Η δραματουργία του ψέματος, η ένταση, η εφευρετικότητα, η ευστροφία και η τόλμη κάνουν την υπόσχεση συναρπαστική υπόθεση, σαν μια «μη πραγματικότητα» μέσα στην πραγματικότητα, που υπερβαίνει και το πρόβλημα και τη λύση – τη μιζέρια της αλήθειας!

Η ελπίδα σερβίρεται τελετουργικά μέσα από ένα τυπικό αντάξιο του μεγέθους της. Αυτός που περιμένει την αναγέννηση έχει υπομονή, γίνεται συμμέτοχός της, ένας οραματιστής που θα συμβάλει στη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου, στο εγγύς ή στο απώτερο μέλλον δεν έχει σημασία, μια και το μίζερο σήμερα ανανεώνεται μέσα από ένα ονειρώδες αύριο. Η υπόσχεση μας κρατά ζωντανούς, μας κρατά εν εγρηγόρσει, μας εμπνέει.

Είμαστε μια χώρα ψεμάτων, που οικοδομήθηκε από φτηνά υλικά μεγαλοϊδεατισμού, μια χώρα δίχως ταυτότητα, μια χώρα δίχως οργανική σχέση με το παρελθόν της, μια χώρα που εισάγει τον πολιτισμό της, μια χώρα που αναζητεί φιλέλληνες και όχι Έλληνες.

Χάνουμε τα πάντα και πάνω απ’ όλα τη δυνατότητά μας να έρθουμε με τα λογικά μας .

Όλα αυτά τα χρόνια της επώδυνης κρίσης, μαζί με τις οικονομικές μας αντοχές, δοκιμάζονται – εξίσου σκληρά – οι αξίες μας και το πολιτικό μας ένστικτο. Όλα αυτά τα χρόνια χάνουμε χρήματα, περιουσίες, εργασίες, μισθούς, αξιοπρέπεια, λογική. Χάνουμε τα πάντα και πάνω απ’ όλα τη δυνατότητά μας να έρθουμε με τα λογικά μας αντιμέτωποι με αυτό που μας έγινε – έξω από τις καθοδηγούμενες ιδεολογικές σκοπιμότητες.

Πριν από όλα, δεν μπορέσαμε να απαντήσουμε ακόμα σε απλά και θεμελιώδη ερωτήματα. Οι πολίτες είναι αμέτοχοι της ζωής τους, είναι αμέτοχοι των πολιτικών ευθυνών τους, είναι αμέτοχοι των όσων συμβαίνουν εν γένει γύρω τους; Είναι άβουλα υποκείμενα της ιστορίας, όπως ένα σκουριασμένο τενεκεδάκι στο έλεος της τρικυμίας; Πόσο πολύ μας υποτιμούν όλοι αυτοί που υπερασπίζονται τα δίκαιά μας, όλοι αυτοί που δεν μας αφήνουν να κοιτάξουμε λίγο ευρύτερα τις ευθύνες μας – όχι για να στήσουμε Γουδιά και ειδικά δικαστήρια, αλλά για να δώσουμε μια λύση στα προβλήματά μας δημιουργικά συμμετέχοντας.

Κάποιοι, ωστόσο, θέλουν να υποστούμε το βάρος των προβλημάτων που γεννά η κρίση, αλλά όχι να ερευνήσουμε τα αίτια και να συμμετέχουμε στη λύση τους. Κι αυτοί οι κάποιοι είναι όλο το πολιτικό μας σύστημα. Όλα τα κόμματα και τα κομματίδια που συμμετέχουν σε αυτό και διεκδικούν την ψήφο μας, εκμεταλλευόμενα την ανέχειά μας, τα αδιέξοδά μας και κυρίως διαχειριζόμενα την οργή μας για λογαριασμό τους. Έτσι εμφανίζονται όλοι ως εξ ουρανού σωτήρες. Λες και δεν τους γνωρίζουμε, λες και δεν γνωρίζει ως και ο τελευταίος πολίτης αυτής της χώρας πώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε...

Ωστόσο, το κάθε κόμμα σε τραβά από το μανίκι και εκτός από την ψήφο σου, θέλει να διαχειριστεί και τον θυμό σου, να τον στρέψει στον πολιτικό του αντίπαλο και όχι στη λύση. Καθοδηγεί τη σκέψη σου, πώς να διαμαρτυρηθείς, πώς να φοβηθείς, πώς να το εμπιστευτείς τυφλά, πώς να του χαρίσεις την εξουσία που διεκδικεί, πώς να επιβεβαιώσεις τον ρόλο του. Σε στρέφει εναντίον των άλλων και όχι στη δική σου ζωή, τη δική σου διέξοδο, τη δική σου λύση. Αυτή είναι η αλήθεια και όλοι την κατέχουν τόσο καλά ώστε με άνεση να την προδίδουν κατά συρροήν.

Ζητάει και τα... ρέστα

Με τον ρυθμό που τρέχουν οι εξελίξεις την τελευταία πενταετία, ακόμη και μία μέρα συχνά μοιάζει με αιώνα. Ετσι φαίνεται πως σκέφθηκε και ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, που ως γνωστόν ήταν ο μοιραίος άνθρωπος για τη χώρα αφού μας οδήγησε σε επτά μήνες στο μνημόνιο και διέλυσε τα πάντα και τώρα ζητάει και τα... ρέστα. Πονηρά σκεπτόμενος αρχικώς επικαλέσθηκε ότι παρέλαβε καμένη γη (ως έναν βαθμό ήταν έτσι) από τον προκάτοχό του Κ. Καραμανλή, ο οποίος να θυμίσουμε ότι από τότε που άφησε την πρωθυπουργία επέλεξε συνειδητά τη σιωπή και του απέδωσε.

Ο Γιώργος όμως δεν το βάζει κάτω, θεωρεί ακόμη πως η πατρίς τού οφείλει, πέραν των όσων ήδη έχει απολαύσει σε όλα τα πεδία. Ακόμη χειρότερα δείχνει να πιστεύει ότι η μνήμη των Ελλήνων είναι ασθενής και αναμένει την αποθέωση διότι δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά το απονενοημένο που έκανε την Παρασκευή. Μόνον στον βαθμό που πίστευε ότι η παλινόρθωση είναι νομοτέλεια για τους γόνους θα δικαιολογούσε την κίνησή του, που μόνον διαλυτικά μπορεί να λειτουργήσει στο ήδη αποδεκατισμένο κόμμα του χάρις στα δικά του έργα και ημέρες.

Επειδή ο ίδιος δεν δείχνει να θυμάται τι συνέβη, καλό θα ήταν κάποιος να τον συνεφέρει μήπως και καταλάβει ότι τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ την προκάλεσε εκείνος ως πρωθυπουργός. Αυτός ήταν που έφερε το ΔΝΤ στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και έδεσε τη χώρα πισθάγκωνα, από ανοησία ή σκοπιμότητα δεν έχει πια καμία σημασία. Τη συνεργασία με τη Δεξιά εκείνος την προώθησε και την αποδέχθηκε ως λύση λυτρωτική, για να ξεφύγει από την γκάφα του δημοψηφίσματος, που πήγε να τινάξει στον αέρα τη ζώνη του ευρώ και πρωτίστως να πετάξει τη χώρα έξω από το ενιαίο νόμισμα.

Το πώς λειτούργησε ως αρχηγός είναι γνωστό στους πάντες που έχουν μια κάποια σχέση με το ΠΑΣΟΚ έστω και εξ αποστάσεως. Το ίδιο ισχύει και για τους ακατανόητους πειραματισμούς του στην κυβέρνηση, ειδικά το πρώτο τρίμηνο. Χαρακτηριστικότερο της άγνοιάς του το επεισόδιο με την Α. Μέρκελ και τους άλλους Ευρωπαίους ηγέτες τον Δεκέμβριο του 2009, οπότε και του συνιστούσαν μετριοπαθή και συνετή οικονομική πολιτική και εκείνος απαντούσε ότι δεν συντρέχει κανένας λόγος και πως δεσμεύεται από το προεκλογικό του πρόγραμμα! Τώρα, ύστερα από όλα αυτά, ονειρεύεται επιστροφές σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει. Τι κρίμα.

ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟ να αλλάξουμε μυαλά;

Οι Ελληνες θα μπορούσαν να γίνουν κύριοι της Οικουμένης αν ήσαν ενωμένοι. Και ότι πολύ αργότερα ο πρόγονος της φράου Μέρκελ, καγκελάριος Φον Μπίσμαρκ, θα έλεγε: «Αν οι Ελληνες δεν τρωγόντουσαν μεταξύ τους, θα είχαν κατακτήσει τον κόσμο»! Ο Μέγας Αλέξανδρος ένωσε τους Ελληνες με το ζόρι, αλλά ο απόγονοί του φαγωθήκανε (τουλάχιστον μας άφησαν το μνημείο της Αμφίπολης). Φαγωθήκαμε μετά τον διπλασιασμό της Ελλάδας από τον Βενιζέλο. Φαγωθήκαμε και στην Κατοχή και αμέσως μετά με τους δύο εμφυλίους πολέμους. Φαγωθήκαμε περισσότερες φορές από όσες ενωθήκαμε…

ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ να ’μαστε πάλι καμαρωτοί και τσακωμένοι!.. Με τους κορυφαίους μας να τρώγονται για την έρμη καρέκλα. Με τους ξένους αφέντες να ξύνουν τα νύχια τους ευχόμενοι να διαλυθούμε μια ώρα αρχύτερα... Με τον Νταβούτογλου (που του ετοιμάζουμε δουλοπρεπή υποδοχή) να διεκδικεί το μισό υποθαλάσσιο πλούτο της Κύπρου. Με την τρόικα να μας εξευτελίζει περιμένοντάς τη. Με τους Αλβανούς και τους Σκοπιανούς να παραμονεύουν πότε θα γονατίσουμε. Και με τον βόθρο του σάπιου πολιτικού μας συστήματος να ξεβράσει αρουραίους με μίζες εξοπλιστικών κονδυλίων…

ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟ να αλλάξουμε μυαλά; Μήπως πρέπει να μας πλήξει κάποια εθνική τραγωδία για να συνέλθουμε; Ή μήπως ο καλός θεός της πατρίδας, που πάντα τη σώζει, θα ευλογήσει κάποιους «σαραντάρηδες» της αποδώ και της αποκεί πλευράς να σχηματίσουν, αμέσως μετά τις εκλογές (όχι πάντως τις πρόωρες), δυναμική πλειοψηφία ώστε, συνεργαζόμενοι πατριωτικά, να οδηγήσουν την πατρίδα στον νέο Χρυσόν Αιώνα της; Που πιστεύω ακράδαντα ότι θα ξεκινήσει το 2021, στα 200 χρόνια της ανεξαρτησίας της...

Ο λαός έχει κάνει πρωτοφανείς προσπάθειες να σταθεί στα πόδια του.

Ο πόλεμος νεύρων της τρόικας με την Αθήνα είναι συστατικό της διαπραγμάτευσης από τις πρώτες ημέρες της ελληνικής κρίσης. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας καθησυχάσει ότι και αυτή η φορά είναι σαν τις άλλες. Ούτε πρέπει οι άνθρωποι που βρίσκονται στον πυρήνα της τρόικας –αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις– να ξεχνούν και τις δικές τους ευθύνες. Η Ελλάδα βρίσκεται εκεί που βρίσκεται χάρη στις θυσίες του λαού της και τις προσπάθειες της κυβέρνησης, με όλες τις αστοχίες και παραλείψεις της που απεικονίζουν τη βαθιά παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος. Με τη στήριξη των εταίρων μας και παρά τα λάθη που έκαναν στο μείγμα πολιτικής που επέλεξαν, διανύσαμε πολύ δρόμο από το 2012. Η Ελλάδα παρέμεινε στην Ευρωζώνη και έχουν αρχίσει τα αμυδρά σημάδια της ανάκαμψης. Αλλά τα έξι χρόνια ύφεσης και οι επιπτώσεις της σκληρής λιτότητας έχουν αφήσει βαθιές πληγές στην οικονομία και στους πολίτες. Δεν είναι ώρα για αυτοματισμούς και εμμονές από την Ευρώπη και το ΔΝΤ. Η κ. Μέρκελ, ο κ. Ντράγκι και η κ. Λαγκάρντ οφείλουν να καταλάβουν ότι το θέμα δεν αφορά μόνο αριθμούς και δόγματα. Αφορά την αντοχή και την τύχη ενός λαού, αφορά την ικανότητα της Ευρώπης να διαχειριστεί μια σοβαρή κρίση. Οταν ένας λαός έχει κάνει πρωτοφανείς προσπάθειες να σταθεί στα πόδια του, κανείς δεν δικαιούται να πειραματίζεται με τα όρια της αντοχής των πολιτών και του πολιτικού συστήματός του.

Τι άλλο υπάρχει στη συνταγή της πολιτικής μας ζωής;

Το αν θα γίνουν εκλογές, το πότε θα γίνουν εκλογές, το ποιος θα είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας και με ποιον τρόπο θα εκλεγεί, όλα αυτά εξαρτώνται από τους λογαριασμούς των θεραπόντων ιατρών οι οποίοι φροντίζουν κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενους. Υπάρχουν βέβαια και τα σκάνδαλα, οι αστάθμητοι παράγοντες, επεισόδια ενός πολέμου του οποίου κανείς μας δεν γνωρίζει ποιοι αντίπαλοι κρύβονται στα χαρακώματα. Ομως τα σκάνδαλα μοιάζουν με την ελονοσία. Περνούν περιόδους έξαρσης, μιντιακού πυρετού, από το βράδυ ώς το πρωί μιλάμε γι’ αυτό, και ύστερα από λίγους μήνες το έχουμε ξεχάσει. Τι άλλο υπάρχει στη συνταγή της πολιτικής μας ζωής; Σκληρές διαπραγματεύσεις με την τρόικα, κι αυτές εν είδει ελονοσίας ξεσπούν κάθε φορά που πρόκειται να έρθουν οι «εκπρόσωποι των δανειστών» για να ξεχαστούν λίγο μετά. Ισως και κάποια εθνικά θέματα, κάπου στο βάθος του πίνακα, τα οποία κανένας δεν έχει τη διάθεση να αγγίξει, επειδή καίνε, κανείς όμως δεν τολμάει να παραδεχθεί πως δεν θέλει να τα αγγίξει επειδή είναι εθνικά.

Υπάρχει και η οικονομία, ω, ναι, η περίφημη οικονομία, η αρχή και το τέλος του πολιτισμού μας, το χρέος, τα επιτόκια δανεισμού, η ενέργεια και η ανάπτυξη που δεν έρχεται. Οι μεν λένε πως μας φτώχυναν για να μας εκμεταλλεύονται καλύτερα, αλλά δεν τους βλέπουμε και πολύ πρόθυμους τους εκμεταλλευτές που υποτίθεται θα επενδύσουν, οι δε λένε το «φτωχύναμε», «μαζευτήκαμε» – και πάλι όμως, αν και η λέξη αλλάζει, οι επενδυτές εξακολουθούν να απέχουν. Και η ανεργία υποχωρεί κατά μισή εκατοστιαία μονάδα και η κοινωνική πολιτική αρχίζει να διαφαίνεται κάπου στο βάθος και όταν λέμε παιδεία, εννοούμε παιδεία. Μα δεν μπορεί, κάποιος άνθρωπος θα υπάρχει που να ενδιαφέρεται πραγματικά για την παιδεία, για την ανεργία, για τα εθνικά θέματα, κι ας πάσχει ο ίδιος από τον πυρετό της επιβίωσης. Διότι αναρωτιέσαι, με τέτοια πολιτική τι θέλουν να γίνουν πολιτικοί οι πολιτικοί; Θα μου πείτε η εξουσία είναι διεγερτικό.

Πόσο ακόμη θα αντέξουμε .

Πόσο ακόμη θα αντέξουμε εμείς οι ίδιοι να μιλάμε για χρέος, για επιτόκια δανεισμού, για δωσίλογους, προδότες και λοιπά ζαρζαβατικά της καθημερινότητάς μας; Οι συζητήσεις αυτές έχουν γίνει κάτι σαν επαγγελματική διαστροφή. Επάγγελμα Ελλην; Ναι, αυτός που είναι ικανός να μετατρέψει μια σημαντική αρχαιολογική ανακάλυψη, όπως αυτή της Αμφίπολης, σε καβγά καφενείου μεταξύ αρχαιολόγων και σεισμολόγων – έχουμε φτάσει να τους μπερδεύουμε, τόσο γρήγορα που εναλλάσσονται στην τηλεόραση. Και αν ακόμη δεν έχουμε καταφέρει να βγούμε μέσα από τον βάλτο που μας έριξαν τα επιτόκια δανεισμού από το 2009 είναι γιατί δεν φτιάξαμε τίποτε στην κοινή μας ζωή που θα μας έδινε τη δύναμη να βγούμε.  Φτιάξαμε καφετέριες, όσο μπορείς πιο άφθονες καφετέριες, για να μπορούμε να συζητάμε με όλη μας την άνεση την κρίση. Και αν δεν δείξεις τους θεούς χαλκομανία τι θα δείξεις;

Ηταν κάποτε ένας Ελληνας που δεν ήταν Ελληνας και τον έλεγαν Ζορμπά. Αυτός δεν γεννήθηκε με κρατική επιχορήγηση. Τον έπλασε ένας συγγραφέας, ο Καζαντζάκης, και τον έκανε παγκοσμίως γνωστό ένας σκηνοθέτης, ο Κακογιάννης. Οι Ελληνες βάπτισαν τις ταβέρνες τους στα πιο μακρινά μέρη της οικουμένης και η μορφή του προγραμμάτισε την τουριστική πολιτική της χώρας τους. Ηταν τότε που το «επάγγελμα Ελλην» συνεπαγόταν έναν ολόκληρο τρόπο ζωής. Ηταν τότε που η Ελλάδα ενδιέφερε τους Ελληνες, συνηθισμένους να κακοποιούν ό,τι αγαπούν. Ο Ζορμπάς ανήκει σε μιαν άλλη εποχή, και δεν έχει κανένα νόημα να τον νεκραναστήσουμε. Ομως δεν βρήκαμε τίποτε για να τον αντικαταστήσουμε. Και το επαναλαμβάνω: πρώτα εμείς πρέπει να ξαναζωντανέψουμε το ενδιαφέρον μας για τον τόπο πριν πείσουμε τους άλλους. Η Ελλάδα θα συνεχίσει να πλήττει τους Ελληνες όσο τη δημόσια ζωή μονοπωλούν τα ακυρωμένα πρότυπα της πολιτικής μας ζωής.

Η όμορφη συναίνεση όμορφα καίγεται...

Η συναίνεση είναι μια λέξη που ηχεί όμορφα, ειδικά μάλιστα όταν αφορά την πολιτική ζωή της χώρας. Ωστόσο, εάν αυτή η λέξη δεν εμπεριέχει ουσία από όσους την προβάλλουν, τότε δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια λέξη χωρίς κανένα απολύτως περιεχόμενο. Αυτό ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα τώρα. Ολες οι πολιτικές δυνάμεις, όλοι οι εκπρόσωποι των κομμάτων μιλούν καθημερινά για την ανάγκη συναίνεσης, προκειμένου η χώρα να ξεπεράσει την κρίση και να βγει πάλι στο ξέφωτο. Ατελείωτες συζητήσεις στα τηλεπαράθυρα γίνονται με αυτό το αντικείμενο. Οταν όμως έρθει η ώρα του συγκεκριμένου, τότε αρχίζουν οι όροι και προϋποθέσεις. Τότε αρχίζουν και τα προαπαιτούμενα που θέτει η καθεμία πλευρά, που είναι τέτοιας μορφής που καθιστούν αδύνατη την όποια συναίνεση και την οποία συνεννόηση. Αρα, το αποτέλεσμα είναι και πάλι μηδενικό και όλοι γυρνούν εκεί από όπου ξεκίνησαν...

Εάν δει κανείς ψυχρά την κατάσταση έτσι όπως έχει διαμορφωθεί τους τελευταίους μήνες, εύκολα θα αντιληφθεί ότι μια συνάντηση των πολιτικών αρχηγών δεν θα είχε κανένα απολύτως νόημα. Εκτός κι αν κάποιοι θεωρούν ότι έχει σημασία οι ηγέτες των κομμάτων να... συμφωνήσουν ότι διαφωνούν. Πώς αλλιώς μπορεί να φανταστεί κανείς το αποτέλεσμα μιας συνάντησης κορυφής μεταξύ της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης; Οταν ο ένας ζητά από τον άλλον την παραίτησή του, για να εισπράξει την απάντηση ότι είναι επικίνδυνος για τη χώρα, ποιο θα ήταν άραγε το νόημα μιας τέτοιας σύσκεψης;

Δυστυχώς, σε αυτό το ευχολόγιο έχουν εμπλακεί το τελευταίο διάστημα και ορισμένα ΜΜΕ που μεταφέρουν πληροφορίες και εισηγήσεις... Ωστόσο, επειδή ακριβώς δεν υπάρχει το υπέδαφος για κάτι τέτοιο, τα σχετικά ρεπορτάζ διαψεύδονται άμεσα και το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο με τους παράλληλους μονολόγους να συνεχίζονται.

Είναι μάλλον πολύ αργά, σε αυτήν τη χρονική στιγμή, για πρωτοβουλίες συναίνεσης. Το πολιτικό κλίμα έχει επιβαρυνθεί σημαντικά και μόνον εάν βρεθούν οι «180», είναι πιθανόν την επομένη της τρίτης ψηφοφορίας η κυβέρνηση (με ανανεωμένο πολιτικό χρόνο πια) να αναζητήσει τον δρόμο της συνεννόησης. Σε διαφορετική περίπτωση, οι εκλογές θα εκτονώσουν την υπάρχουσα πολιτική ένταση.

Γιατί η Σαντορίνη , η Πάρος και η Μύκονος να έχουν μικρότερο ΦΠΑ από το Διδυμότειχο.

Η αύξηση του ΦΠΑ σε κάποια νησιά του Αιγαίου . Γιατί η Σαντορίνη , η Πάρος και η Μύκονος να έχουν μικρότερο ΦΠΑ από το Διδυμότειχο, την Αλεξανδρούπολη ή τα χωριά της Πίνδου; Ορισμένες ευνοϊκές ρυθμίσεις που έγιναν στο παρελθόν για να ενισχύσουν τους κατοίκους κάποιων περιοχών ως προς το κόστος μεταφοράς προϊόντων θα πρέπει να επικαιροποιηθούν. Δεν μπορούν να ισχύουν ακόμη εκπτώσεις  για περιοχές  έχουν γίνει πλέον  -λόγω τουρισμού - χρυσοφόρες για τους κατοίκους τους.

         
Είναι αλήθεια , ότι παραμονές ενδεχόμενων εκλογών - λόγω της αδυναμίας συμφωνίας των κομμάτων στο πρόσωπο του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας - είναι πολιτικά δύσκολο για τους κυβερνητικούς εταίρους  να προχωρήσουν σε επώδυνες μεταρρυθμίσεις ,ιδιαίτερα μάλιστα όταν απέναντί τους έχουν μία αντιπολίτευση που ποντάρει στον λαϊκισμό , τις ανεύθυνες υποσχέσεις και στο "λεφτά υπάρχουν".

          
Μια  μετωπική της κυβέρνησης ,όμως, με την τρόικα  για εσωτερική κατανάλωση ενδεχομένως  να είχε κάποια  πολιτικά οφέλη για τον κυβερνητικό συνασπισμό ακόμη και να έβγαζε Πρόεδρο Δημοκρατίας - ποιος βουλευτής θα είχε δικαιολογία να ρίξει μία κυβέρνηση η οποία έρχεται σε σύγκρουση με τους μεγάλους της ΕΕ για το καλό της χώρας; 

          
Ωστόσο  μία τέτοια σύγκρουση θα απομόνωνε  την Ελλάδα και θα εξάλειφε κάθε πιθανότητα συμφωνίας για την απομείωση του ελληνικού χρέους .Μακροπρόθεσμα κανείς δεν μπορεί βγει κερδισμένος εάν οι εταίροι στην ΕΕ τον θεωρούν καιροσκόπο και οι αγορές επικίνδυνο.

           

Η καταθλιπτική Δημοκρατία μας

Πριν από αρκετά χρόνια κυκλοφόρησε στη Γαλλία ένα βιβλίο που πολύ γρήγορα έγινε «μπεστ-σέλερ». Ισως γιατί είχε επιτυχημένο τίτλο. Η «μελαγχολική Δημοκρατία» του Πασκάλ Μπρυκνέρ. Αν εκφράζω σωστά το κλίμα των συζητήσεων σε ευρύτερα κοινωνικά και πολιτικά περιβάλλοντα σήμερα, ο αντίστοιχος τίτλος θα έπρεπε να είναι η «καταθλιπτική Δημοκρατία».

Δυστυχώς το ρεύμα των πολιτών που βλέπουν ελπίδα και προοπτική στα δημόσια πράγματα δεν ξεπερνά τους «σκληρούς πυρήνες» των δύο ισχυρότερων κομμάτων, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ. Μόλις και μετά βίας δηλαδή ένα ποσοστό κοντά στο 25% του εκλογικού σώματος. Οι υπόλοιποι απλώς εκβιάζονται να τοποθετηθούν χωρίς όρεξη και με μύριες επιφυλάξεις, εντελώς καταθλιπτικά, στο στρατόπεδο του ενός ή του άλλου μονομάχου.

Οι περισσότεροι πολίτες φαίνεται ότι ανήκουν στο ρεύμα του «ούτε-ούτε». Ούτε η ρητορεία του success story και της Ελλάδας που βγαίνει στην ανάπτυξη τους πείθει. Ούτε η ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ ότι διαθέτει κυβερνητικό πρόγραμμα και λύσεις για τα προβλήματα. Απλώς επιλέγουν το «μη χείρον» σύμφωνα με το αξιολογικό τους σύστημα και τις ατομικές τους προτεραιότητες.

Στη μια «Ορθοδοξία» στρέφονται εκείνοι που φοβούνται το ρίσκο μιας πολιτικής αλλαγής. Στην άλλη όσοι βαρέθηκαν να πληρώνουν το κόστος και τα λάθη της ισχύουσας πολιτικής.

Τι κάνουν λοιπόν οι υπόλοιποι, οι πιο πολλοί και σίγουρα οι πιο ενδιαφέροντες πολίτες της «καταθλιπτικής Δημοκρατίας»; Απλώς περιφέρουν την αδιαφορία τους. Ορισμένοι παραμυθιάζονται για λίγο με διάφορους προφήτες ενός «Τρίτου Δρόμου» και μετά επιστρέφουν στην περιφορά της αδιαφορίας τους. Ο πραγματικός «Τρίτος Δρόμος», μια σύγχρονη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, μοιάζει όνειρο απατηλό. Σίγουρα δεν εμφανίζεται πουθενά στις ρεαλιστικές επιλογές του σήμερα και του «εγγύς αύριο».

Το αποτέλεσμα είναι η «σιωπηλή πλειοψηφία» των πολιτών να διαπιστώνει ότι βιώνουμε την πιο άνυδρη και φτωχή πολιτική ζωή που έχει γνωρίσει ο τόπος. Μια ψυχροπολεμική σύγκρουση μεταξύ δύο «Ορθοδοξιών», η μια με Μητρόπολη το Μαξίμου και η άλλη την Κουμουνδούρου, θεμελιωμένες σε δόγματα σαθρά και αδιέξοδα.

Δεν κάνω τη δουλειά του ψυχαναλυτή, αλλά είμαι βέβαιος ότι και οι δύο «Πατριάρχες» νιώθουν παρόμοια ασφυξία και ανασφάλεια. Τόσο ο Σαμαράς όσο και ο Τσίπρας φαντάζομαι ότι θα καταλαβαίνουν πόσο στενός, αφιλόξενος και γλιστερός είναι ο πολιτικός χρόνος και χώρος στον οποίο κινούνται.

Και επειδή είναι και οι δύο έξυπνοι πολιτικοί φαντάζομαι ότι θα επιθυμούσαν να υπερβούν τα στενά παραταξιακά όρια και να καταφέρουν να συνομιλήσουν δημιουργικά με την ευρύτερη κοινωνία των πολιτών, αυτούς δηλαδή που δεν πολυπιστεύουν στις «Ορθοδοξίες» τους. Μπορούν όμως;

Ζούμε την απόλυτη παράνοια.

Ζούμε την απόλυτη παράνοια. Η αντιπολίτευση ρητορεύει ωσάν η Ελλάδα να μην έχει χρεοκοπήσει και άρα όλα όσα περνάμε θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί. Αυτό που μένει είναι η γενική καταγγελία των Μνημονίων και όλων των πολιτικών που εφαρμόστηκαν. Στην πολιτική ανάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, το κολοσσιαίο χρέος που δημιούργησαν οι ελληνικές κυβερνήσεις και το δημοσιονομικό χάος με τα δυσθεώρητα ελλείμματα, η ζοφερή κατάσταση της αντιπαραγωγικής οικονομίας της πατρίδας, εξαφανίζονται εμπρός στις επιλογές των... ξένων. Με τα γνωστά απλουστευτικά αναλυτικά εργαλεία, η Ελλάδα θυματοποιείται, οι δανειστές δαιμονοποιούνται, σ’ ένα μαξιμαλιστικό αντιπολιτευτικό λόγο, στον οποίο περισσεύει η γενική καταγγελία.

Από την απέναντι πλευρά, η κυβέρνηση τα βλέπει όλα σχεδόν ρόδινα. Εχει υποφέρει βεβαίως ο ελληνικός λαός, αλλά η ανάπτυξη φτάνει, το Μνημόνιο τελειώνει, η τρόικα φεύγει, παρ’ ολίγον να φύγει και το ΔΝΤ, αλλά πού θα πάει κάποτε θα φύγει, όσο για το χρέος, το μεγαλύτερο ως προς την αναλογία του σε σχέση με το ΑΕΠ στην Ευρωπαϊκή Ενωση, δεν υπάρχει πρόβλημα, είναι βιώσιμο! Ετσι δηλώνει κατ’ επανάληψη ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ενόσω η κυβέρνηση αγωνίζεται να αποσπάσει από τους πιστωτές μας μια έστω γενικόλογη υπόσχεση ρυθμίσεως. Ούτε μία αυτοκριτική κουβέντα δεν αρθρώνει το κυβερνητικό μπλοκ για τα λάθη, τις αδικίες, τις αδυναμίες. Ούτε μία νύξη για τα σφάλματα του προγράμματος, που οδήγησε σε απώλεια τουλάχιστον του 25% του εισοδήματός μας, έφτασε την ανεργία στο 26%, διέλυσε τη μεσαία τάξη, φτωχοποίησε τα χαμηλότερα στρώματα. Και όμως τις επώδυνες αυτές αστοχίες που έχουν οδηγήσει σε απόγνωση μέγα τμήμα του ελληνικού πληθυσμού, οι ξένοι τις έχουν παραδεχτεί. Εδώ, ο κ. Βενιζέλος, κάθε τρεις και λίγο, μας εξηγεί γιατί το ΠΑΣΟΚ μάς έσωσε το 2010, απορεί πώς δεν το έχουμε καταλάβει και επιμένει ότι το κόμμα του θυσιάστηκε για την πατρίδα.

Και όμως, αντί του θλιβερού αυτού «εμφυλίου» των μισών αληθειών, θα μπορούσε κάλλιστα να μας σώσει μια ελάχιστη συνεννόηση επί ενός ρεαλιστικού εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης. Με δίκαιη κατανομή των βαρών πρωτίστως, σαρωτικές μεταρρυθμίσεις, περισσότερη δημοκρατία.

Έντυπη

Δυστοκία συγχρονισμού

Η δημοσκοπική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει τη διεύρυνση της απήχησής του. Θέτει, ωστόσο, καίρια ερωτήματα ως προς τη δυνατότητά του να μετεξελιχθεί σε δύναμη κυβερνητικής ευθύνης. Στην κρίσιμη περίοδο του 2012, η αξιωματική αντιπολίτευση προκαλούσε φόβο και ανασφάλεια σε ένα σημαντικό κομμάτι του εκλογικού σώματος. Σήμερα, όμως, που η Ελλάδα σταθεροποίησε τη θέση της στην Ευρωζώνη, το μείζον ζήτημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η έλλειψη πειστικότητας. Δεν πείθει ότι οι θέσεις του είναι ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες. Παράλληλα, προκαλεί αμφιβολίες για την ικανότητά του να διαχειριστεί επαρκώς τα καυτά προβλήματα της χώρας.

Πριν από δύο χρόνια εξέφρασε τη δυσαρέσκεια και την αγανάκτηση των πολιτών με την αντιμνημονιακή ρητορική. Μολονότι τα δεδομένα άλλαξαν, η πολιτική του παραμένει στατική. Η βίαιη ωρίμανση του Γ. Δραγασάκη έμεινε μετέωρη. Το ίδιο και η δειλή στροφή του Α. Τσίπρα προς τον ορθολογισμό. Οι έντεχνες λειάνσεις του, όπως και η μετριοπάθεια του Γ. Σταθάκη δεν συνιστούν ουσιαστική αναπροσαρμογή. Η έξοδος από τα μνημόνια δημιουργεί νέες ανάγκες, που δεν αντιμετωπίζονται με άσφαιρες πολιτικές, ιδεοληψίες και άγνοια κινδύνου. Με την επιθετική διαπραγμάτευση που διακηρύσσει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μεταβάλλεται το ισχύον θεσμικό πλαίσιο, ακόμη κι αν βελτιωθούν κάποιες πλευρές και όροι. Με την άρνησή του να αποδεχθεί συμφωνίες που θα υπογράψει η χώρα θα βρεθεί μπροστά σε αδιέξοδα. Με τη δημοκρατική ανατροπή που επαγγέλλεται, δεν θα αλλάξει ο τρόπος λειτουργίας των αγορών, ούτε θα ευαισθητοποιηθούν οι δανειστές μας. Με την εμμονή του να «κουρευτεί» το χρέος δεν πείθονται οι πιστωτές και τα εθνικά τους κοινοβούλια.

Η Ελλάδα, προκειμένου να αποφύγει δυσάρεστες εκπλήξεις, είναι αναγκασμένη να αποδεχθεί την προληπτική πιστωτική γραμμή. Η αυστηρή επιτήρηση από τους εταίρους της είναι δεδομένη. Την υπαγορεύουν οι νέες συνθήκες της Ευρωζώνης. Οι δημοσιονομικές δυνατότητες περιορισμένες. Το γεγονός ότι Γαλλία και Ιταλία αναγκάστηκαν να αναπροσαρμόσουν τους προϋπολογισμούς τους στους ευρωπαϊκούς κανόνες είναι αποκαλυπτικό. Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη και η δυστοκία του ΣΥΡΙΖΑ να συγχρονιστεί με αυτήν επιτείνει το πρόβλημα πειστικότητάς του, περιορίζει τη δυναμική, θολώνει την κυβερνησιμότητά του. Ο προσφιλής στον αρχηγό του Λένιν έλεγε: «Νέα κατάσταση νέα καθήκοντα». Το βέβαιο, πάντως, είναι πως ο συγχρονισμός δεν επιτυγχάνεται, κάνοντας δημόσιες σχέσεις με συστημικούς και «αντισυστημικούς» παράγοντες.

Αυτήν τη φορά ο λαός μας θα πρέπει να ρίξει όλο το βάρος του σε όποια πλευρά θεωρεί ότι μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα.

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΑΜΦΙΒΑΛΛΕΙ ότι ο τόπος έχει ανάγκη από νέους ηγέτες, από νέο πολιτικό αίμα, από νέα μυαλά. Και ότι είναι ευκαιρία να τα αποκτήσει με τις εκλογές, όποτε και αν γίνουν, για να διώξει τη «μούχλα». Νέους όλων των ηλικιών (αλλά και γέρους όλων των ηλικιών) διαθέτουν και οι δύο πλευρές. Ο Δένδιας άφησε πίσω τους δύο σαραντάρηδες υπουργούς, τον Κικίλια και τον Σκρέκα (αν και ο αρχηγός του βιάστηκε να διώξει μάνι-μάνι τον υφυπουργό του Στύλιο, χάριν του Περισσού). Ο Τσίπρας είναι ο ίδιος σαραντάρης (αν και πίσω του γκρινιάζουν 5-6 ενενηντάρηδες, με... νεαρότερο όμως στα μυαλά τον Μανώλη Γλέζο). Νέες ιδέες έχουν σίγουρα αμφότεροι οι αρχηγοί. Αυτές τις μέρες στέκονται στο σταυροδρόμι που οδηγεί στο να γίνουν σωτήρες ή ολετήρες του έθνους. Σωτήρες αν θέσουν υπεράνω όλων το συμφέρον της πατρίδας. Ολετήρες αν συνεχίσουν το μαλλιοτράβηγμα, την ώρα που μύριοι κίνδυνοι απειλούν την πατρίδα...

Ότι αυτήν τη φορά ο λαός μας θα πρέπει να ρίξει όλο το βάρος του σε όποια πλευρά θεωρεί ότι μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα. Να αποφύγει τις μεσοβέζικες επιλογές, τις ρουσφετολογικές εξαρτήσεις, το κομματικό σκορποχώρι. Οχι πια σε μια Ελλάδα των εκατό αρχηγών, όπως θα την ήθελε η ξενοκρατία. Φρονώ ότι και οι δύο αρχηγοί είναι εξίσου καλοί πατριώτες. Ο «αποδώ» διαθέτει μεγαλύτερη πείρα, αρκετά νεαρά στελέχη και ευρωπαϊκή κάλυψη. Ο «αποκεί» φλογερά νιάτα, καθαρό παρελθόν μεγάλες φιλοδοξίες, πιστούς ψηφοφόρους και… ίσως υπερατλαντική προοπτική. Αμφότεροι όμως είναι έντιμοι, εργατικοί, καλοί οικογενειάρχες και όχι δούλοι του χρήματος. Αλλά… δυστυχώς, αρκετά πεισματάρηδες ώστε να μην εννοούν να χαμηλώσουν τον «τουπέ» τους και να δώσουν τα χέρια τους, σε μέρες μεγάλης εθνικής δοκιμασίας όπως οι σημερινές. Αυτό θα έκαναν οι προκάτοχοί τους Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου. 

Κανένα από τα κόμματα δεν εξηγεί στην ελληνική κοινωνία.

Κανένα από τα κόμματα δεν εξηγεί στην ελληνική κοινωνία ούτε γιατί φτάσαμε στην απελπιστική αυτή κατάσταση, ούτε τι πρέπει να κάνουμε για να βγούμε από αυτή. Ο ανταγωνισμός τους για την προσέλκυση ψήφων τα οδηγεί να χαϊδεύουν αυτιά και συντεχνιακά συμφέροντα. Ο ίδιος ανταγωνισμός τα οδηγεί να δημιουργούν έναν τεχνητό διπολισμό μεταξύ «δεξιάς» και «αριστεράς». Τεχνητό, αφού μας σερβίρουν ομόφωνα ότι το Μνημόνιο είναι κατάρα και όχι δίχτυ ασφαλείας για την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία μας. Ανταγωνίζονται, μάλιστα, ποιος θα μας βγάλει πρώτος από αυτό. Μας σερβίρουν, επίσης ομόφωνα, ότι μόνη σωτηρία μας είναι η μείωση του χρέους και ανταγωνίζονται ποιος θα το μειώσει περισσότερο. Αποσιωπούν, βέβαια, ότι ακόμα και αν μας χαριστεί όλο το χρέος, σύντομα θα δημιουργηθεί νέο. Διότι νέο χρέος θα δημιουργείται συνέχεια, όσο οι δαπάνες μας υπερβαίνουν τα έσοδά μας.

Αποσιωπούν ότι ο μόνος δρόμος για ανάκαμψη είναι το λιγότερο δαπανηρό κράτος και η περισσότερη παραγωγή. Πώς θα γίνουν αυτά; Μόνο με μεταρρυθμίσεις. Μεταρρυθμίσεις που αφενός εξουδετερώνουν τα πάσης φύσεως τρωκτικά και παράσιτα και αφετέρου μειώνουν το κράτος και προσελκύουν επενδύσεις. Τις μεταρρυθμίσεις, όμως, δεν τις θέλει κανένα κόμμα και ευλόγως. Διότι το πρώτο μέλημά τους είναι η προσέλκυση ψήφων. Και οι ψήφοι ελέγχονται από τα τρωκτικά και τα παράσιτα που είναι οργανωμένα σε συντεχνίες, σε «τοπικές κοινωνίες», σε κομματικούς και άλλους μηχανισμούς. Οι πολίτες που δεν ανήκουν στις προνομιούχες αυτές ομάδες δεν είναι μέλημα των κομμάτων. Αυτός είναι ο ένας πόλος του πραγματικού διπολισμού.

Κόπωση και εμμονές

Υστερα από τόσα χρόνια που η χώρα κινείται υπό την αυστηρή εποπτεία της τρόικας, παρά τις παλινωδίες και τις ακρότητες, στέκεται όρθια και με αξιώσεις φαίνεται να βγαίνει από την περιπέτεια. Αυτό είναι μια πραγματικότητα που μόνον οι κακόπιστοι και οι γιαλαντζί επαναστάτες αμφισβητούν, καθώς οι πρώτοι πάντα έτσι κάνουν και οι δεύτεροι επειδή διαψεύσθηκαν και πάλι οι προσδοκίες τους για τη μεγάλη ανατροπή που θα ερχόταν από... κάτω. Με πολλές δυσκολίες και θυσίες δυσανάλογες των ευθυνών τους οι πολίτες στην πλειονότητά τους αποδέχθηκαν τη λύση της σωτηρίας και τώρα λογικά αξιώνουν μια άλλη προοπτική.

Οι σώφρονες ασφαλώς και αντιλαμβάνονται πως δεν έχει τελειώσει η προσπάθεια επειδή βαδίζουμε προς την έξοδο από το μνημόνιο και ορθώς θεωρούν ότι μια στραβοτιμονιά στο τέλος της διαδρομής μπορεί να επιφέρει το... μοιραίο που αποφεύχθηκε με τόσο κόπο. Υπάρχουν πάντα όλοι εκείνοι που θεωρούν ότι φταίνε οι... άλλοι και περιμένουν το πατερναλιστικό κράτος να τους βρίσκει τη λύση σε κάθε πρόβλημα, αλλά με αυτούς ποτέ δεν θα συνεννοηθούμε.

Ωστόσο μέσα σε αυτή τη σύγκρουση των προσδοκιών και την εκατέρωθεν αγωνία για το μέλλον υπάρχει η πραγματικότητα που μας θυμίζει ότι μένουν ακόμη πολλά να γίνουν για να μην ξαναπάρουμε τη λάθος κατεύθυνση με όλους τους κινδύνους. Η δυστοκία στην έλευση των εκπροσώπων των δανειστών για την τελευταία έκθεσή τους πέραν των άλλων ενσωματώνει την κόπωση του κυβερνητικού μηχανισμού αλλά και τις εμμονές των τροϊκανών και των προϊσταμένων τους.

Αυτή η τελευταία παράσταση δεν θα είναι εύκολη για κανέναν αλλά δεν μπορεί παρά να ολοκληρωθεί έστω και λίγες εβδομάδες πριν το τέλος του έτους, καθώς δεν υπάρχουν για καμιά πλευρά άλλα χρονικά περιθώρια. Ασφαλώς και το μέγιστο μέρος της πίεσης ασκείται προς την κυβέρνηση και γι' αυτό πρέπει να γίνουν κινήσεις που θα πείθουν ότι δεν πάμε σε νέο πάρτι με τα ξένα λεφτά. Είναι όμως λογικό ότι και οι δανειστές δεν θα ήθελαν ύστερα από τόσα χρόνια να καταστρέψουν ό,τι προηγήθηκε, καθώς έχουν ανάγκη από το αφήγημα της όποιας επιτυχίας ασχέτως του πώς επιτεύχθηκε και ποιος πλήρωσε το μεγαλύτερο τίμημα γι' αυτό. Το ενδιαφέρον πλέον εστιάζεται στην επόμενη μέρα και εκεί θα κριθούν όλοι και όλα.

Η μάταιη αναζήτηση «ηγετών»

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 09.11.2014 : 16:14

Σε περιόδους κρίσεως, αποδιοργανώσεως, κοινωνικής ρευστότητος και δυσπραγίας επανέρχεται με επιμονή το αίτημα της αναδείξεως «ηγέτη», που διαχειριζόμενος μία έκρυθμη κατάσταση θα σώσει τελικώς τη χώρα. Η εκάστοτε πολιτική ηγεσία κρίνεται με τις αντίστοιχες του παρελθόντος, που φυσικά εξωραΐζονται, μεγέθη μέσης τάξεως εξιδανικεύονται, διαπιστώνεται έλλειμμα τραγικό και επακολουθεί κατάθλιψη.

Εν πρώτοις η ανάγκη εξευρέσεως «ηγέτη» είναι δηλωτική μιας αρρυθμίας του αντιπροσωπευτικού συστήματος. Εκφράζει μία προφανώς ανομολόγητη νοσταλγία για καθεστώτα αυταρχικά της μιας ή της άλλης μορφής. Ο κοινοβουλευτισμός είναι το σύστημα του μέσου ανθρώπου και οι αντιπρόσωποί του θα πρέπει απλώς να διαθέτουν κοινό νου. Είναι ένα πολίτευμα θεσμών και όχι εξεχουσών προσωπικοτήτων.

Εξ ου και η Ελβετία, όπου ο κοινοβουλευτισμός και η άμεση δημοκρατία λειτουργούν αποτελεσματικά και άψογα, δεν έχει αναδείξει καμία πολιτική «προσωπικότητα» άξια μνήμης όχι απλώς στο ευρωπαϊκό περιβάλλον, αλλά και σε αυτήν ακόμη τη συγκεκριμένη χώρα.

Εκ των πραγμάτων, ο «ηγέτης» είναι «λαϊκιστής» διότι ο ρόλος του είναι να οδηγήσει τους πολίτες προς κατευθύνσεις εκτός εκείνης που διαμορφώνει η αδράνεια της καθημερινότητος. Η Ελλάς διαθέτει σήμερα «ηγέτες» –αυτούς που της αρμόζουν– και φυσικά «λαϊκιστές».

Ο πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς είναι ο «λαϊκιστής του εκσυγχρονισμού» και ο κ. Αλέξης Τσίπρας είναι ο «λαϊκιστής» απροσδιορίστου κατευθύνσεως, όπου μπορεί κανείς να διακρίνει μία πίστη στην αποτελεσματική «δύναμη των μαζών».

Κοινό σημείο των δύο αλληλλοσπαρασσομένων ηγετών είναι ότι αντιμετωπίζουν τη διαμορφωθείσα κατάσταση ως «κρίση οικονομική» και ως εκ τούτου αναστρέψιμη με τη μία ή την άλλη πολιτική. Ισως όμως δεν πρόκειται περί αυτού, αλλά ενδεχομένως περί δημιουργίας μιας νέας τάξεως πραγμάτων σε ένα ομογενοποιημένο παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η διασπορά επιχειρήσεων και πλούτου είναι πολύ μεγάλη στην Ελλάδα, ενώ η τάση διεθνώς είναι προς την κατεύθυνση δημιουργίας μεγάλων μεγεθών. Αν πρόκειται περί αυτού, τότε ο «αγώνας» των δύο «λαϊκιστών ηγετών» μας είναι απλούστατα εκτός θέματος.

Σε όλη την Ευρώπη η «ορθολογική» αντιμετώπιση της κρίσεως από τις συντεταγμένες πολιτικές δυνάμεις κατεστημένης ροπής αρχίζει να αμφισβητείται, ακόμη και από πολίτες των πλέον ανεπτυγμένων χωρών, καθώς διαπιστώνεται ότι η κρίση δεν φαίνεται να είναι παροδική, αλλά ότι προωθείται η πλήρης απορρύθμιση του οικονομικού και κοινωνικού συστήματος που είχε δημιουργηθεί στη μεταπολεμική Ευρώπη. Η άνοδος των κομμάτων της λεγομένης άκρας Δεξιάς και των ευρωσκεπτικιστών είναι συνέπεια της τάσεως αυτής.

Η δικαστική δίωξη της Χρυσής Αυγής ανέστειλε ενδεχομένως την υπερβολική διόγκωση της εκλογικής ισχύος της. Η προσπάθεια περιστολής της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ διά της θεωρίας «των δύο άκρων» κατέπεσε, λόγω αντιδράσεων και εντός της Νέας Δημοκρατίας. Για άλλη μία φορά η χώρα θα περάσει πιθανόν από τη βάσανο της «αριστερής διακυβέρνησης». Αλλά αυτό δεν θα οφείλεται στις ικανότητες του κ. Αλέξη Τσίπρα. Εχει αποφασιστικά συμβάλει για τη συγκεκριμένη εξέλιξη και η συγκυβέρνηση των «αστικών» κομμάτων Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ.

Ο χρόνος μετράει αντίστροφα

Τα ψέματα τελειώ­νουν. Και γνωρί­ζουμε πλέον και την ημερομηνία λήξης τους. Στις 8 Δεκεμ­βρίου το Eurogroup θα αποφασίσει για τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες θα εξασφαλίσουμε από το 2015 την πιστωτική στήριξη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και εξυπακούεται ότι, αν όχι στις 9 ή τις 10, το πολύ ως το τέλος του χρόνου θα πρέπει να έχουμε αποφασίσει τι θα κάνουμε. Οχι ως Σαμαράς και Βενιζέλος, αλλά ως χώρα.

Ο ιδανικός τρόπος για να ληφθεί μια τέτοια απόφαση είναι ένας και μόνος: να συμφωνήσουν όλοι (και οπωσδήποτε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ) σε μια κοινή γραμμή. 'Η αν δεν τα βρουν, αν κρίνουν ότι αποκλείεται να συμπορευτούν, να δείξουν τουλάχιστον τη στοιχειώδη πολιτική εντιμότητα ώστε να γνωστοποιήσουν στον ελληνικό λαό τις αντιρρήσεις τους για τις όποιες αποφάσεις πάρουν οι Ευρωπαίοι και να ανακοινώσουν τις επιλογές τους, και έτσι οι πολίτες να κρίνουν και να αποφασίσουν για το μέλλον τους έχοντας πλήρη γνώση των όσων τους αναμένουν στη μία ή την άλλη περίπτωση.

Είναι βαρύ το τίμημα που έχει καταβάλει ο ελληνικός λαός τα τελευταία χρόνια με την ελπίδα να βγει από την κρίση. Και το λιγότερο που δικαιούται είναι η ειλικρίνεια των πολιτικών. Ολων των πολιτικών. Απέναντι στην απόφαση των Ευρωπαίων για το είδος της στήριξης που μας προσφέρουν θα πρέπει να αντιτάξουμε σαφείς και ξεκάθαρες απαντήσεις: ή ναι ή όχι. Και αν η απάντηση είναι «όχι», τότε θα πρέπει να ακούσουμε και την αντιπρόταση.

Η διαβεβαίωση πως «εμείς θα διαπραγματευτούμε σκληρά» δεν είναι απάντηση. Δεν αμφισβητώ ότι έτσι θα γίνει. Αλλά ως πολίτης θέλω να ξέρω τι θα γίνει αν η σκληράδα δεν αποδώσει. Δεν μετράει μόνο τι θέλουμε εμείς, αλλά και τι θέλουν και οι ξένοι. Κι όποιοι με ειλικρίνεια υποστηρίζουν ότι η λήψη της απόφασης θα πρέπει να γίνει από μια νέα κυβέρνηση που θα έχει την έγκριση του ελληνικού λαού, οφείλουν να τον έχουν ενημερώσει για όλες τις ενδεχόμενες κινήσεις τους. Για να μην καταντήσουμε στα γελοία σενάρια «πως θα κάνουμε δημοψήφισμα για να αποφασίσει ο λαός»...

Πώς είναι δυνατόν οι εκλεγμένες κυβερνήσεις να μην μπορούν να αποφασίσουν.

 Ένα ωραίο μεσημέρι, τον Απρίλη του 2010, ο πρωθυπουργός της χώρας Γιώργος Παπανδρέου από το ακριτικό Καστελόριζο παραδέχτηκε τη χρεοκοπία της χώρας καλώντας για βοήθεια το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Έκτοτε και καθώς το οξύ οικονομικό πρόβλημα άγγιξε μέχρι το μεδούλι της την ελληνική κοινωνία τα ζητήματα εθνικής κυριαρχίας άρχισαν να εμφανίζονται στο προσκήνιο με έμμεσο, αλλά σαφή τρόπο. Πώς είναι δυνατόν οι υπάλληλοι των δανειστών να ρυθμίζουν και να ορίζουν κάθε λεπτομέρεια στα δημοσιονομικά της χώρας; Πώς είναι δυνατόν οι εκλεγμένες κυβερνήσεις να μην μπορούν να αποφασίσουν ούτε για την τιμή του πετρελαίου θέρμανσης χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των υπαλλήλων της τρόικας;

Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή τις βόλτες των Τούρκων στην κυπριακή ΑΟΖ, τα ερωτήματα που αφορούν τη δυνατότητα της κυβέρνησης να προασπίσει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας αρχίζουν να εμφανίζονται με πιο πιεστικό τρόπο. Πώς μια παραδομένη στους δανειστές κυβέρνηση μιας χρεοκοπημένης χώρας μπορεί να αντιμετωπίσει τις τουρκικές αμφισβητήσεις, οι οποίες εκδηλώνονται έμπρακτα και επίμονα.

Αν λοιπόν η ψευδεπίγραφη ευημερία των εποχών της «ισχυρής Ελλάδας» μπόρεσε να κρύψει τις συνέπειες της οδυνηρής διπλωματικής ήττας των Ιμίων, αυτό δεν σημαίνει ότι αυτές οι συνέπειες εξαφανίστηκαν. Αντίθετα, αναζητούν την κατάλληλη στιγμή (πολιτική / οικονομική αστάθεια) και τον κατάλληλο τόπο (ελληνική ΑΟΖ;) για να επιβεβαιωθούν…

Τα κόμματα είναι αλλού

Το αποτύπωμα της κρίσης είναι εμφανές παντού. Τα προβλήματα που προκλήθηκαν στην οικονομία, την κοινωνία, την πολιτική άλλαξαν άρδην τα δεδομένα. Ωστόσο, τα κόμματα -παλιά και νέα-, σαν να μην πέρασε μια μέρα, κινούνται στον μικρόκοσμό τους. Αποκομμένα από τη ζώσα πραγματικότητα, δεν αντιλαμβάνονται τις μεταβολές που επήλθαν, ούτε τις υπόγειες διεργασίες που συντελούνται στο εκλογικό σώμα. Βρίσκονται σε διαρκή περιδίνηση, επαναλαμβάνουν τον παλιό κακό εαυτό τους, επιτείνοντας την κρίση εκπροσώπησης.

Κοινά στοιχεία της ατζέντας τους είναι ο λαϊκισμός, οι πελατειακές πολιτικές, η υπεράσπιση των συντεχνιακών συμφερόντων, η λογική των ειδικών διευθετήσεων. Ακόμη κι η περιβόητη διάκριση σε μνημονιακά - αντιμνημονιακά καταλήγει να είναι επίπλαστη. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση επιδεικνύουν την ίδια αποστροφή για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Με το άγχος του πολιτικού κόστους χαϊδεύουν αυτιά, πιστεύοντας ότι έτσι συντηρούν και διευρύνουν την κυριαρχία ή την επιβίωσή τους. Τα παλιά κόμματα -ΝΔ, ΠΑΣΟΚ-, οργανικά στοιχεία του χρεοκοπημένου συστήματος, είναι παραδομένα στη στασιμότητα και στο τέλμα. Από την άλλη τα αποκαλούμενα νέα -ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ- ενσαρκώνουν παλιές πολιτικές. Και στις δύο περιπτώσεις η αναντιστοιχία τους με τις πραγματικές ανάγκες της σύγχρονης εποχής είναι εμφανής. Πολιτευόμενα εκτός οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας, στην ουσία υπόσχονται αναβίωση του παρελθόντος. Η απροθυμία τους για τομές διαιωνίζει το αντιπαραγωγικό και παρηκμασμένο μοντέλο που μας οδήγησε στη χρεοκοπία. Οι θέσεις τους δεν είναι τίποτα άλλο από μερεμέτια.

Η ΝΔ, αδυνατώντας να μετεξελιχθεί σε σύγχρονο κεντροδεξιό κόμμα, καταφεύγει ξανά στην αγκαλιά του λαϊκισμού και του παλαιοκομματισμού. Αποψιλωμένη από ικανά στελέχη, χωρίς εφεδρείες, κινείται με γνώμονα το μικροκομματικό συμφέρον. Το άγχος της κάλπης την οδηγεί σε σπασμωδικές ενέργειες, θέτοντας σε κίνδυνο την ομαλή έξοδο από τα μνημόνια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο τελευταίος ανασχηματισμός. Το ΠΑΣΟΚ, σε παραζάλη και αναζητώντας διαρκώς το στίγμα του, υποκαθιστά την πολιτική με τη συνδικαλιστική πρακτική. Ο ΣΥΡΙΖΑ, κουβαλώντας τα βαρίδια του παρελθόντος, καθυστερεί το ραντεβού του με τον ρεαλισμό. Προσδοκώντας επιπλέον πολιτικά κέρδη, αποφεύγει να διατυπώσει καθαρές προτάσεις. Βρίσκεται σε διάσταση με τις ανάγκες της εποχής. Το μόνο βέβαιο είναι πως, ενώ τα προβλήματα παραμένουν ζέοντα, τα κόμματα είναι αλλού. Κωφεύουν στη βοή των υπόγειων ρευμάτων. Ετσι εξηγείται και η αναζήτηση νέων εκφράσεων, όπως το Ποτάμι, από σημαντική μερίδα πολιτών.

Δεν έχουν καταφέρει καν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι .

Η αχτίδα φωτός για στοιχειώδη συνεννόηση στα εθνικά θέματα που διαφάνηκε χθες, από την ανταλλαγή δηλώσεων μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, αποτελεί αναμφίβολα μια θετική εξέλιξη. Την ώρα που οι Τούρκοι κλιμακώνουν τις προκλήσεις τους με τη βόλτα της κορβέτας τους στο Αιγαίο, ενώ παράλληλα συνεχίζουν τις βόλτες στην κυπριακή ΑΟΖ, θα ήταν παράλογο η ελληνική πολιτική ηγεσία να μην μπορεί να διακρίνει τι επιβάλλει το εθνικό συμφέρον. Οι όποιες διαφορές απόψεων για την εσωτερική πολιτική κατάσταση και τη διαχείριση της κρίσης, δεν μπορεί να αποτελούν μονίμως άλλοθι, για να μην μπορεί να διαμορφωθεί μια ελάχιστη κοινή στρατηγική στα κρίσιμα ανοικτά μέτωπα της εξωτερικής πολιτικής.

Πολύ περισσότερο όταν η κατάσταση γύρω μας διαρκώς περιπλέκεται με τις γεωπολιτικές ισορροπίες να αναδιατάσσονται διαρκώς. Η δήλωση του εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ ότι «είμαστε ανοιχτοί να πάμε σε μία συζήτηση για τα εθνικά θέματα» και η άμεση απάντηση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης ότι είναι πρόθυμος οποιαδήποτε στιγμή να ενημερώσει σε βάθος τους αρχηγούς των κομμάτων είναι ένα πρώτο βήμα για να ανοίξει ένας δίαυλος συνεννόησης και συναίνεσης, τουλάχιστον σε αυτό το πεδίο.

Είναι καιρός να αντιληφθούν όλοι ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια ως χώρα και ως κοινωνία να συνθλιβόμαστε σε άγονες εσωτερικές αντιπαραθέσεις που δεν οδηγούν πουθενά και επιπλέον διαμορφώνουν ένα διχαστικό κλίμα. Ο κοινός στόχος όλων των συντεταγμένων πολιτικών δυνάμεων, για προάσπιση των εθνικών συμφερόντων, υπηρετείται ουσιαστικά και αποφασιστικά  μόνο μέσα από μια κοινή στρατηγική και συμπόρευση στους βασικούς τουλάχιστον στόχους. Και είναι απαράδεκτο που μέχρι τώρα, για στενά καιροσκοπικούς λόγους, δεν έχουν  καταφέρει καν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι για να συνομιλήσουν και να ανταλλάξουν απόψεις. Ας μην αφήσουν λοιπόν για τους ίδιους λόγους, την ευκαιρία που οι ίδιοι δημιούργησαν, με τις χθεσινές δηλώσεις τους, να πάει χαμένη...

Οι ανακολουθίες του ΣΥΡΙΖΑ

Τον τελευταίο καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει μικρό παιδί που χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο και στη συνέχεια καταγγέλλει στην Αστυνομία κακοποίηση ανηλίκου. Στο ζήτημα της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, για παράδειγμα, και των πρόωρων εκλογών. Η πολιτική αβεβαιότητα προκύπτει από την άρνησή του να ψηφίσει για πρόεδρο έτσι ώστε να εκβιάσει εκλογές. Κατηγορεί, όμως, την κυβέρνηση ότι αυτή ευθύνεται επειδή ούτε λίγο, ούτε πολύ δεν δέχεται την πρότασή του για... άμεση διάλυση της Βουλής! Περιττό να πούμε ότι η πρότασή του ουδόλως αναιρεί την αβεβαιότητα. Γιατί ακόμα και αν υπήρχε συμφωνία στο πρόσωπο του Προέδρου -σε αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ επιδεικνύει μεγαθυμία αν του γίνει η χάρη για πρόωρες εκλογές-, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα μπορέσει να σχηματιστεί κυβέρνηση.

Ακόμα χειρότερα η λογική του ΣΥΡΙΖΑ ότι μόνο μία πρόσφατα νομιμοποιημένη κυβέρνηση μπορεί να διαπραγματευτεί για το χρέος και την έξοδο από το Μνημόνιο πάσχει από μία μικρή λεπτομέρεια. Ουδείς, του ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβανομένου, γνωρίζει ποια λύση επιδιώκει ο κ. Τσίπρας. Διότι από τη διαγραφή του χρέους και τη νομοθετική κατάργηση του Μνημονίου έως την αποφυγή μονομερών ενεργειών και την επαναδιαπραγμάτευση η απόσταση είναι χαοτική. Για την ακρίβεια είναι τόση όσο η παραμονή ή όχι στο ευρώ. Και υπάρχουν πολλοί, του γράφοντος περιλαμβανομένου, που πιστεύουν ότι ορισμένοι τουλάχιστον στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν κρυφή ατζέντα και επιθυμούν συνθήκες αστάθειας για να την εφαρμόσουν. Το ίδιο ανακόλουθη, όμως, είναι και η λογική του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με την επιθυμία της κυβέρνησης να βγούμε από το Μνημόνιο. Ο κυβερνητικός σχεδιασμός προβλέπει να επιστραφούν και να αφαιρεθούν από το χρέος τα 11,5 δισεκατομμύρια που περίσσεψαν από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και να χρησιμοποιηθούν για την περίφημη προληπτική γραμμή στήριξης.

Οχι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό θα είναι εγκληματικό. Τα χρήματα δεν πρέπει να αφαιρεθούν από το χρέος, αλλά να χρησιμοποιηθούν για τη ρευστότητα της αγοράς. Ουσιαστικά, δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ λέει δανείστε μας ξανά αυτά τα χρήματα, υπολογίστε τα στο χρέος, το οποίο, όμως, κατά τα άλλα θα διαγράψω. Δεν γνωρίζω ποιος από όλους τους φωστήρες του ΣΥΡΙΖΑ έχει την ευθύνη για τη διαπραγματευτική τακτική. Το να λες, όμως, σε κάποιον δώσε μου λεφτά τα οποία δεν πρόκειται να σου επιστρέψω, δεν ακούγεται και τόσο πειστικό. Κι όσο και αν γοητεύτηκαν από τους θεατρινισμούς του Τσάβες -για τη Βενεζουέλα δεν μιλούν πια, κινείται στα όρια της χρεοκοπίας-, κάτι θα έχουν ακούσει για το πώς διεξάγονται οι διαπραγματεύσεις στην Ευρώπη. Με λογικά επιχειρήματα δηλαδή, τα οποία στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν εξοβελίσει πλήρως νομίζοντας ότι έτσι θα κυβερνήσουν γρηγορότερα. Την κινέζικη παροιμία πάλι, να προσέχεις τι εύχεσαι γιατί μπορεί να σου συμβεί, μάλλον δεν την ξέρουν.

Μακάρι να το αντιληφθεί αυτό η κυβέρνηση.

Η κοινωνία ξέρει τι θέλει, άσχετα από τις επιθυμίες και τις πράξεις των πολιτικών. Απαίτησε ανοικτά πανεπιστήμια χωρίς θυλάκους βίας και ανομίας και άρχισε να το καταφέρνει. Θεώρησε θετικό το άνοιγμα των καταστημάτων κάποιες Κυριακές και το έδειξε. Οι πολίτες θέλουν να αφήσουν πίσω τους το χθες και στηρίζουν αλλαγές και μεταρρυθμίσεις όταν οι πολιτικοί και οι κατέχοντες θέση ευθύνης το τολμούν. Μακάρι να το αντιληφθεί αυτό η κυβέρνηση, που έχει έτοιμη μια μεταρρυθμιστική ατζέντα αλλά φοβάται να τη στηρίξει καθαρά και συγκροτημένα.

Η Ελληνική οικονομία εξακολουθεί να στηρίζεται σε σαθρά θεμέλια.

Το μόνο βέβαιο αυτή τη στιγμή είναι ότι η χώρα δεν είναι ακόμη σε θέση να σταθεί μόνη στα πόδια της και δεν πρόκειται να το καταφέρει στο βραχυπρόθεσμο μέλλον. Το απέδειξε η πρόσφατη απόπειρα της κυβέρνησης να απαλλαγεί, επειδή έτσι αποφάσισε η ίδια, από το ΔΝΤ, την τρόικα και το Μνημόνιο, δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι δεν έχει ανάγκη από περαιτέρω χρηματική στήριξη, το προβλέπουν οι αγορές και οι δανειστές που αντέδρασαν, το επισημαίνει η έκθεση Ιουλίου - Σεπτεμβρίου 2014 του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής, πρέπει επίσης να το αντιλαμβάνονται χωρίς όμως να το παραδέχονται και δίχως να αλλάζουν ουσιαστικά τη ρητορική τους τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτούς τους τελευταίους η γρήγορη αναρρίχηση στην εξουσία παραμένει αυτοσκοπός και δεν δείχνουν διατεθειμένοι να αλλάξουν τακτική.

Με λίγα λόγια, όποιες και αν είναι οι πολιτικές εξελίξεις και όπως και αν βαφτιστεί η συνέχεια και το αποτέλεσμα των διαβουλεύσεων με τους δανειστές και τους εκπροσώπους τους, η πραγματικότητα παραμένει η ίδια. Η ελληνική οικονομία εξακολουθεί να στηρίζεται σε σαθρά θεμέλια, οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις καρκινοβατούν, είτε ως σχέδια νόμων, είτε στην εφαρμογή, το διεθνές περιβάλλον παραμένει ασταθές, ιδιαίτερα στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, αλλά και γύρω από αυτήν και δεν υπάρχει καμία πρόνοια ώστε η χώρα να αποκτήσει στοιχειώδεις παραγωγικές βάσεις. Επομένως δεν υπάρχει και σχεδιασμός για τη μετά το Μνημόνιο εποχή, όπως σωστά τονίζει η έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής. Για να μην αναφέρουμε τον παράγοντα «Τουρκία» που για άλλη μία φορά δημιουργεί καταστάσεις που είναι πολύ δύσκολο να προβλεφθεί ποιες θα είναι οι επιπτώσεις τους στην Ελλάδα.

Ολα αυτά περιγράφουν πολύ συνοπτικά και σε γενικές γραμμές την αβεβαιότητα που καθορίζει το παρόν και κυρίως το βραχυπρόθεσμο μέλλον της χώρας. Αβεβαιότητα που παράγεται σε μεγάλο βαθμό εδώ αλλά και στο εξωτερικό, από εκείνους που θέτουν κανόνες και επηρεάζουν εξελίξεις. Η αλήθεια είναι ότι το διεθνές οικονομικό σύστημα έχει πολλές επικίνδυνες παραμέτρους με άμεσες δυσάρεστες συνέπειες για πάρα πολλές χώρες και δισεκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη, περιλαμβανομένων των Ελλήνων πολιτών. 

Η χώρα αυτή και ο λαός της έχουν ματώσει στα χρόνια της κρίσης .

Kάθε άλλο παρά δικαιολογείται αυτό το νέο κύμα απαιτήσεων που προβάλλεται από πλευράς της τρόικας προκειμένου να ολοκληρωθεί η τελική αξιολόγηση και να ανάψει το «πράσινο φως» για τις προγραμματισμένες εξελίξεις. Και το γνωρίζουν καλά αυτό τόσο τα μέλη της τρόικας όσο και εκείνοι τους οποίους εκπροσωπούν.

Σε μια χώρα που η ανεργία της έφτασε στο εξωφρενικό ποσοστό του 27,5% και μόλις τελευταία εμφανίστηκαν τα πρώτα δειλά ίχνη αποκλιμάκωσής της είναι αδιανόητη ακόμη και η σκέψη για καθιέρωση των μαζικών απολύσεων. Οπως επίσης είναι αδιανόητη η απαίτηση για νέες μειώσεις μισθών και περικοπές συντάξεων, που θα έχουν ως αναπότρεπτο αποτέλεσμα την υποχώρηση σε νέα υφεσιακά τέλματα.

Η χώρα αυτή και ο λαός της έχουν ματώσει στα χρόνια της κρίσης όσο καμία άλλη χώρα και κανένας άλλος λαός υπό συνθήκες ομαλής πολιτικής ζωής. Τα όποια όρια αντοχής τους έχουν εξαντληθεί προ πολλού και δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλες ασκήσεις επί χάρτου και εκ των υστέρων ομολογίες εσφαλμένων υπολογισμών και εκτιμήσεων που με ασυγχώρητη επιπολαιότητα προωθούνται και επιβάλλονται.

Ταυτόχρονα, όμως, θα πρέπει κι εμείς επιτέλους να καταλάβουμε πως η απαίτηση για πολιτική σταθερότητα και κοινωνική γαλήνη είναι απαράβατη προϋπόθεση για να περάσουμε στην ομαλή οικονομική λειτουργία. Και πως η ενδεχόμενη απεμπλοκή από τις μνημονιακές υποχρεώσεις δεν θα ισοδυναμεί με εγκατάλειψη των προγραμματισμένων μεταρρυθμίσεων, χωρίς τις οποίες δεν θα προκύψει το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα για την αναπτυξιακή από εδώ και πέρα πορεία του τόπου.

Η λύση στο πρόβλημα που έχει ανακύψει είναι απλή αν υπάρξει κατανόηση και καλή θέληση και από τις δύο πλευρές. Αν εμείς κατανοήσουμε τις ανησυχίες των εταίρων και δανειστών μας και αν εκείνοι συνειδητοποιήσουν ότι τα όριά μας έχουν εξαντληθεί.

Πολιτισμός ή βαρβαρότητα

Η συνιστώσα, τρόπον τινά, του τμήματος Πολιτισμού δημοσίευσε και έθεσε σε «διαβούλευση» τις θέσεις της. Οι γενικές αναφορές και η λογική ότι «εμείς τα λέμε καλύτερα και θα τα κάνουμε καλύτερα» είναι το πλαίσιο που έρχεται να συμπληρώσει την κυρίαρχη αντίληψη και όχι να την ανατρέψει. Κάποιοι ήταν μαθημένοι να επιδοτούνται από το κράτος. Δεν μπορεί η Αριστερά να θεωρεί τον πολιτισμό «τσόντα» της πολιτικής και να τον ξεχωρίζει. Ο πολιτισμός είναι το όλον της ύπαρξής μας, δεν είναι το μέρος.

Οι άνθρωποι της συνιστώσας του πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεκόβουν τις θέσεις τους από τον κρατισμό και τις επιχορηγήσεις του υπουργείου Πολιτισμού. Δεν ενοποιούν τον Πολιτισμό με την Παιδεία και με την ανάγκη του ανθρώπου να δώσει υπαρξιακές απαντήσεις: από πού έρχεται, ποιος είναι και πού πάει. Η παράδοση, οι λαϊκές διεργασίες, εκεί που ζυμώνονται οι άνθρωποι, που πονάνε, που χαίρονται να μοιράζονται την ομορφιά για να μπορούν να την απολαύσουν, εκεί που μοιράζονται τον πόνο για να τον απαλύνουν, εκεί που η γλώσσα γίνεται σώμα και ουσία των πραγμάτων και λειτουργεί μεταδοτικά και θεραπευτικά. Οι άνθρωποι της συνιστώσας του πολιτισμού παρουσιάζονται ως ειδικοί της Τέχνης, των Γραμμάτων και του Πολιτισμού ή αλλιώς «της προόδου και της οικολογίας», για να έρθουμε σε παλαιότερες τυποποιημένες και παρωχημένες εκφράσεις. Πράγματι την οικολογία ακόμα και η πληθυντική Αριστερά τη θεωρούσε «τσόντα», τον... μαϊντανό στην πολιτική της, και όχι την κοινωνική και πολιτική ουσία της. Ο δημιουργός Πολιτισμός έχει τις ρίζες του στο σώμα της πατρίδας μας, στη γλώσσα που είναι η ψυχή της, στην Ιστορία και στη μνήμη. Μέσα από τον χρόνο και τον πόνο έχουν ξεπηδήσει έργα μεγάλα από ανθρώπους δημιουργούς που πάσχουν από ύπαρξη. Δεν τελειώνει όμως ο διανοούμενος, ο καλλιτέχνης, ο ποιητής, ο μουσικός γιατί «τα είπε» όλα με το έργο του. Αν παραμείνει στην ικανοποίηση και στη ματαιοδοξία του και δεν στέκεται κάθε στιγμή αντίθετος σώματι και πνεύματι απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας, τότε γίνεται στήριγμα και δεκανίκι της.

Η συνιστώσα του πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ δεν γνωρίζει ή έχει διαφορετική αντίληψη για το πώς παράγεται ο πολιτισμός, πώς διαχέεται μέσα στην κοινωνία, για την πανανθρώπινη διάστασή του, που σπάει στεγανά και δεν εμπορευματοποιείται. Χρειάζεται ένας νέος διαφωτισμός, ένας αγώνας εξανθρωπισμού των ανθρώπων και των κοινωνιών που βιώνουν και συνηθίζουν να καταναλώνουν τον πολιτισμό της επιτάχυνσης και της βαρβαρότητας που παράγει το καπιταλιστικό σύστημα. Οι ομόρριζες λέξεις πόλις, πολίτης, πολιτισμός δεν γίνονται συνιστώσες της πολιτικής, είναι η πολιτική ουσία που δημιουργεί από «το τώρα» τον κόσμο που θέλουμε να ζήσουμε. Τότε η Τέχνη γίνεται επαναστατική, απελευθερωτική και λυτρώνει τον άνθρωπο και τον βγάζει έξω από την προδιαγεγραμμένη μοίρα του, από θεούς και σωτήρες, από τεχνοκράτες λογιστές που αφαιρούν τα ονόματα, αγνοώντας τι σημαίνει αρχή παιδείας, ονομάτων επίσκεψις, και ο άνθρωπος-πρόσωπο καθίσταται αριθμός στους υπολογισμούς τους, καθώς έχουν θεοποιήσει το κέρδος.