Ο πολιτικός υπόσχεται ως Μεσσίας κι ο πολίτης ευφραίνεται ως πιστός.

Όλη αυτή η διά μαγείας μέσω των λόγων – και ποτέ των έργων – άσκηση της πολιτικής αναδεικνύει σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια τη φαντασιωτική μας σχέση με την εξουσία. Το εθνικό μας αφήγημα είναι το παραμύθι για ένα καλύτερο αύριο που δεν έρχεται ποτέ, γι’ αυτό και κρατά τη γοητεία του, διατηρεί το ενδιαφέρον αμείωτο και μέσα από αυτή τη διαδικασία, που χρωστά πολλά στην τέχνη του θεάτρου και ευρύτερα της παράστασης, αποκτούμε μια μεταφυσική σχέση με την πραγματικότητα...

Εκεί οφείλεται και η διαχρονικά ακλόνητη και βαθύτατα πολιτισμική σχέση, που σχεδόν υπερβαίνει και τις ιδεολογικές προσκολλήσεις, πολίτη και πολιτικού. Ο πολιτικός υπόσχεται ως Μεσσίας κι ο πολίτης ευφραίνεται ως πιστός. Πρόκειται για μια ευλαβή, σχεδόν ιερατική σχέση της πολιτείας μας με τον πολίτη. Η δραματουργία του ψέματος, η ένταση, η εφευρετικότητα, η ευστροφία και η τόλμη κάνουν την υπόσχεση συναρπαστική υπόθεση, σαν μια «μη πραγματικότητα» μέσα στην πραγματικότητα, που υπερβαίνει και το πρόβλημα και τη λύση – τη μιζέρια της αλήθειας!

Η ελπίδα σερβίρεται τελετουργικά μέσα από ένα τυπικό αντάξιο του μεγέθους της. Αυτός που περιμένει την αναγέννηση έχει υπομονή, γίνεται συμμέτοχός της, ένας οραματιστής που θα συμβάλει στη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου, στο εγγύς ή στο απώτερο μέλλον δεν έχει σημασία, μια και το μίζερο σήμερα ανανεώνεται μέσα από ένα ονειρώδες αύριο. Η υπόσχεση μας κρατά ζωντανούς, μας κρατά εν εγρηγόρσει, μας εμπνέει.

Είμαστε μια χώρα ψεμάτων, που οικοδομήθηκε από φτηνά υλικά μεγαλοϊδεατισμού, μια χώρα δίχως ταυτότητα, μια χώρα δίχως οργανική σχέση με το παρελθόν της, μια χώρα που εισάγει τον πολιτισμό της, μια χώρα που αναζητεί φιλέλληνες και όχι Έλληνες.