Αυτήν τη φορά ο λαός μας θα πρέπει να ρίξει όλο το βάρος του σε όποια πλευρά θεωρεί ότι μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα.

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΑΜΦΙΒΑΛΛΕΙ ότι ο τόπος έχει ανάγκη από νέους ηγέτες, από νέο πολιτικό αίμα, από νέα μυαλά. Και ότι είναι ευκαιρία να τα αποκτήσει με τις εκλογές, όποτε και αν γίνουν, για να διώξει τη «μούχλα». Νέους όλων των ηλικιών (αλλά και γέρους όλων των ηλικιών) διαθέτουν και οι δύο πλευρές. Ο Δένδιας άφησε πίσω τους δύο σαραντάρηδες υπουργούς, τον Κικίλια και τον Σκρέκα (αν και ο αρχηγός του βιάστηκε να διώξει μάνι-μάνι τον υφυπουργό του Στύλιο, χάριν του Περισσού). Ο Τσίπρας είναι ο ίδιος σαραντάρης (αν και πίσω του γκρινιάζουν 5-6 ενενηντάρηδες, με... νεαρότερο όμως στα μυαλά τον Μανώλη Γλέζο). Νέες ιδέες έχουν σίγουρα αμφότεροι οι αρχηγοί. Αυτές τις μέρες στέκονται στο σταυροδρόμι που οδηγεί στο να γίνουν σωτήρες ή ολετήρες του έθνους. Σωτήρες αν θέσουν υπεράνω όλων το συμφέρον της πατρίδας. Ολετήρες αν συνεχίσουν το μαλλιοτράβηγμα, την ώρα που μύριοι κίνδυνοι απειλούν την πατρίδα...

Ότι αυτήν τη φορά ο λαός μας θα πρέπει να ρίξει όλο το βάρος του σε όποια πλευρά θεωρεί ότι μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα. Να αποφύγει τις μεσοβέζικες επιλογές, τις ρουσφετολογικές εξαρτήσεις, το κομματικό σκορποχώρι. Οχι πια σε μια Ελλάδα των εκατό αρχηγών, όπως θα την ήθελε η ξενοκρατία. Φρονώ ότι και οι δύο αρχηγοί είναι εξίσου καλοί πατριώτες. Ο «αποδώ» διαθέτει μεγαλύτερη πείρα, αρκετά νεαρά στελέχη και ευρωπαϊκή κάλυψη. Ο «αποκεί» φλογερά νιάτα, καθαρό παρελθόν μεγάλες φιλοδοξίες, πιστούς ψηφοφόρους και… ίσως υπερατλαντική προοπτική. Αμφότεροι όμως είναι έντιμοι, εργατικοί, καλοί οικογενειάρχες και όχι δούλοι του χρήματος. Αλλά… δυστυχώς, αρκετά πεισματάρηδες ώστε να μην εννοούν να χαμηλώσουν τον «τουπέ» τους και να δώσουν τα χέρια τους, σε μέρες μεγάλης εθνικής δοκιμασίας όπως οι σημερινές. Αυτό θα έκαναν οι προκάτοχοί τους Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου.