Δυστοκία συγχρονισμού

Η δημοσκοπική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει τη διεύρυνση της απήχησής του. Θέτει, ωστόσο, καίρια ερωτήματα ως προς τη δυνατότητά του να μετεξελιχθεί σε δύναμη κυβερνητικής ευθύνης. Στην κρίσιμη περίοδο του 2012, η αξιωματική αντιπολίτευση προκαλούσε φόβο και ανασφάλεια σε ένα σημαντικό κομμάτι του εκλογικού σώματος. Σήμερα, όμως, που η Ελλάδα σταθεροποίησε τη θέση της στην Ευρωζώνη, το μείζον ζήτημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η έλλειψη πειστικότητας. Δεν πείθει ότι οι θέσεις του είναι ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες. Παράλληλα, προκαλεί αμφιβολίες για την ικανότητά του να διαχειριστεί επαρκώς τα καυτά προβλήματα της χώρας.

Πριν από δύο χρόνια εξέφρασε τη δυσαρέσκεια και την αγανάκτηση των πολιτών με την αντιμνημονιακή ρητορική. Μολονότι τα δεδομένα άλλαξαν, η πολιτική του παραμένει στατική. Η βίαιη ωρίμανση του Γ. Δραγασάκη έμεινε μετέωρη. Το ίδιο και η δειλή στροφή του Α. Τσίπρα προς τον ορθολογισμό. Οι έντεχνες λειάνσεις του, όπως και η μετριοπάθεια του Γ. Σταθάκη δεν συνιστούν ουσιαστική αναπροσαρμογή. Η έξοδος από τα μνημόνια δημιουργεί νέες ανάγκες, που δεν αντιμετωπίζονται με άσφαιρες πολιτικές, ιδεοληψίες και άγνοια κινδύνου. Με την επιθετική διαπραγμάτευση που διακηρύσσει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μεταβάλλεται το ισχύον θεσμικό πλαίσιο, ακόμη κι αν βελτιωθούν κάποιες πλευρές και όροι. Με την άρνησή του να αποδεχθεί συμφωνίες που θα υπογράψει η χώρα θα βρεθεί μπροστά σε αδιέξοδα. Με τη δημοκρατική ανατροπή που επαγγέλλεται, δεν θα αλλάξει ο τρόπος λειτουργίας των αγορών, ούτε θα ευαισθητοποιηθούν οι δανειστές μας. Με την εμμονή του να «κουρευτεί» το χρέος δεν πείθονται οι πιστωτές και τα εθνικά τους κοινοβούλια.

Η Ελλάδα, προκειμένου να αποφύγει δυσάρεστες εκπλήξεις, είναι αναγκασμένη να αποδεχθεί την προληπτική πιστωτική γραμμή. Η αυστηρή επιτήρηση από τους εταίρους της είναι δεδομένη. Την υπαγορεύουν οι νέες συνθήκες της Ευρωζώνης. Οι δημοσιονομικές δυνατότητες περιορισμένες. Το γεγονός ότι Γαλλία και Ιταλία αναγκάστηκαν να αναπροσαρμόσουν τους προϋπολογισμούς τους στους ευρωπαϊκούς κανόνες είναι αποκαλυπτικό. Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη και η δυστοκία του ΣΥΡΙΖΑ να συγχρονιστεί με αυτήν επιτείνει το πρόβλημα πειστικότητάς του, περιορίζει τη δυναμική, θολώνει την κυβερνησιμότητά του. Ο προσφιλής στον αρχηγό του Λένιν έλεγε: «Νέα κατάσταση νέα καθήκοντα». Το βέβαιο, πάντως, είναι πως ο συγχρονισμός δεν επιτυγχάνεται, κάνοντας δημόσιες σχέσεις με συστημικούς και «αντισυστημικούς» παράγοντες.