Ο χρόνος μετράει αντίστροφα

Τα ψέματα τελειώ­νουν. Και γνωρί­ζουμε πλέον και την ημερομηνία λήξης τους. Στις 8 Δεκεμ­βρίου το Eurogroup θα αποφασίσει για τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες θα εξασφαλίσουμε από το 2015 την πιστωτική στήριξη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και εξυπακούεται ότι, αν όχι στις 9 ή τις 10, το πολύ ως το τέλος του χρόνου θα πρέπει να έχουμε αποφασίσει τι θα κάνουμε. Οχι ως Σαμαράς και Βενιζέλος, αλλά ως χώρα.

Ο ιδανικός τρόπος για να ληφθεί μια τέτοια απόφαση είναι ένας και μόνος: να συμφωνήσουν όλοι (και οπωσδήποτε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ) σε μια κοινή γραμμή. 'Η αν δεν τα βρουν, αν κρίνουν ότι αποκλείεται να συμπορευτούν, να δείξουν τουλάχιστον τη στοιχειώδη πολιτική εντιμότητα ώστε να γνωστοποιήσουν στον ελληνικό λαό τις αντιρρήσεις τους για τις όποιες αποφάσεις πάρουν οι Ευρωπαίοι και να ανακοινώσουν τις επιλογές τους, και έτσι οι πολίτες να κρίνουν και να αποφασίσουν για το μέλλον τους έχοντας πλήρη γνώση των όσων τους αναμένουν στη μία ή την άλλη περίπτωση.

Είναι βαρύ το τίμημα που έχει καταβάλει ο ελληνικός λαός τα τελευταία χρόνια με την ελπίδα να βγει από την κρίση. Και το λιγότερο που δικαιούται είναι η ειλικρίνεια των πολιτικών. Ολων των πολιτικών. Απέναντι στην απόφαση των Ευρωπαίων για το είδος της στήριξης που μας προσφέρουν θα πρέπει να αντιτάξουμε σαφείς και ξεκάθαρες απαντήσεις: ή ναι ή όχι. Και αν η απάντηση είναι «όχι», τότε θα πρέπει να ακούσουμε και την αντιπρόταση.

Η διαβεβαίωση πως «εμείς θα διαπραγματευτούμε σκληρά» δεν είναι απάντηση. Δεν αμφισβητώ ότι έτσι θα γίνει. Αλλά ως πολίτης θέλω να ξέρω τι θα γίνει αν η σκληράδα δεν αποδώσει. Δεν μετράει μόνο τι θέλουμε εμείς, αλλά και τι θέλουν και οι ξένοι. Κι όποιοι με ειλικρίνεια υποστηρίζουν ότι η λήψη της απόφασης θα πρέπει να γίνει από μια νέα κυβέρνηση που θα έχει την έγκριση του ελληνικού λαού, οφείλουν να τον έχουν ενημερώσει για όλες τις ενδεχόμενες κινήσεις τους. Για να μην καταντήσουμε στα γελοία σενάρια «πως θα κάνουμε δημοψήφισμα για να αποφασίσει ο λαός»...