Πολιτισμός ή βαρβαρότητα

Η συνιστώσα, τρόπον τινά, του τμήματος Πολιτισμού δημοσίευσε και έθεσε σε «διαβούλευση» τις θέσεις της. Οι γενικές αναφορές και η λογική ότι «εμείς τα λέμε καλύτερα και θα τα κάνουμε καλύτερα» είναι το πλαίσιο που έρχεται να συμπληρώσει την κυρίαρχη αντίληψη και όχι να την ανατρέψει. Κάποιοι ήταν μαθημένοι να επιδοτούνται από το κράτος. Δεν μπορεί η Αριστερά να θεωρεί τον πολιτισμό «τσόντα» της πολιτικής και να τον ξεχωρίζει. Ο πολιτισμός είναι το όλον της ύπαρξής μας, δεν είναι το μέρος.

Οι άνθρωποι της συνιστώσας του πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεκόβουν τις θέσεις τους από τον κρατισμό και τις επιχορηγήσεις του υπουργείου Πολιτισμού. Δεν ενοποιούν τον Πολιτισμό με την Παιδεία και με την ανάγκη του ανθρώπου να δώσει υπαρξιακές απαντήσεις: από πού έρχεται, ποιος είναι και πού πάει. Η παράδοση, οι λαϊκές διεργασίες, εκεί που ζυμώνονται οι άνθρωποι, που πονάνε, που χαίρονται να μοιράζονται την ομορφιά για να μπορούν να την απολαύσουν, εκεί που μοιράζονται τον πόνο για να τον απαλύνουν, εκεί που η γλώσσα γίνεται σώμα και ουσία των πραγμάτων και λειτουργεί μεταδοτικά και θεραπευτικά. Οι άνθρωποι της συνιστώσας του πολιτισμού παρουσιάζονται ως ειδικοί της Τέχνης, των Γραμμάτων και του Πολιτισμού ή αλλιώς «της προόδου και της οικολογίας», για να έρθουμε σε παλαιότερες τυποποιημένες και παρωχημένες εκφράσεις. Πράγματι την οικολογία ακόμα και η πληθυντική Αριστερά τη θεωρούσε «τσόντα», τον... μαϊντανό στην πολιτική της, και όχι την κοινωνική και πολιτική ουσία της. Ο δημιουργός Πολιτισμός έχει τις ρίζες του στο σώμα της πατρίδας μας, στη γλώσσα που είναι η ψυχή της, στην Ιστορία και στη μνήμη. Μέσα από τον χρόνο και τον πόνο έχουν ξεπηδήσει έργα μεγάλα από ανθρώπους δημιουργούς που πάσχουν από ύπαρξη. Δεν τελειώνει όμως ο διανοούμενος, ο καλλιτέχνης, ο ποιητής, ο μουσικός γιατί «τα είπε» όλα με το έργο του. Αν παραμείνει στην ικανοποίηση και στη ματαιοδοξία του και δεν στέκεται κάθε στιγμή αντίθετος σώματι και πνεύματι απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας, τότε γίνεται στήριγμα και δεκανίκι της.

Η συνιστώσα του πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ δεν γνωρίζει ή έχει διαφορετική αντίληψη για το πώς παράγεται ο πολιτισμός, πώς διαχέεται μέσα στην κοινωνία, για την πανανθρώπινη διάστασή του, που σπάει στεγανά και δεν εμπορευματοποιείται. Χρειάζεται ένας νέος διαφωτισμός, ένας αγώνας εξανθρωπισμού των ανθρώπων και των κοινωνιών που βιώνουν και συνηθίζουν να καταναλώνουν τον πολιτισμό της επιτάχυνσης και της βαρβαρότητας που παράγει το καπιταλιστικό σύστημα. Οι ομόρριζες λέξεις πόλις, πολίτης, πολιτισμός δεν γίνονται συνιστώσες της πολιτικής, είναι η πολιτική ουσία που δημιουργεί από «το τώρα» τον κόσμο που θέλουμε να ζήσουμε. Τότε η Τέχνη γίνεται επαναστατική, απελευθερωτική και λυτρώνει τον άνθρωπο και τον βγάζει έξω από την προδιαγεγραμμένη μοίρα του, από θεούς και σωτήρες, από τεχνοκράτες λογιστές που αφαιρούν τα ονόματα, αγνοώντας τι σημαίνει αρχή παιδείας, ονομάτων επίσκεψις, και ο άνθρωπος-πρόσωπο καθίσταται αριθμός στους υπολογισμούς τους, καθώς έχουν θεοποιήσει το κέρδος.