Όλα αυτά τα χρόνια της επώδυνης κρίσης, μαζί με τις οικονομικές μας αντοχές, δοκιμάζονται – εξίσου σκληρά – οι αξίες μας και το πολιτικό μας ένστικτο. Όλα αυτά τα χρόνια χάνουμε χρήματα, περιουσίες, εργασίες, μισθούς, αξιοπρέπεια, λογική. Χάνουμε τα πάντα και πάνω απ’ όλα τη δυνατότητά μας να έρθουμε με τα λογικά μας αντιμέτωποι με αυτό που μας έγινε – έξω από τις καθοδηγούμενες ιδεολογικές σκοπιμότητες.
Πριν από όλα, δεν μπορέσαμε να απαντήσουμε ακόμα σε απλά και θεμελιώδη ερωτήματα. Οι πολίτες είναι αμέτοχοι της ζωής τους, είναι αμέτοχοι των πολιτικών ευθυνών τους, είναι αμέτοχοι των όσων συμβαίνουν εν γένει γύρω τους; Είναι άβουλα υποκείμενα της ιστορίας, όπως ένα σκουριασμένο τενεκεδάκι στο έλεος της τρικυμίας; Πόσο πολύ μας υποτιμούν όλοι αυτοί που υπερασπίζονται τα δίκαιά μας, όλοι αυτοί που δεν μας αφήνουν να κοιτάξουμε λίγο ευρύτερα τις ευθύνες μας – όχι για να στήσουμε Γουδιά και ειδικά δικαστήρια, αλλά για να δώσουμε μια λύση στα προβλήματά μας δημιουργικά συμμετέχοντας.
Κάποιοι, ωστόσο, θέλουν να υποστούμε το βάρος των προβλημάτων που γεννά η κρίση, αλλά όχι να ερευνήσουμε τα αίτια και να συμμετέχουμε στη λύση τους. Κι αυτοί οι κάποιοι είναι όλο το πολιτικό μας σύστημα. Όλα τα κόμματα και τα κομματίδια που συμμετέχουν σε αυτό και διεκδικούν την ψήφο μας, εκμεταλλευόμενα την ανέχειά μας, τα αδιέξοδά μας και κυρίως διαχειριζόμενα την οργή μας για λογαριασμό τους. Έτσι εμφανίζονται όλοι ως εξ ουρανού σωτήρες. Λες και δεν τους γνωρίζουμε, λες και δεν γνωρίζει ως και ο τελευταίος πολίτης αυτής της χώρας πώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε...
Ωστόσο, το κάθε κόμμα σε τραβά από το μανίκι και εκτός από την ψήφο σου, θέλει να διαχειριστεί και τον θυμό σου, να τον στρέψει στον πολιτικό του αντίπαλο και όχι στη λύση. Καθοδηγεί τη σκέψη σου, πώς να διαμαρτυρηθείς, πώς να φοβηθείς, πώς να το εμπιστευτείς τυφλά, πώς να του χαρίσεις την εξουσία που διεκδικεί, πώς να επιβεβαιώσεις τον ρόλο του. Σε στρέφει εναντίον των άλλων και όχι στη δική σου ζωή, τη δική σου διέξοδο, τη δική σου λύση. Αυτή είναι η αλήθεια και όλοι την κατέχουν τόσο καλά ώστε με άνεση να την προδίδουν κατά συρροήν.
Πριν από όλα, δεν μπορέσαμε να απαντήσουμε ακόμα σε απλά και θεμελιώδη ερωτήματα. Οι πολίτες είναι αμέτοχοι της ζωής τους, είναι αμέτοχοι των πολιτικών ευθυνών τους, είναι αμέτοχοι των όσων συμβαίνουν εν γένει γύρω τους; Είναι άβουλα υποκείμενα της ιστορίας, όπως ένα σκουριασμένο τενεκεδάκι στο έλεος της τρικυμίας; Πόσο πολύ μας υποτιμούν όλοι αυτοί που υπερασπίζονται τα δίκαιά μας, όλοι αυτοί που δεν μας αφήνουν να κοιτάξουμε λίγο ευρύτερα τις ευθύνες μας – όχι για να στήσουμε Γουδιά και ειδικά δικαστήρια, αλλά για να δώσουμε μια λύση στα προβλήματά μας δημιουργικά συμμετέχοντας.
Κάποιοι, ωστόσο, θέλουν να υποστούμε το βάρος των προβλημάτων που γεννά η κρίση, αλλά όχι να ερευνήσουμε τα αίτια και να συμμετέχουμε στη λύση τους. Κι αυτοί οι κάποιοι είναι όλο το πολιτικό μας σύστημα. Όλα τα κόμματα και τα κομματίδια που συμμετέχουν σε αυτό και διεκδικούν την ψήφο μας, εκμεταλλευόμενα την ανέχειά μας, τα αδιέξοδά μας και κυρίως διαχειριζόμενα την οργή μας για λογαριασμό τους. Έτσι εμφανίζονται όλοι ως εξ ουρανού σωτήρες. Λες και δεν τους γνωρίζουμε, λες και δεν γνωρίζει ως και ο τελευταίος πολίτης αυτής της χώρας πώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε...
Ωστόσο, το κάθε κόμμα σε τραβά από το μανίκι και εκτός από την ψήφο σου, θέλει να διαχειριστεί και τον θυμό σου, να τον στρέψει στον πολιτικό του αντίπαλο και όχι στη λύση. Καθοδηγεί τη σκέψη σου, πώς να διαμαρτυρηθείς, πώς να φοβηθείς, πώς να το εμπιστευτείς τυφλά, πώς να του χαρίσεις την εξουσία που διεκδικεί, πώς να επιβεβαιώσεις τον ρόλο του. Σε στρέφει εναντίον των άλλων και όχι στη δική σου ζωή, τη δική σου διέξοδο, τη δική σου λύση. Αυτή είναι η αλήθεια και όλοι την κατέχουν τόσο καλά ώστε με άνεση να την προδίδουν κατά συρροήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου