Αφορά το πώς και με ποιους.

Για όλους εμάς που το απαιτούσαμε ως τη μόνη διέξοδο έναντι της πλήρους αποτυχίας του ελληνικού κρατικοδίαιτου πελατειακού καπιταλιστικού μορφώματος και του εθνικού ξεπεσμού να μας καθοδηγούν οι «ξένοι» στα βήματα για το μέλλον μας. Μόνο που για μία ακόμα φορά, ο κυβερνητικός σχηματισμός χρησιμοποιεί ένα εθνικό πρόσταγμα ως επικοινωνιακή φούσκα. Το εθνικό σχέδιο τους αφορά το αυτονόητο και αναπόδραστο της υπαρξιακής εξέλιξης από μια εσωστρεφή-καταναλωτική οικονομία σε μια παραγωγική-εξωστρεφή. Και εκεί, θα μας παρουσιάσουν ποσοτικά δεδομένα προσαρμογής, ξεχνώντας τις ποιοτικές παραμέτρους που προσδιορίζουν τον τρόπο επίτευξης των ποσοτικών στόχων.

Ξεχνώντας ότι κάθε χώρα κατακτά τη θέση της στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας βασιζόμενη σε ένα διαφορετικό μοντέλο οργάνωσης με διαφορετικά ποιοτικά και όχι απλώς ποσοτικά χαρακτηριστικά. Στις ΗΠΑ βασίζονται στην οικονομία των ανταγωνιστικών αγορών για να κατανείμουν τους πόρους της οικονομίας. Στη βόρεια Ευρώπη η έμφαση δίνεται στους θεσμούς κοινωνικού διαλόγου που αποφασίζουν για τις κατευθύνσεις χρήσης και εξειδίκευσης των πόρων όσο και την κατανομή του πλούτου. Στην Τουρκία και το Μεξικό το μοντέλο είναι ιεραρχικό, με διάταξη επιχειρηματικών συμφερόντων να καθοδηγεί τις οικονομίες, τις κοινωνίες και την πολιτική.

Συνεπώς, το ζητούμενο του εθνικού σχεδίουμας δεν είναι να κατακτήσει το αυτονόητο της εξωστρέφειας και της βελτίωσης των ποσοτικών δεικτών, αλλά να μας μεταβάλει σε μια ευρωπαϊκού τύπου οικονομία ανοικτών ανταγωνιστικών αγορών με συλλογικούς θεσμούς κοινωνικού διαλόγου, εγκαταλείποντας επιτέλους την ολιγαρχική διάταξη της οικονομίας και της πολιτικής, το μοντέλο ιεραρχικών επιχειρηματικών συμφερόντων στο οποίο βυθιζόμαστε ολοένα. Το εθνικό σχέδιο μαςαφορά στις ποιοτικές παραμέτρους που περιγράφουν δομές, θεσμούς και διαδικασίες μέσω των οποίων επιτυγχάνονται οι ποσοτικοί στόχοι. Αφορά το πώς και με ποιους. Το εθνικό σχέδιοτους αφορά σε «ποσότητες»..., το άλλοθι αναπαραγωγής του κατεστημένου.