Σοβαρευτείτε πια!

Σας έχω ξαναπεί για την τάση μου να διακρίνω περιθώρια αισιοδοξίας εκεί που άλλοι (οι περισσότεροι) βλέπουν κυρίως δυσκολίες ή και αδιέξοδα. Κατά κανόνα έτσι συμβαίνει. Αλλά όχι πάντα. Γιατί υπάρχουν και περιπτώσεις που διαπιστώνεις ότι οι παθογένειες είναι τόσο βαθιές που ούτε καν ελαφρυντικά δεν επιτρέπουν να αναγνωρίσεις.

Παράδειγμα η ιστορία του ΕΝΦΙΑ. Τι ελαφρυντικά να βρεις ή πώς να δικαιολογήσεις έναν μηχανισμό που αποδεικνύεται ανίκανος να διαμορφώσει έναν στοιχειωδώς δίκαιο και λειτουργικό νόμο για τη φορολογία των ακινήτων; Και πώς να χαρακτηρίσεις δημόσιους λειτουργούς που αποδεικνύονται ανίκανοι να αντιληφθούν πως είναι αδιανόητο να αποτιμούν με τιμές Κηφισιάς και Ψυχικού οικόπεδα σε απίθανες περιοχές της χώρας;

Κι από την άλλη παρακολουθείς την αξιωματική αντιπολίτευση, ένα κόμμα που φιλοδοξεί να είναι σε μερικούς μήνες κυβέρνηση και να διαχειρίζεται τις τύχες του τόπου, να αντιμετωπίζει με πρωτοφανή επιπολαιότητα και με παιδαριώδη επιχειρηματολογία θέματα που αφορούν τις διεθνείς σχέσεις και τις συμμαχίες της χώρας. Διότι μπορεί ο Γλέζος και ο κάθε Γλέζος να έχει τα προσωπικά και ιδεολογικοπολιτικά του απωθημένα, αλλά ας μην του διαφεύγει τουλάχιστον ότι ζούμε στο 2014 και όχι στη δεκαετία του '50 ή του '60.

Εχουμε περάσει μια φρικτή τετραετία και δικαιολογημένη είναι η απαίτηση όλων μας να προκύψει και κάτι καλό μέσα απ' αυτήν τη λαίλαπα που κανένας μας δεν φανταζόταν ότι θα είχε τέτοιες διαστάσεις και επιπτώσεις. Αλλά η προσδοκία διαψεύδεται. Η απαίτηση για περισσότερη υπευθυνότητα και σοβαρότητα δεν βρίσκει αντίκρισμα.

Μια κυβέρνηση που αδυνατεί να δρομολογήσει σωστά μια νομοθετική διαδικασία, γιατί δεν την νοιάζει αν ο νόμος που θα προκύψει θα είναι σωστός, αλλά αν θα της αποφέρει τα έσοδα τα οποία χρειάζεται. Και μια αξιωματική αντιπολίτευση που δεν εννοεί να καταλάβει πως δεν αποδεικνύει υπευθυνότητα η μόνιμη διαφωνία με τις οποίες κυβερνητικές προτάσεις και πρωτοβουλίες και δεν αποτελεί στοιχείο σοβαρότητας η αδυναμία της να κατανοήσει πως ορισμένα γεγονότα έχουν κριθεί από την Ιστορία και πως το παραμύθι του «ξανθού αδελφού» μπορεί να συγκινούσε σε άλλες εποχές αλλά πια δεν πουλάει. Κι αυτό γιατί οσάκις τον χρειαστήκαμε μας έγραψε κανονικά και γιατί πλέον είναι κι αυτός ένας «άθλιος καπιταλιστής» -και ως νεόκοπος, χειρότερος των άλλων.