Ο νέος είν' ωραίος, αλλά ο παλιός είναι αλλιώς.

Σε λίγο τα κόμματα θα δίνουν μικρές αγγελίες - «ζητείται 30χρονος κι αν είναι και 20χρονος ακόμα καλύτερα, εμφανίσιμος, που να τα λέει καλά στην τηλεόραση, για μεγάλη θέση σε αξιοπρεπή κομματικό οργανισμό».

Βέβαια, ό,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο. Να, πώς έγινε μόδα το παγωμένο γιαούρτι κι άνοιξαν εκατοντάδες τέτοια μαγαζιά, ώσπου στο τέλος δεν υπάρχει πελατεία για όλους; Κάπως έτσι θα πάει το πράγμα και με τους πιτσιρικάδες της πολιτικής. Οταν γίνουν πολλοί στα κόμματα, θα έχει χαθεί το έξτρα πλεονέκτημα των νιάτων.

Και δεν είναι θετικό ότι όλοι σπεύδουν να προωθήσουν τους νέους; Πολύ θετικό ακούγεται. Ούτως ή άλλως, η ζωή συνεχίζεται - οι σημερινοί τριαντάρηδες θα είναι πενηντάρηδες πριν το καταλάβουν.

Το πρόβλημα έγκειται αλλού. Το πολιτικό μας σύστημα ευνοούσε μέχρι τελευταία την ισόβια παρουσία των πολιτικών στελεχών, που τώρα σπρώχνονται στην έξοδο. Αλλά δεν ευνόησε ποτέ την αξιοποίηση της εμπειρίας εκείνων που θα είχαν κάτι να συνεισφέρουν.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες - με 30 φορές τον δικό μας πληθυσμό - οι πρόεδροι δεν αγνοούν τους προκατόχους τους, όπως συμβαίνει με όλους τους πρωθυπουργούς μας. Τους αναθέτουν ειδικές αποστολές, τους δίνουν ρόλο. Εχουν, άραγε, τόση αυτάρκεια οι δικοί μας; Ή μήπως είναι πολλά τα στελέχη στην Ελλάδα που έχουν ευρωπαϊκή εμπειρία και γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα;

Οι φαντάροι το είχαν πιάσει το νόημα, δεκαετίες πριν: ο νέος είν' ωραίος, αλλά ο παλιός είναι αλλιώς. Το πολιτικό μας σύστημα αρνείται να αντιληφθεί τη μεγάλη αλήθεια που κρύβει το σύνθημα...