Στην Ελλάδα μας αρέσει να λειτουργούμε με στερεότυπα. Αυτός ο τρόπος εξ άλλου επιβεβαιώνει τη σιγουριά του ανόητου. Ο τάδε είναι προδότης, ο δείνα δωσίλογος, ο τρίτος εχθρός του λαού, ο παραδίπλα μνημονιακός και πάει λέγοντας. Κανείς δεν ακούει το περιεχόμενο καμιάς δήλωσης, αλλά στρέφει την προσοχή του και βασίζει την κρίση του στο ποιος το είπε.
Έτσι, ο προγραμμένος δίκαια ή άδικα στην Ελλάδα δεν βρίσκει τη δικαίωσή του. Τι κι αν εκστομίζει ευαγγέλια – αν η τρέχουσα αντίληψη τον έχει προγράψει, φωνή βοώντος εν τη ερήμω, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Ο δημόσιος ψόγος τελεσιδικεί όπως και η δημόσια οιονεί γκρίνια. Τα προβλήματα, οι αγκυλώσεις, οι αβλεψίες, οι χρόνιες διαστρεβλώσεις και οι ιδεοληψίες προσωποποιούνται αυθαίρετα. Όλα στη χώρα μας βρίσκουν το εξιλαστήριο θύμα, τον άνθρωπο που θα θεωρήσουν υπεύθυνο για όλα τα δεινά του πλανήτη, έτσι ώστε τίποτα να μην αλλάξει, παρά μόνο να δικαιωθούν οι εμμονές και οι προκαταλήψεις και να βρει η βλακεία τη δικαίωσή της στη μάζα που σκέπτεται με την ευφυΐα του μπετόν αρμέ, του υλικού με το οποίο οικοδομήθηκε η χώρα…
Ο εχθρός μας, ο ιδεολογικός μας αντίπαλος, δεν έχει ποτέ δίκιο – κι αν έχει και του το αναγνωρίσεις, είσαι υπόλογος προδοσίας, απάτης και ιδεολογικού ολισθήματος. Η λατρεία της αμαρτίας είναι ευρέως διαδεδομένη σε όλα τα ιδεολογικοκοινωνικά στρώματα. Είναι των αδυνάτων αδύνατο να ομολογήσουν ότι είναι μέρα μεσημέρι δυο Έλληνες ιδεολογικοί αντίπαλοι. Η ταυτότητα των απόψεων, ακόμα και για την ώρα, αποτελεί ιδεολογικό αμάρτημα. Αυτή η πλατιά αποδεκτή γελοιότητα δείχνει το λιγότερο μιαν άρρωστη και πολιτικά ανώριμη κοινωνία, μια κοινωνία βαθύτατα διχασμένη.
Έχοντας ελεύθερο βίο που δεν υπερβαίνει τις δυο εκατονταετίες, η χώρα μοιάζει να μένει στάσιμη σε ζωτικής σημασίας ζητήματα. Νήπια και αξιοθρήνητη, αδυνατεί να ξεχωρίσει την ήρα από το σιτάρι, αλλά αξιώνει ζωή δυτικών προδιαγραφών με πλήρη δικαιώματα, δίχως να καταβάλει το ελάχιστο αντίτιμο, αυτό της αυτοσυνειδησίας, που σημαίνει να αναγνωρίζουμε – εκτός από τα δίκαιά μας – και τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις μας. Πράγμα που σημαίνει ότι δικαιούμεθα να διαμαρτυρόμαστε στο διηνεκές, αλλά ενίοτε να ασκούμεθα και στην ταπεινή τέχνη της ακοής.
Έτσι, ο προγραμμένος δίκαια ή άδικα στην Ελλάδα δεν βρίσκει τη δικαίωσή του. Τι κι αν εκστομίζει ευαγγέλια – αν η τρέχουσα αντίληψη τον έχει προγράψει, φωνή βοώντος εν τη ερήμω, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Ο δημόσιος ψόγος τελεσιδικεί όπως και η δημόσια οιονεί γκρίνια. Τα προβλήματα, οι αγκυλώσεις, οι αβλεψίες, οι χρόνιες διαστρεβλώσεις και οι ιδεοληψίες προσωποποιούνται αυθαίρετα. Όλα στη χώρα μας βρίσκουν το εξιλαστήριο θύμα, τον άνθρωπο που θα θεωρήσουν υπεύθυνο για όλα τα δεινά του πλανήτη, έτσι ώστε τίποτα να μην αλλάξει, παρά μόνο να δικαιωθούν οι εμμονές και οι προκαταλήψεις και να βρει η βλακεία τη δικαίωσή της στη μάζα που σκέπτεται με την ευφυΐα του μπετόν αρμέ, του υλικού με το οποίο οικοδομήθηκε η χώρα…
Ο εχθρός μας, ο ιδεολογικός μας αντίπαλος, δεν έχει ποτέ δίκιο – κι αν έχει και του το αναγνωρίσεις, είσαι υπόλογος προδοσίας, απάτης και ιδεολογικού ολισθήματος. Η λατρεία της αμαρτίας είναι ευρέως διαδεδομένη σε όλα τα ιδεολογικοκοινωνικά στρώματα. Είναι των αδυνάτων αδύνατο να ομολογήσουν ότι είναι μέρα μεσημέρι δυο Έλληνες ιδεολογικοί αντίπαλοι. Η ταυτότητα των απόψεων, ακόμα και για την ώρα, αποτελεί ιδεολογικό αμάρτημα. Αυτή η πλατιά αποδεκτή γελοιότητα δείχνει το λιγότερο μιαν άρρωστη και πολιτικά ανώριμη κοινωνία, μια κοινωνία βαθύτατα διχασμένη.
Έχοντας ελεύθερο βίο που δεν υπερβαίνει τις δυο εκατονταετίες, η χώρα μοιάζει να μένει στάσιμη σε ζωτικής σημασίας ζητήματα. Νήπια και αξιοθρήνητη, αδυνατεί να ξεχωρίσει την ήρα από το σιτάρι, αλλά αξιώνει ζωή δυτικών προδιαγραφών με πλήρη δικαιώματα, δίχως να καταβάλει το ελάχιστο αντίτιμο, αυτό της αυτοσυνειδησίας, που σημαίνει να αναγνωρίζουμε – εκτός από τα δίκαιά μας – και τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις μας. Πράγμα που σημαίνει ότι δικαιούμεθα να διαμαρτυρόμαστε στο διηνεκές, αλλά ενίοτε να ασκούμεθα και στην ταπεινή τέχνη της ακοής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου