Η νομιμοποίηση της λούφας

Η γενική αμνηστία σε όσους φέρουν τα χρήματά τους πίσω είναι ένα νεύμα, όπως η γενική νομιμοποίηση αυθαιρέτων και η γενική διαγραφή χρεών. Κάνε την οικονομική παράβαση, αλλά επίστρεψε μικρό τμήμα της, κερδίζοντας τη νομιμοποίηση και της άδικης πράξης και το κατακρατηθέν ποσό. Είναι όμως και μια αξιολογική διάκριση: ηλίθιε, πλήρωνε τους φόρους και τους λογαριασμούς σου, κτίζε με άδεια, δήλωνε ό,τι διαθέτεις κι εγώ (ως σύστημα) πριμοδοτώ αυτόν που δεν δηλώνει, δεν πληρώνει. Οχι τον αδύναμο, αλλά αυτόν που λουφάρει πίσω από τον αδύναμο.

Παλαιά πρακτική. Τιμολόγια αυτός που κτίζει για να είναι καθαρός προς ΙΚΑ, εφορίες, πολεοδομίες κ.λπ., αλλά ο αυθαιρεσίας απέναντι παίρνει το ρεύμα. Είναι καταπληκτική η πολιτική συνέπεια με την οποία αμείβεται, αναπαράγεται η ανομία. Ολο το σύστημα δομείται σ΄ αυτή την ενδιάμεση ζώνη συνεννόησης της εξουσίας με τις μαζικές κοινωνικές ορμές. Ετσι πετυχαίνει ό,τι αποποιείται. Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές θα αυξάνονται, άρα θα εισπράττονται όλο και περισσότερα από τους συνεπείς. Και όσο αυξάνονται οι αρνησίχρεοι, τόσο πιθανότερη γίνεται η διαγραφή του χρέους τους και τόσο μεγαλύτερη η ηλιθιότητα αυτών που πληρώνουν.

Η πολιτική σχεδιάζει τους νόμους που σπρώχνουν στην παράβαση. Δίκαιο άνομο, σε μια κοινωνία εκτός ηθικής. Αυτό είναι το υπόστρωμα που έχει παγιωθεί και έχει καταπιεί παραγωγή, ανάπτυξη, πολιτική πράξη. Ο,τι έκανε το Χρηματιστήριο το 1999, η συνακόλουθη αγορά φούσκας κατοικίας μέχρι το 2007 και η 4ετία 2009 -2013, το ολοκληρώνει τώρα ο ΕΝΦΙΑ, οι αμνηστίες και αύριο, μια γενικευμένη «σεισάχθεια». Αναδιανομή εισοδήματος. Πίσω από την πολιτική φιλολογία περνάει ανεμπόδιστο το ρεύμα αυτής της εξακολουθητικής παρεκτροπής. Αυτό συγκροτεί την πολιτική πραγματικότητα, αποκαλύπτει δε και κάτι άλλο: δεν αίρεις ως πολιτικό προσωπικό και λαός τις αιτίες της καταστροφής, αλλά εσωτερικεύεις την έξωθεν πίεση, πετώντας την απλώς στον διπλανό σου (για να σου ξανάρθει στα χέρια).

Αναπαράγεις, έτσι και διευρύνεις αξιακά και ποσοτικά και το αδυσώπητο, εξατομικευμένο χρέος και την κουλτούρα του οφειλέτη. Με τη διευρυνόμενη (λόγω υπερφορολόγησης) οφειλή και το κερασάκι της νομιμοποιούμενης λούφας, θα διαρπαγεί ασφαλέστερα η ιδιοκτησία, θα αποικοδομηθεί η μεταπολεμική κοινωνική ταυτότητα και θα τεκμηριωθεί το δρομολογημένο τέλος.