Η κρίση έχει κάνει όλους μας περισσότερο προσεκτικούς και υποψιασμένους.

Αν βγαίνει ένα συμπέρασμα από την πολιτική ένταση των ημερών, αυτό είναι πως το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι αδιόρθωτο και η ιστορία επαναλαμβάνεται πράγματι ως φάρσα. Κοντά πέντε χρόνια κρίσης όπου τα είδαμε όλα, και έχουν βαλθεί να μας τρελάνουν λες και δεν φθάσαμε εδώ που φθάσαμε επειδή είχαμε πάρει λάθος δρόμο. Αφού μας έσωσαν διαδοχικά οι προηγούμενες κυβερνήσεις, τώρα έχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ να ξεφαντώνει σε υποσχέσεις ξεπερνώντας τους πάντες και τα πάντα.

Την ίδια στιγμή ορισμένοι στο κυβερνητικό στρατόπεδο πέρα από την αριθμητική δείχνουν έναν πανικό που δεν δικαιολογείται και δεν τους εξυπηρετεί. Η σωστή συνταγή θα ήταν να προβάλουν στον μέγιστο βαθμό τις προτάσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ο καθένας εύκολα θα βγάλει τα συμπεράσματά του και θα αντιληφθεί την προχειρότητα και το ανέφικτο των εξαγγελιών. Ο κλεφτοπόλεμος απλώς διευκολύνει τον λαϊκισμό και δημιουργεί θόρυβο που καλύπτει την ουσία.

Πάντως με όση καλή διάθεση και αν παρακολουθήσει κανείς τις υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και αν ξεχάσει και τα λίγα μαθηματικά που γνωρίζει, πάλι δεν πρόκειται να βγάλει άκρη καθώς το πουγκί της παροχολογίας μοιάζει αστείρευτο αλλά όχι και οι πηγές χρηματοδότησης. Στη Θεσσαλονίκη ο κ. Αλέξης Τσίπρας δεν έκανε τσιγκουνιές, μοίρασε σε όλους από κάτι και έκλεισε πονηρά το μάτι στους πάντες, ενώ για τον λογαριασμό άφησε τη δουλειά στα στελέχη του. Ο καθένας από αυτούς που ανέλαβαν να τον ερμηνεύσουν έκανε τους δικούς του αυτοσχεδιασμούς και ως εκ τούτου δεν μπορεί να προκύψει ένα κοινό αποτέλεσμα στην κοστολόγηση των υποσχέσεων.

Για να σταματήσει η αστειότητα αυτού του τύπου της πολιτικής μπαρούφας, θα ήταν χρήσιμο και στον ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει τακτική και να μην καλλιεργεί ψευδαισθήσεις στους υποψιασμένους πλέον πολίτες οι οποίοι δυσπιστούν έτσι και αλλιώς. Ασφαλώς και υπάρχουν απελπισμένοι που μπορούν να πιστέψουν τους πάντες, αλλά δεν μπορεί αυτοί να συγκροτούν πλειοψηφικό ρεύμα όπως θα ήθελε ο κ. Τσίπρας. Η κρίση έχει κάνει όλους μας περισσότερο προσεκτικούς και υποψιασμένους, όχι μόνον για ό,τι ακούμε, ενίοτε και για ό,τι βλέπουμε.