Αφέλεια ή υποκρισία...

Η προσπάθεια για τη σύγκληση της Ολομέλειας της Βουλής, με αφορμή το θέμα της ΔΕΗ, εξελίχθηκε σε φάρσα και επιβεβαίωσε δυστυχώς την ανωριμότητα του πολιτικού συστήματος και την προσχηματική συμπεριφορά του πέρα και έξω από την ουσία της υπόθεσης.

Στην πραγματικότητα ζήτημα δημοψηφίσματος δεν υπήρξε ποτέ, διότι όλοι γνώριζαν ότι δεν υπάρχει επ' ουδενί η απαιτούμενη πλειοψηφία των 180 βουλευτών που θα επέτρεπε να προχωρήσει η διαδικασία.

Το χειρότερο όμως είναι ότι ενώ όλοι ήξεραν το τελικό αποτέλεσμα, κρύφτηκαν πίσω από διαδικαστικούς ελιγμούς, για να μην ομολογήσουν πως δεν ενδιαφέρονται για τη σχέση της ΔΕΗ με την κοινωνία, αλλά για να κάνουν το κομμάτι τους σε μια συγκεκριμένη κατηγορία συνδικαλιστικών -και όχι μόνον -συμφερόντων.

Η κυβέρνηση χωρίς προφανή λόγο καλύφθηκε πίσω από την αδυναμία των κομμάτων της αντιπολίτευσης να συνεννοηθούν και δεν σήκωσε το γάντι της πολιτικής πρόκλησης ανοίγοντας την Ολομέλεια, ώστε να αντιπαρατεθεί στη βάση των επιχειρημάτων για το θέμα.

Στην πραγματικότητα η κυβερνητική πλειοψηφία εκμεταλλεύθηκε τον δογματισμό και τον μικροκομματικό σχεδιασμό των αντιπάλων της, για να αποφύγει κάποια «φάλτσα» των δικών της λαϊκιστών βουλευτών που στις επίμαχες εκλογικές περιφέρειες με ισχυρή παρουσία της ΔΕΗ λένε τα ίδια με την αντιπολίτευση.

Η ουσία της υπόθεσης έτσι κι αλλιώς παρακάμφθηκε από όλες τις πλευρές και δεν βρέθηκε κανείς να εξηγήσει ότι η υποχρέωση ιδιωτικο­ποίησης έχει καθυστερήσει κοντά δύο δεκαετίες στο όνομα της δήθεν ευαισθησίας.

Η αλήθεια όμως είναι ότι οι κυβερνήσεις ζητούσαν διαρκώς εξαιρέσεις για να μη βρεθούν σε τροχιά σύγκρουσης με κατεστημένα συμφέροντα. Και είναι γνωστό ότι αυτά δεν περιορίζονται μόνον στις συντεχνίες αλλά και σε όλους εκείνους που προτιμούσαν το μονοπώλιο για να το εκμεταλλεύονται με τη βοήθεια του πολιτικού συστήματος.

Μια ύστατη μάχη να παραμείνει η κατάσταση ως έχει συνεχίζεται ακόμη και σήμερα από γνωστά συμφέροντα που έχουν συμμαχήσει και με τον... διάβολο προκειμένου να αποτρέψουν την απελευθέρωση της αγοράς. Οι εκλεκτικές συμπάθειες προς την έξαλλη αντιπολίτευση από -θεωρητικώς- ταξικούς εχθρούς δεν είναι ούτε αθώες ούτε άσχετες με τις εξελίξεις.

Αντιθέτως οι ανίερες συμμαχίες έχουν συγκεκριμένους στόχους και εξυπηρετούν πολύ συγκεκριμένα σχέδια, που υπερασπίζονται τα κρατικά μονοπώλια, διότι έτσι μπορούν να τα ελέγχουν και ενίοτε να τα εκμεταλλεύονται. Οσοι παριστάνουν τους θεματοφύλακες του δήθεν κοινωνικού χαρακτήρα της ΔΕΗ είτε είναι αφελείς είτε ξεδιάντροποι υποκριτές.