Η Ελλάδα είχε πτωχεύσει στις συνειδήσεις των Ελλήνων.

Στην Ελλάδα αυτή η στάση μεταφραζόταν με όρους Αριστεράς και Δεξιάς. Αν δεν ήσουν ή αν δεν δήλωνες αριστερός δεν μπορούσες να γράψεις ούτε να μιλήσεις δημόσια. Αντιθέτως, εάν ήσουν ή δήλωνες αριστερός είχες το δικαίωμα να λες την οποιαδήποτε μπούρδα και να σε παίρνουν στα σοβαρά. Η δημιουργία, το ταλέντο, η απλή ευφυΐα παραμερίστηκαν στο όνομα των «σωστών» απόψεων. Οσοι έπιασαν το υπονοούμενο εντάχθηκαν στο πλέγμα των δημοκρατικών δυνάμεων, της πασοκοαριστεράς, και έκαναν δουλειές. Η πάλαι ποτέ συντηρητική δεξιά εζήλωσε τη δόξα της προοδευτικής αριστεράς με αποτέλεσμα να καταντήσει κι αυτή μια θλιβερή απομίμηση της πασοκοαριστεράς και όλοι μαζί να κοιτάνε να τη βγάλουν. Αυτή η έννοια του «να τη βγάλω» χαρακτηρίζει και την κοινωνική ποιότητα της μεταπολίτευσης. Στηρίχθηκε στην αδιαφορία για τη δημιουργία, κατά συνέπεια στον ευτελισμό και στην υποβάθμιση της παιδείας. Αποτέλεσε το θεμέλιο της ιδεολογίας του «περίπου»: ζούσαμε πιστεύοντας πως το ρεμπέτικο είναι περίπου Μπαχ, ο Μπαχ είναι περίπου Τσιτσάνης και πως η τραγωδία του Αισχύλου είναι ο πρόγονος του Καραγκιόζη, γιατί η ελληνική ψυχή είναι περίπου κάτι ανάμεσα στον ηρωισμό του Προμηθέα και τον δύσμορφο θεωρητικό πάσης κουτοπονηριάς. Παριστάναμε τους ήρωες, ενώ στην πραγματικότητα αισθανόμασταν καραγκιόζηδες. Μας έφτανε που η Ελλάδα ήταν περίπου ευρωπαϊκή χώρα. Το γεγονός ότι η καταρροή του πλούτου τις δεκαετίες του ενενήντα και του δύο χιλιάδες μας βρήκε άοπλους οφείλεται σ’ αυτήν την ψυχολογική αντίδραση. Οταν μπορείς να τη βγάλεις με χρήματα που είναι περίπου δικά σου, είναι και δεν είναι, τότε γιατί να κοπιάσεις για να βγάλεις δικά σου χρήματα; Το χρήμα για πολλούς είναι ιδέα, όμως σε αντίθεση με τις ιδέες, το χρήμα δεν σηκώνει πολλαπλές ερμηνείες.

Η ποιότητα του «περίπου» ευτέλισε τα έργα της μακρόσυρτης περιόδου που την ονομάζουμε μεταπολίτευση και εγκαινιάστηκε τέτοιες μέρες πριν από σαράντα χρόνια. Η Ελλάδα φτήνυνε ανεβάζοντας τις τιμές της, έγινε προϊόν που κανείς δεν ήθελε να αγοράσει και εντέλει πτώχευσε. Πανικόβλητοι τρέχουμε να ξεπληρώσουμε το χρέος απέναντι στους δανειστές μας, όμως κανείς δεν ασχολείται για το χρέος μας απέναντι στους ίδιους μας τους εαυτούς και τα έργα μας. Διότι πριν πτωχεύσει απέναντι στους δανειστές της, η Ελλάδα είχε πτωχεύσει στις συνειδήσεις των Ελλήνων.