Τα παιδία παίζει

Η περασμένη εβδομάδα ήταν μία από τις πιο εξευτελιστικές της τελευταίας πενταετίας. Ανέδειξε, όσο σπάνια συνέβη στο παρελθόν, την παθογένεια της σύγχρονης Ελλάδας και υπογράμμισε το δομικό πρόβλημα της χώρας. Επειτα από πέντε χρόνια παρατεταμένης αγωνίας, ο μιθριδατισμός που ενδεχομένως έχει αναπτυχθεί μάλλον το απέκρυψε, αλλά η χώρα αποκάλυψε τη βαθιά αρρώστια που εκδηλώθηκε έντονα με την παρατεταμένη κρίση. Δυστυχώς, η αποκάλυψη αυτή έγινε όχι στο ελληνικό κοινό, αλλά στο παγκόσμιο ακροατήριο.

Αν επιχειρήσουμε μία ματιά πέρα από τα επιφαινόμενα, την περασμένη εβδομάδα η χώρα έδινε ένα είδος εξετάσεων ενώπιον του διεθνούς παράγοντα που, όσο και αν θέλουμε να το αγνοούμε, μας κρατάει στη ζωή με δανεικά, με τουρισμό, και? αν το επιτρέψουμε, με επενδύσεις. Πέρα από το σημειολογικά προφανές της επίσκεψης της τρόικας, υπήρχε η... άτυχη έξοδος στις αγορές, διάφορα διεθνή οικονομικά συνέδρια και εκδηλώσεις, όπως αυτή του Economist, σημαντικές θετικές δηλώσεις για τον τουρισμό, η επίσκεψη του προέδρου της Κίνας, πολλές διαγωνιστικές διαδικασίες για σημαντικές αποκρατικοποιήσεις και ειδήσεις για άλλες διεθνείς άμεσες επενδύσεις.

Ολα αυτά συνέβησαν στο πρώτο 10ήμερο του Ιουλίου. Δεν ξέρω πόσοι Ελληνες το πήραν χαμπάρι, αλλά σίγουρα μάθανε τα πάντα γύρω από τη? «μικρή ΔΕΗ». Στο Συνέδριο του Economist, ο πρωθυπουργός φρόντισε να ενημερώσει το διεθνές ακροατήριο για τον εθνικά προδοτικό ρόλο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, η οποία φυσικά φρόντισε να τον δικαιώνει καθημερινά. Τα δελτία ειδήσεων επιδόθηκαν σε διαγωνισμό να μαντέψουν τον ακριβή αριθμό των προτάσεων των κομμάτων της αντιπολίτευσης για συζήτηση στη Βουλή και την ακριβή μέρα και ώρα που θα άρχιζαν τα μπλακ άουτ με φουλ όλα τα ξενοδοχεία. Μία ολόκληρη εβδομάδα οι τουριστικοί πράκτορες δεν ήξεραν αν πρέπει να κλείνουν κρατήσεις δωματίων ή εισιτήρια... επιστροφής.

Μία αυτιστική χώρα, η Ελλάδα, αρνείται να δει την πραγματικότητα. Κλεισμένη στα επαρχιώτικα στερεότυπα, τελείως αυτοαναφορική μετά την εκρίζωση και του τελευταίου κοσμοπολίτικου στοιχείου στον Εμφύλιο, παραδομένη στη μετριότητα της Μεταπολίτευσης, θεωρεί ότι είναι το κέντρο του κόσμου. Κλείνει τα πανεπιστήμια, διώχνει τα παιδιά της έξω και παραδίδεται στις δυνάμεις του λαϊκισμού που προκάλεσαν και αυτή την κρίση. Δαιμονοποιεί την εξωστρέφεια και τα βάζει με τη «γίδα του γείτονα», όπως πάντα. Αν αυτό είναι άλλο ένα κεφάλαιο στη σύγχρονη ελληνική τραγωδία ή το τέλος του βιβλίου, θα το ξέρουμε μόνο στο τέλος.