Εθνικό ζήτημα η παιδική προστασία!

• 14/8

Αν η προστασία των ευάλωτων ομάδων είναι ένας γενικός δείκτης του επιπέδου του κοινωνικού κράτους, η παιδική προστασία είναι το θεμελιώδες κριτήριο για την ανταπόκριση ενός κράτους στις πιο αυτονόητες υποχρεώσεις του. Η διασφάλιση και η φροντίδα της παιδικής ηλικίας αντανακλoύν, σε επίπεδο πρακτικό και θεσμικό, την ποιότητα της συγκεκριμένης κοινωνίας και του πολιτισμού της.

Αυτή η ύψιστης σημασίας προτεραιότητα του «υπέρτερου συμφέροντος του παιδιού», έναντι άλλων, δεν είναι κάτι το διασταλτικό. Που σχετικοποιείται ή αμβλύνεται, δηλαδή σε περιόδους κρίσεων, όπως αυτή που βιώνουμε τα μνημονιακά χρόνια με τους ακρωτηριασμούς του κοινωνικού κράτους. Ακριβώς το αντίθετο ισχύει. Αφού τότε οι ανάγκες για προστασία προσλαμβάνουν μαζικές διαστάσεις και εκτοξεύονται.

Τα σχετικά στοιχεία και η κατάσταση που επικρατεί σήμερα, όπως παρουσιάζονται στο «Eθνος της Κυριακής», ηχούν ως δραματικό σήμα κινδύνου συνολικά προς την Πολιτεία. Αν και συγκεκριμένες στατιστικές δεν υπάρχουν, η εικόνα, όπως αποτυπώνεται στις διαπιστώσεις πολλών φορέων, είναι πολλαπλώς τραγική. Νεογνά και βρέφη εγκαταλελειμμένα σε νοσοκομεία. Παιδιά κακοποιημένα ή αφημένα στο έλεος του Θεού από γονείς που αδυνατούν να τα μεγαλώσουν. Λόγω οικονομικής ανέχειας ή ατομικών προβλημάτων. Από τον εθισμό σε ναρκωτικές ουσίες, το αλκοόλ, είτε άλλες αιτίες. Ακόμη ασυνόδευτοι ανήλικοι πρόσφυγες και μετανάστες που διαβιούν σε αστυνομικά κρατητήρια σε συνθήκες εγκλεισμού, αντί σε ειδικούς ξενώνες και κέντρα.

Η έκρηξη του προβλήματος στις συνθήκες φτωχοποίησης, με τις συνακόλουθες επιπτώσεις της, αλλά και του Προσφυγικού - Μεταναστευτικού, με τις μαζικές αφίξεις παιδιών, έφεραν στην επιφάνεια τις τερατώδεις διαχρονικές ελλείψεις σε υποδομές αλλά και την απουσία προσωπικού, τόσο ως προς τον αριθμό όσο και ως προς την εξειδίκευση.

Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, ώστε απελπισμένοι από την αδυναμία τους φορείς και Αρχές να καταφεύγουν σε ανάρμοστες πρακτικές, όπως η «επίβλεψη» από σωφρονιστικούς υπαλλήλους, η υποκατάσταση της οικογενειακής φροντίδας από νοσοκομειακή. Ακόμη και η παρακολούθηση από κάμερες, αντί για παρουσία ειδικού προσωπικού. Βεβαίως, όπως συμβαίνει και σε άλλους τομείς, πολλά προβλήματα αντιμετωπίζονται εκ των ενόντων και χάρη στην αυτοθυσία και την ευαισθησία όσων προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους συγκεκριμένους τομείς.

Η παιδική προστασία, όμως, δεν είναι μια υποχρέωση όπως άλλες. Ακόμη και μέσα στο ασφυκτικό δημοσιονομικό πλαίσιο επιβάλλεται και μπορούν, με κάθε θυσία, να βρεθούν οι στοιχειωδώς αναγκαίοι οικονομικοί πόροι. Πρόκειται για εθνικό ζήτημα! Οπως επισημαίνει και η Ελληνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, καταθέτοντας σχετικό κείμενο αρχών, απαιτείται η άμεση κατάρτιση και εφαρμογή ενός σχεδίου δράσης για την παιδική προστασία.